What Lies Behind Us and What Lies Before Us

... are Tiny Matters Compared to What Lies Within Us – Unknown.
(Click here for English version)

Voor mij als overtuigd avondmens en langslaper was het snel duidelijk. Onrust. Doodmoe wakker worden heel vroeg in de morgen en toch niet meer in slaap kunnen vallen. Middagdutjes niet meer kunnen doen. Letterlijk een wake-up call: dit is mijn reactie op alle gory details van de chemo.

Een gegronde, allesverterende afkeer, een natuurlijke, overheersende, letterlijk fysieke – want de hamstring schoot accuut in de kramp – weerzin tegen het idee bewust en moedwillig je lijf kapot te maken met chemische troep. Met gif. Alsof iemand je vraagt een beker chloor leeg te drinken en je weet dat je het gaat doen en dat je er kapot aan gaat. Letterlijk een gifbeker.

Dus. Duidelijk. En wat gaan we daaraan doen? :)

Woensdag de 10e hadden we een afspraak in het ziekenhuis bij de oncologisch verpleegkundige, Babette Rigter, die ons door de ins en outs van de chemo loodste. Een ongelofelijk warme, humoristische vrouw die instant aanvoelde hoe Lief en ik met alles omgingen, dit oppikte en feilloos toepaste op haar manier van informeren. Chapeau en cheers. Zij is een vrouw die haar vak verstaat, and then some.

Bizar, maar ik had er ook echt zin in, in dat gesprek. Laat maar komen die chemo! Nou, er komt ook heel wat, kan ik je zeggen. Hoewel ik dat tijdens het gesprek nog niet zo voelde. Of in de dagen erna. Pas in het weekend werd het me duidelijk dat ik toch niet voor niks die onrust in m'n lijf niet kwijt kon. Gelukkig kon ik maandag direct bij Annelies terecht (op haar verjaardag nog wel, Engel :)) en werd me duidelijk wat het was dat de onrust veroorzaakte en hoe ik ermee om kon gaan. Waar ik me vooral heel erg tegen verzette, was het idee dat ik nu zo gezond en natuurlijk bezig ben en dat zoiets chemisch dat hele proces stop zou zetten. Zou vernielen. Er faliekant tegenin zou gaan.

En toen was er Annelies. Hard werken.

Maar ook: inzichten. Rust. Acceptatie.

Dus. Duidelijk. Dat hebben we eraan gedaan :). (En dat iedereen een Annelies op zijn pad mag vinden).

En toen kwam 17 maart. De dag van de laatste bestraling. Nooit meer die bank met die richel voor je kont zodat je, heel praktisch, niet naar beneden glijdt, maar die het wel godsonmogelijk maakt om er hoegenaamd ook maar enigszíns elegant op te gaan liggen, wat je ook probeert. Nooit meer gesjor aan je lijf omdat het toch niet gelukt is om precies naadloos in lijn van de laser te gaan liggen. Nooit meer afwachten of het apparaat probleemloos langs je uitstekende elleboog gaat (jongens van de A4, schouderklopje – keep up the good work :)). Nooit meer allestergende jeuk aan je neus negeren terwijl de bestraling aan de gang is en je dus nog niet mag bewegen.

Nooit meer ARTI.

Maar ook: nooit meer het kleedhokje waar je, wachtend op de klop van de laborant die je komt halen, jezelf vermaakt met een grote poriën check-up of een algehele rimpel en/of kipfiletcontrole in de spiegel ('Ook niet als ik zwaai?'). Nooit meer het koffieautomaat op de A4 waar altijd wel 'nog 20 cent' inzat omdat het apparaat geen wisselgeld geeft, zodat je, ook zonder kleingeld, altijd een lekker ARTI-bakkie automatenkoffie kunt doen. Nooit meer die vriendelijke pretogen van de laborant die je komt halen en je altijd persoonlijk begeleidt naar de behandeltafel.

En ook... nooit meer het onbeschrijfelijk warme gevoel dat je krijgt als je ziet hoe oprecht graag alle medewerkers willen dat het goed met je gaat, dat je beter wordt.

Ook dat is nooit meer ARTI.

En nou jank ik verdomme toch.

...

Maar ik veeg die tranen vrij snel en met grote vegen weg en met een grote zucht van opluchting. Bedankt lieve mensen, jullie zijn fantastisch. Heerlijke, échte, warme mensen met het hart op de goede plaats en de humor die ik zo goed kan gebruiken. Ik had me geen betere begeleiding kunnen wensen.

