16 december - 23 december 2009: één idiote week.
Helemaal van de wap naar huis gereden. Met een map vol informatie en de geruststellende gedachte dat dat ding binnen een week m'n lijf uit zou zijn. Bellen, praten, uitleggen, herhalen. Hartverwarmende sms-jes, telefoontjes, niet voor te stellen hoeveel ontzettend lieve mensen we om ons heen hebben verzameld.
Voorop stond toen al: we gaan dit verslaan, dit ding krijgt ons er niet onder, hij gaat eruit, het is goed. Daarna volgt een heel zwaar jaar, maar dat kunnen we handelen.
's Avonds dus ook gewoon lekker naar BodyCombat. Lekker sporten, ff helemaal niks aan je hoofd. Heerlijk. Ook hier weer de meest warme, lieve, ondersteunende en vooral positieve, krachtige reacties.
De rest van de week was één grote roes van endorfinen, adrenaline, liefde en warmte. XTC heb ik nooit geprobeerd, maar ik heb zo'n idee dat het effect van de Alles-Is-Lief-drug er veel op lijkt. Mijn lief heeft alles aan de kant gezet om me afleiding te bezorgen.
Elvira (engel) sleurde me op donderdag een indoor skydive tunnel in omdat "die endorfinen zo lekker zijn" :). Vrijdag was een bijzondere dag - mijn natuurgeneeskundig therapeut heeft me emotioneel weer helemaal op de rit gezet. Heerlijk! Sindsdien ook een diep en volledig 'weten' dat het goed zat.
De rest van de week heel veel gesport, veel geslapen, veel wijn gedronken :) - vooral de 21e, onze alternatieve kerstavond - wat een avond, ik vind dat we hier een jaarlijkse traditie van gaan maken! - en heel veel lieve mensen om ons heen gehad die ons ongelofelijk gesteund hebben met hun positieve berichtjes, telefoongesprekken en knuffels.
23 december 's avonds nog een laatste keer BodyCombat (want: hierna 6 weken niet!) in Kerstsfeer als Combat Angels *party!*. Geen wijn deze avond, want zo fit mogelijk die narcose in betekent er zo fit mogelijk weer uit, maar de Combatter hebben hun best voor me gedaan :).
__________
TUESDAY JANUARI 26 2010
Keep it Real
December 16 – December 23 2009: one hell of a week.
We drove home – completely flabbergasted. With a file full of information and the comforting thought that that thing would be out of my body within a week. Telephone calls, talking, explaining, repeating. Heartfelt text messages, unbelievable how many dear people we’ve gathered around us.
Even at that point we knew: we’re going to beat this, it won’t beat us, it’s coming out, it’s ok. After that a really tough year will follow, but we can handle that.
That evening I went to the gym as usual, for an hour of BODYCOMBAT™. Working out, getting my head clear. Loving it. And here as well the warmest, sweetest, supporting and most importantly positive, powerful responses.
De rest of that week was one big rush of endorphins, adrenaline, love and warmth. I’ve never tried XTC, but I have the feeling that the All-Is-Love-drug works very similar :). My Love put everything aside to distract me.
Elvira (angel) dragged me into an indoor skydive tunnel on Thursday because “you’ll love the endorphins” :).
Friday was a special day – my (naturopathic) therapist cleared my head emotionally. Fabulous!
Since that moment I felt a deep and complete ‘knowing’ that it was right.
The rest of the week I worked out a lot, slept much and drank a lot of wine :) – especially the 21st of December, our alternative Christmas dinner – what a night, I think we should make this an annual tradition! – and had the most wonderful people surrounding me who supported us indescribably with their positive messages, phone calls and (virtual) hugs.
December 23rd one last night of BODYCOMBAT™ (because: after tonight no more working out for 6 weeks!). We partied as Christmas angels, with wings and everything. No wine tonight, because going into anesthesia as fit as possible, means coming out of it as fit as possible.
23 december 's avonds nog een laatste keer BodyCombat (want: hierna 6 weken niet!) in Kerstsfeer als Combat Angels *party!*. Geen wijn deze avond, want zo fit mogelijk die narcose in betekent er zo fit mogelijk weer uit, maar de Combatter hebben hun best voor me gedaan :).__________
TUESDAY JANUARI 26 2010
Keep it Real
December 16 – December 23 2009: one hell of a week.
We drove home – completely flabbergasted. With a file full of information and the comforting thought that that thing would be out of my body within a week. Telephone calls, talking, explaining, repeating. Heartfelt text messages, unbelievable how many dear people we’ve gathered around us.
Even at that point we knew: we’re going to beat this, it won’t beat us, it’s coming out, it’s ok. After that a really tough year will follow, but we can handle that.
That evening I went to the gym as usual, for an hour of BODYCOMBAT™. Working out, getting my head clear. Loving it. And here as well the warmest, sweetest, supporting and most importantly positive, powerful responses.
De rest of that week was one big rush of endorphins, adrenaline, love and warmth. I’ve never tried XTC, but I have the feeling that the All-Is-Love-drug works very similar :). My Love put everything aside to distract me.
Elvira (angel) dragged me into an indoor skydive tunnel on Thursday because “you’ll love the endorphins” :). Friday was a special day – my (naturopathic) therapist cleared my head emotionally. Fabulous!
Since that moment I felt a deep and complete ‘knowing’ that it was right.
The rest of the week I worked out a lot, slept much and drank a lot of wine :) – especially the 21st of December, our alternative Christmas dinner – what a night, I think we should make this an annual tradition! – and had the most wonderful people surrounding me who supported us indescribably with their positive messages, phone calls and (virtual) hugs.
December 23rd one last night of BODYCOMBAT™ (because: after tonight no more working out for 6 weeks!). We partied as Christmas angels, with wings and everything. No wine tonight, because going into anesthesia as fit as possible, means coming out of it as fit as possible.
1 opmerking:
Oh en wat zagen ze er leuk uit als engelen en blue women with funny hats!
Een reactie posten