Altijd heeft iedereen aan mij gevraagd hoe het met mij gaat. Dat is verschrikkelijk lief. Logisch. Moraal. Verhaal. Maar er zijn, naast mij, nog een heel aantal mensen die een behoorlijke impact hebben ervaren in hun leven van hetgeen mij is overkomen. Eén van die heel belangrijke mensen is mijn Lief. Ik wil hem graag een podium geven bij deze.


Ode aan mijn Lief

Gewoon. Omdat de hele wereld nou wel eens mag weten dat jij heerst. Grote tijd. En then some.

---

Als ik wakker word op dag 2, weer niet misselijk ben geweest, je gezicht naast me vind. Vragend, terwijl een voorzichtige glimlach op je lieve gezicht doorbreekt.

Altijd die liefdevolle kus en altijd op m'n kale bolletje - als uit erkenning dat je me nog steeds mooi vindt, ook zonder haar -, als je 's morgens weer vroeg wakker bent, mij lekker laat slapen en je eigen ding gaat doen.

Hoe je in de BODYPUMPles altijd even komt vragen of ik het nog wel trek, hoe ik me voel en bezorgd naar de extra kilo's aan m'n barbell kijkt.

Dat ik altijd de leftover kippetjes mag van de bbq.

Dat je voor mij de tranen huilt die ik niet heb.

De aardbeien meeneemt, terwijl ik alweer vergeten was dat ik gezegd had dat ik er trek in had die morgen.

Dat je sterk bent voor mij. Ook in je eigen zwakke momenten. Mij dat nooit laat merken. Je brede schouders, die nooit aflatende troost.

***Toen je, met al je kleren aan, bij me in de douche stapte en me zei dat het goed kwam toen ik stond te trillen van emoties toen m'n haren uitvielen. <3 is op dat moment de understatement van de eeuw.

Hoe je altijd precies weet waar ik trek in heb na de chemo en op de dagen erna en voor de zekerheid altijd iets extra's meeneemt uit ingeving. En hoe ik altijd juist daar trek in heb.

Hoe trots je op me bent en hoe blij me dat maakt als ik weer heb gepumpt in jouw les.

***Hoe je m’n matey voor me belde toen we net de uitslag kregen omdat ik iedereen kon bellen maar niet hem. Omdat ik dan bang was dat ik niet meer kon stoppen met huilen. Hoe ik toen toch moest huilen en je me opving onderaan de trap.

Je stralende zelf als je op dat podium de pump staat te doen. Hoe blij ik daarvan word.

***Hoe je jezelf emotioneel volledig wegcijfert om er voor mij te zijn.

***Klaar was om het ziekenhuis af te breken toen het team van de Nuc niet klaar leek te zijn vlak voor de operatie.

***Een knuffelplattekikker voor me koopt bij de vijfde chemo ivm de plattekikkerfilosofie.

De jas. Altijd mag ik in je jas. De jas die alles even bedekt en de buitenwereld buitensluit. De jas die er altijd is ook als jij er even niet kunt zijn.

De gierende banden waarmee je wegscheurde van de sportschool toen ik het niet meer uithield. Hoe de pijn wegtrok zodra je m'n hand vastpakte en je me op je schoot trok.

De sneeuw, de cocon waarin je me omhulde, waar niets of niemand me pijn kon doen, tussen de operatie en 11 januari, de operatie en de uiteindelijke uitslag.

De champagne die we de elfde samen dronken en die toen 'echt een goeie' moest zijn.

Hoe trots je op me bent na iedere blog update. Tot tranen toe geroerd bent en dat laat merken ook.

Slaapliedjes op YouTube via de telefoon afspeelt als ik weer es niet kan slapen.

Nu, na twee jaar, nog zoekt naar dingen die het mij makkelijker maken om ermee om te gaan. Me niet kust, wel kust, niet kust, wel kust, alles, om me maar zoveel mogelijk slaap te gunnen.

Maar vooral: me mezelf laat zijn. Ook als iedereen vindt dat alles maar eens afgelopen moet zijn.


Jij, mijn lief, ja jij, je bent werkelijk een waarachtig mens.