Nobody Can Hurt Me

... Without My Permisson – Mohandas Gandhi
(Click here for English version)

Donderdag 1 april 2010. Vroeg. Niemandsland tussen waken en dromen. Bliss. Tintel. Wacht! Eén oog gaat open. Kijkt rond. Stilte. In beeld en geluid. Een spier in m'n arm trekt samen. Licht. Oog dicht. Conclusie: het is ochtend. Duss... Wacht. Wenkbrauw fronst. Er is nog iets.

Ik dommel weer weg.

Stop! Wacht eens even. Ineens dringt het door. Wakker. Het is ochtend. Ik ben niet misselijk geweest. Ik heb gewoon doorgeslapen. Een lach begint borrelend in m'n buik, verspreidt zich in een gestaag tempo naar boven, beide ogen gaan open. Ik ga met een ruk rechtop zitten en besef: het is niet alleen ochtend en ik ben niet ziek geweest, het is ochtend en ik ben nog steeds niet misselijk! En op de koop toe breekt die kats felle zonnestraal dwars door de gordijnen heen.

Het is dag. En ik voel me goed.

Lief is in eerste instantie minder blij met de manier waarop ik hem van het heuglijke nieuws op de hoogte breng (de-spring-in-bed-en-por-techniek waarbij veel geluid essentieel is), maar al snel is hij net zo blij als ik als hij begrijpt wat de aanleiding is van deze rude-awakening (inderdaad, Erik, je hebt helemaal gelijk, ik merk het nu zelf ook #veelengels :)) en springt 'ie vrolijk mee.

De dagen erop boelveel moe, maar niet ziek geweest. De medicijnen heb ik laten staan, op wat misselijkheidspilletjes na die ik zaterdag ook vaarwel heb gezegd (want na inname binnen een half uur in slaap en laat op de dag duizelig). En sinds dinsdag ben ik eigenlijk weer vol aan de bak op het werk en het gaat super! Gisteravond wezen sporten (BODYCOMBAT™, uiteraard) en hoewel het best zwaar was, voelde het fantastisch om er weer lekker voor te gaan.

Hoe het nou is? Chemo? Tja...

Chemo – behind the scenes
Pff, wat neem je mee naar een chemo? Wat doe je aan? Je Lief, een El, je iPhone, (je zwemkleren, maar we zeggen niet wat we gaan doen en je krijgt een zakje snoep mee naar huis :P), een goed humeur en gaan met die banaan denk ik maar. Hup, in de auto en maar zien wat er van komt.

Aangekomen op de afdeling staan we ietwat verloren te wachten op iemand die me mijn eerste full body inside peeling gaat toedienen. Een mevrouw in het zwart loopt voorbij met een argwanende blik alsof ze niet zeker weet of we pannekoeken komen bestellen of dat we echt een reden hebben om hier te zijn. Na wat veelbetekenende blikken, een opgetrokken wenkbrauw, voorzichtig aftastende knikjes en uiteindelijk wat heen-en-weer gepraat maakt ze op uit de boeken dat Hanneke het scrubritueel gaat uitvoeren bij me vandaag en of ik even wil aangeven waar ik dat het liefst wil laten doen: "Op de zaal, waar u plaats kunt nemen in de relaxfeautuils, of in een bed, als u zich niet zo goed voelt".

Tja, jonge hippe deerne als ik ben, wil ik me niet laten kennen, dus zeg ik: "Geef me maar zo'n stoel, daar red ik me wel mee". Prima, dan zou Hanneke zo bij ons zijn. Aangekomen in de relaxruimte (ja ja, het is me wat, ik ga nog net niet op zoek naar het scrubzout en de stoomcabine), bedenk ik me, de omgeving nauwlettend in me opnemend en vrouw dat ik d'r ben, dat ik toch maar weer eens van mening wil veranderen. "Ahum", zeg ik, de verpleegkundigen storend (sorry nog daarvoor), "Zouden jullie, als het echt niet te veel werk is, toch die ene kamer voor me willen klaarmaken?". Geen enkel probleem is het en het is – heerlijkheid – een 1-persoonskamer. Reserveringen voor de volgende vijf behandelingen kunnen ze echter niet aannemen. Die grap blijft nog bij zeker de komende 5 verpleegkundigen leuk (lichte gêne tot oprechte verontschuldigingen). Sorry mensen, maar het is echt grappig, jullie gezichten.

De verpleegkundige maakt vakkundig een gaatje in m'n hand, zet het infuus en laat een zoutoplossing lopen om de boel vast los te weken. Helaas vergeet ze het zakje om te zetten – maar zoals we weten is alles overal ergens goed voor, dus ook deze 3 kwartier spoelen had ik nodig, ik weet het zeker – zodat het allemaal wat langer duurt dan normaal. Dit wordt uiteraard snel rechtgezet en dan komt het eerste scrubzakje naar binnen (na de medicijnen tegen de misselijkheid en nog een keer spoelen).