Het was wel vreemd, die eerste dag in mijn ARTI-loze leven. En ook nu moet ik mezelf nog af en toe terugroepen als ik in mijn plannen voor de volgende dag toch weer om het ARTI heen wil plannen. Maar daar kom ik ook vast wel overheen – LOL! Een lege agenda. Bizar. Maar het begint al te wennen. Ja, nu al. Sorry ;).

Ronde 2 zit erop, op naar ronde 3. DING DING! Janet - Kanker: 3-1. And counting. You better believe it.

EAT THAT! :)

*** En nu is het afgelopen met dat poetsontwijkend gedrag – aan de schoonmaak :)***

__________
FRIDAY MARCH 5 2010
What Lies Behind Us and What Lies Before Us... are Tiny Matters Compared to What Lies Within Us – Unknown

For me, convinced night owl and lover of sleeping a lot, it was clear. Unease. Waking up dead tired very early in the morning and not being able to fall back to sleep. No more afternoon naps. Literally a wake-up call: this is my response to all the gory chemo details.

A profound, dominating revulsion, a natural, literally physical – the hamstring cramped up immediately – aversion against the idea of knowingly and willfully destroying your body with chemical junk. Poisoning it. As if someone asks you to drink a cup full of chlorine and you know you’re going to do it and that it will destroy you. Literally a poisened cup.

So. That's that. And what are we going to do about it? :)

Wednesday the 10th we had an appointment in the hospital with the oncology nurse, Babette Rigter, who guided us through the ins and outs of chemotherapy. An incredibly warm, humorous woman who instantly felt how Love and I handled things, picked up on this and seamlessly adjusted her way of informing us. Hats off and cheers. She truly is a woman who knows what she’s doing, and then some.

Weird, but I was really looking forward to having that conversation. Bring it on, that chemo! Well, indeed, a lot is brought to the table, I assure you. Though I didn’t feel it like that during the interview. Or in the days after. It was during the weekend that it became clear to me that that turmoil in my body was there for a reason. Luckily Annelies had time for me on Monday (even though it was her birthday, Angel :)) and soon it dawned on me what caused the uneasiness and how to deal with it. I really resisted to the idea that while I finally was living a healthy, natural life, something so chemical would stop that entire process. Destroy it. Completely go against it.

And there was Annelies. Hard work.

But also: peace. Acceptance.

Well. That's that. And that’s what we did about it :). (And may everyone find an Annelies on their path).

And then it became March 17. The last radiation. Never again that bench with that support bar to lean your butt against: real practical, so you don’t slide down, but which also makes it impossible to lie down on it in a somewhat elegant manner, no matter how hard you try. Never again having technicians shifting your body in weird positions because you didn't succeed to lie down exactly in line with the laser. Never again waiting to see if the device slides past your elbow without problems (guys from the A4, excellent! – Keep up the good work :)). Never again the taunting nose itch while the radation is in progress and you can’t move.

Never again. ARTI.

But also never again the dressing room. In which, waiting for the knock on the door, you entertain yourself with a full pore check-up or a complete wrinkel and/or chicken filet (= triceps) check in the mirror. Never again the coffee machine on A4 that is always worth at least ‘20 cents’ because the machine doesn’t give change, and you can always, even without bringing coins, get a nice cup of ARTI-coffee. Never again those loving cheerful eyes when the technician comes and gets you and always accompanies you personally to the radiation device.

And... never again the indescribable warm feeling you get when you realize how much every member of the ARTI staff wants you to feel good, to get better.

That too is: never again ARTI.

And now I’m crying anyways, damned.

But I wipe those tears away quickly and with a big sigh of relief. Thank you, dear people, you’re great. Wonderful, réal people with your heart in the right place and a sense of humor which I thrive on so well these days. I couldn’t have wished for better guides anywhere, anytime.

It was strange, my first ARTI-free day. And even now I still have to remind myself when I’m thinking about the next day not having to reckon with the ARTI. But I’m sure I’ll get over it – LOL! My agenda is empty right now. Bizarre. But I’m getting used to it. Yes, already. I’m sorry ;).

That was round 2, going on to round 3. DING DING! Janet – Cancer: 3 – 1. And counting. You better believe it.

EAT THAT! :)

** And now it's over and done with, with that cleaning avoiding behaviour – start vacuming that house already! :)***