Being Challenged in Life is Inevitable

... Being Defeated is Optional – Robert Crawford
(Click here for English version)

Bizar snel is het gegaan: week vier van de bestraling zit er alweer op! Laat ik vooropstellen: 20 bestralingen doen natuurlijk heus wel wat met je. Ik merk zeker wel dat ik meer vermoeid ben dan anders, zeker aan het einde van de week. En m'n huid is wat rood. Maar ik dank de kosmos op m'n blote knietjes dat het daarbij blijft :)! Geen blaasjes, blaren, wonden of andere enge huidaandoeningen. Geen stijfheid in arm, oksel of borst of meer van die rare verhalen waardoor sporten bijvoorbeeld niet zou gaan. De heerlijkheid!

Tuffend in m'n Janetmobiel, genietend van het zonnetje, realiseerde ik me plotseling verbaasd en lichtelijk geschokt dat ik het een soort van zou gaan missen – deze tochtjes naar het ARTI, als ik over anderhalve week klaar ben.

...

Juist. Ahum. Heb nog net niet m'n auto aan de kant gezet om mezelf eens ernstig door elkaar te schudden en een ferme corrigerende tik op de vingers te geven. De gedachten tolden door m'n hoofd. 'Je moet toch juist blij zijn dat straks de bestraling over is?', 'Ga je dan liever vrijwillig door met het moedwillig kapotmaken van je borst?', 'Elke dag een uur kwijt zijn, is dat leuk dan?'. Uiteraard, nee, en natuurlijk niet.

Maar toch lukte het me niet om dat teleurgestelde, dreinende stemmetje de kop in te drukken. Wat is het dan? Waar komt dat bizarre, tegenstrijdige gevoel vandaan?

Verwerking. Verwerking en het dankbare, warme gevoel te weten dat je ergens naar toe gaat, waar mensen zijn die ervoor hebben geleerd, die je niet kennen en toch elke dag voor je klaar staan om te zorgen dat de kans dat de kanker terugkomt, zo klein mogelijk wordt. Verwerking als in elke dag een moment pakken om er even mee bezig te zijn, op een manier die wellicht celvernietigend, maar preventief en dus genezend is en dat samen te kunnen doen met mensen die vrolijk, vriendelijk, meelevend en zorgzaam zijn. Zodat het doordringt, een plek krijgt. Elke dag een beetje meer.

Zodat je de rest van de dag er niet meer aan hoeft te denken, je hoofd leeg kunt maken en je kunt concentreren op alle heerlijke dingen om je heen en je kunt verheugen op alle dingen die je nog gaat meemaken. Ik besef ineens: ook dat heeft het ARTI voor me betekend. Al moet ik nog anderhalve week: bedankt alvast hiervoor, lieve medewerkers van het ARTI!

Dit alles realiseer ik me terwijl ik, verwoed een verdwaalde traan wegvegend, de parkeerplaats opdraai voor alweer de laatste bestraling van deze week. Dankbaar, nederig, maar vooral vrolijk.

Over verheugen gesproken: Lief en ik hebben besloten, dat we, als alles voorbij is, 3 weken lang door Italië gaan rondtoeren. En wel op mijn manier :). Het liefst vlieg ik naar het zuiden, huren we daar een auto, stappen we in en rijden we naar waar de weg ons brengt. Een dorp binnenrijden en aan een willekeurige, door het leven getekende trotse opa vragen waar we die avond de lekkerste vitello kunnen eten. Uitgenodigd worden door de eigenaar van het enige restaurant die het dorpje rijk is, om in het bed & breakfast van zijn nichtje te overnachten, maar niet voordat de fles grappa leeg is. Dat idee.

Ha! Ok, we zullen vast wel wat slaapplekken vastleggen. Misschien zelfs wel alles. Omdat we toch ook wel weer heel erg van de 'zeker' zijn. En ook dat wordt fantastisch. Maar gedroomd heb ik dan in ieder geval al over la bella vita en dat neemt niemand me meer af :)! En voor het geval dàt, ben ik, om dat opaatje straks in ieder geval fatsoenlijk te kunnen aanspreken en verstaan, alvast begonnen met een cursus Italiaans!

Voor nu: weekend en wijn, proost op week vier!

__________
FRIDAY MARCH 5 2010
Being Challenged in Life is Inevitable... Being Defeated is Optional – Robert Crawford

Really bizarre how fast it has gone by: week four of radiation is already over! Of course: 20 radiation treatments affect you. I certainly feel more tired than usual, especially at the end of the week. And my skin is slightly red. But I thank the universe on my bare knees that that’s it :)! No blisters, wounds or other scary skin conditions. No stiffness in my arm, chest, or armpit or any other of those weird stories that would make it unable to work out, for instance. The joy!

Driving the JanetMobile, enjoying the sun, I suddenly realized surprisingly shocked that I’d kind of miss it – this trips to the ARTI, when I’m finished in about ten days.

...

Right. Ahem. I can barely restrain myself of parking my car aside of the road, giving myself a kick in the butt and a ferm corrective slap on the wrist. The thoughts tumbled through my mind. ‘Aren’t you glad it’s over soon?’, ‘Do you rather want to continue voluntarily and willfully destructing your breast?’ ‘Do you like losing one hour every day?’ Obviously, no, and of course not.

Yet I didn’t manage to completely suppress that disappointed, nagging little voice. What was that? Where’s that bizarre, contradictory feeling coming from?

Grief. Grieving and the grateful, warm feeling to know that you’re going somewhere where people who know what they’re doing, are there waiting for you, every single day, to make sure they minimize the chance of the cancer ever coming back. Grieving as in taking a moment every day to deal with it, in a way that might be cell destructing, but preventive and therefore curing, and being able to do just that with people who are always cheerful, friendly, compassionate and caring. To help it settle, sink in. A little more each day.

And also not having to think about it for the remainder of the day, being able to clear your head and start focusing on all the wonderful things around you and rejoice at all the things that are to come. I suddenly realize: that, too, is what the ARTI has done for me. Although I still have ten days to go: dear members of the ARTI, thank you for that!

All this I realize while I – frantically wiping away a stray tear – turn up the parking lot for yet again another ‘last radiation of the week’. Grateful, humble, but most of all happy.

Talking about rejoicing: Love and I have decided that, as soon as everything is over, we want to travel through Italy for 3 weeks. And, doing it my way :). Which means flying to the south, renting a car, getting in and drive to where ever the road takes us. Driving into a village and asking a random, proud grandfather where we can eat the best vitello that evening. Being invited by the owner of the only restaurant in town to stay in the bed & breakfast owned by his niece – but not until we finished the last bottle of grappa together. To give you an idea :).

Ha! Ok, we’ll probably book some hotels. Maybe even all of them. Because we both are also big fans of ‘betting safe’. And that too, will be fantastic. But at least I’ve dreamt about la bella vita and that’s something no one can take away from me anymore :)! And just in case, to be able to speak to that sweet little granddad and understand what he's saying, I started an course to learn to speak Italian!

For now: weekend and wine, here’s to week 4!