Babette, mijn (ik hou er zó van om 'mijn' te zeggen als ik het over haar heb, het is zo'n lief mens dat ik 'r graag dicht in m'n buurt heb ook al is het enkel in m'n hoofd en op m'n blog :)) oncologisch verpleegkundige die ook ons voorlichtingsgesprek heeft gevoerd, komt gezellig even langs. Haar heerlijke nuchterheid en humor, pretogen en lach vijlen alle scherpe haaltjes van de behandeling en stellen me helemaal gerust. Al was het maar over de extra kilo's die ik er met Dr. Frank na m'n chemo af ga eten (sorry, Herm, BenFit kan hier volgens mij niet tegenop :)).

Na ieder zakje chemo volgt een spoeling en als laatste komt de echt gemene, alles wegschrapende rode zut (welke ook verantwoordelijk is voor het uitvallen van m'n haar, in het geval dat gebeurt). Maar je gelooft het of niet, op het moment dat die inloopt, verschijnt er een regenboog die start bij het ziekenhuis en twee keer zo breed is als 'ie op deze foto lijkt. We zitten met z'n drieën ademloos te kijken.

Hoe kudt het ook lijkt. Hoe fout het ook voelt. Het is goed.

__________
FRIDAY APRIL 9 2010
Nobody Can Hurt Me... Without My Permisson – Mohandas Gandhi

Thursday April 1st, 2010. Early. No man’s land between waking and dreaming. Bliss. Tingle. Wait! One eye opens up. Looks around. Silence. Both sight and sound. A muscle in my arm contracts. Light. Eye shuts. Conclusion: it’s morning. Wel… Wait. Eyebrow frowns. There’s something else.

I doze off.

Stop! Wait a second. Suddenly it dawns on me. Awake. It’s morning. I haven’t felt sick. I slept through the night. A smile starts gurgling in my stomach, spreading up at a steady pace, both eyes open up. I sit up straight all of a sudden and realize: not only is it morning and I didn’t feel sick, it’s morning and I’m still feeling good! And if that’s not enough, a bright sunbeam breaks through the curtains and lights up the entire room.

It’s the day after. And I feel good.

Initially Love isn’t that happy with the way I inform him of this joyful news (the-jump-on-the-bed-and-poke-technique with which a lot of noise is essential), but real soon he’s as happy as I am when he understands the reason behind his rude-awakening and starts jumping along.

The first couple of days after chemo I’m very tired, but haven’t felt sick at all. I discarded the medication, except for a few nausea pills which I also quit on Saturaday (since I fell asleep within a half hour after I took them plus I felt very dizzy at the end of the day). And since Tuesday I’m actually fully back to work and it’s going great! Last night a great workout (BODYCOMBAT™, of course), and although it was quit hard, it felt fantastic to be able to go all the way again.

What it's like? Chemo? Well…

Chemo – behind the scenes
Phew, what do you take to a chemo therapy session? Your Love, an El, your iPhone, a smile and off we go! Come on! Get in that car and let’s see what today will bring.
Arrived at the hospital we wait somewhat lost for the nurse who will give me my first full body inside peeling. A lady in black passes by and looks at us like if she’s not quite sure if we’re going to order pancakes or if we really have a good reason to be here. After some significant looks, a raised eyebrow here and there, careful exploring nods and at last some back-and-forth talk, she looks in the big book and finds out that Hanneke will give me my inner exfoliating ritual today and if I just want to let her know if where I would like to have that done: “In the room with the relaxation chairs, or in a bed, if you don’t feel quite well”.

Well, being young and hip, I can’t have them think otherwise, so I say: “I’ll take the chair, I’ll be fine”. Ok, Hanneke will be with us shortly. Arriving in the lounge room (o yes, it’s all that, I can barely help myself from trying to find the scrub salt and steam room), I realize, gazing at this environment and being exactly the woman that I am, that I’d like to change my opinion. “Ehem”, I utter, interrupting the nurses (and I apologize), “do you mind getting that one room ready for me after all?”. That’s no problem and – awesomeness – it’s a single room. They don’t take reservations for the next five treatments, though. That joke keeps being funny with at least the next 5 nurses (slight embarrassment all the way up to sincere apologies). I’m sorry peeps, but your faces!

The nurse professionally puts a whole in my hand, puts in the drip and starts to run a salt solution to loosen everything up a bit. Unfortunately she forgets to hook up the second bag – but, as we know by now, everything is good for something, so I just assume I needed that 45 minutes of cleansing – so it takes a bit longer than usual. Of course this wrong is put right quickly and then the first bag of junk is going in (after the nausea medication and another rinse).

Babette, my (I sooo love saying “my” when I talk about her, it’s such a nice person that I love having her around, even though it’s only in my head and on my blog :)) oncology nurse who also gave us all the information earlier, also pays a pleasant visit. Her wonderful down to earth way of being, her sense of humor, twinkling eyes and lovely smile just file away all the sharp edges off the treatment and make me feel completely comfortable. If only it was about the extra pounds I’m about to eat off using the Dr. Frank diet (sorry, Herm, BenFit can’t compete with this, I think :)).

Each bag of chemo is followed by a rinse and finally the really mean, nasty, killing red junk is coming in (which will also be responsible for losing my hair, in case that happens). But, believe it or not, the very moment that stuff is going in, a huge rainbow appears which starts at the hospital and is at least twice as big as it seems in this pic. The three of us are breath taken.

No matter how fucked up it seems. How wrong it feels. It’s ok.