– Zen Proverb
Click here for English version
Vanmorgen om 11:00 uur werd ik verwacht bij het ARTI (Arnhems Radiotherapeutisch Instituut) voor een CT scan. Nou, eigenlijk een kwartiertje eerder, want er moesten nog twee buizen bloed gedoneerd voor onderzoek.
Maar wat gruwelijk VÉT zo'n scanapparaat! Helemaal futuristisch (zelfs de geluidjes, ik zweer je). Ik was serieus onder de indruk. De voorbereiding duurde het langst (hoewel ik uiteindelijk al met al net 20 minuten binnen ben geweest - scheelde ook weer, ik had op anderhalf uur gerekend :)). Er zijn zes ieniemini tatoeagepuntjes gezet (2 aan elke zijkant en twee op de voorkant van m'n bovenlijf) en er zijn met een soort hennaverf kruisen getekend. Dit alles om te zorgen dat ik straks in het bestralingsapparaat exact zo lig als tijdens de scan, want op basis van de scan wordt een programma opgesteld. De scan zelf duurde ongeveer 2 minuten en je mag gewoon doorademen. 'Graag zelfs', lachte de scanmeneer (Dennis, leuke gast - ze hebben veel humor daar in het ARTI) me uit. LOL
Het bestralingsprogramma is binnen anderhalve week bekend. Dan word ik gebeld en kan de race beginnen!
Al met al viel het dus enorm mee weer en stonden we binnen drie kwartier buiten. Van de tatoeagepuntjes zie je eigenlijk bijna niks. Maar een bezoek aan de sauna moet ik toch ff uitstellen, aangezien die lijnen blijven zitten tot na de behandeling en ik er op dit moment uitzie als een wandelend schetsboek! :)
__________
WEDNESDAY JANUARY 27 2010
The Obstacle Is The Path
– Zen Proverb
This morning at 11:00 AM I had an appointment at the ARTI (Arnhem’s RadioTherapeutic Institute) to have a CT scan taken. Well, actually, 15 minutes earlier, because two tubes of blood needed to be donated first.
But how sensationally CÓÓL is that scanning device! Totally futuristic (even the sounds, I’m serious). I was seriously impressed. The preparation took up most of the time (although I was in and out within 20 minutes in total – I had counted on being in there for an hour and a half :)). They tattooed six tiny little dots on my body (two on both sides and two on the front) and they drew crosses. This is necessary to ensure that when I lie in the actual radiation device, my body is positioned in exactly the same way (using laser beams). Because based on this scan, the radiation program will be set up. The scan itself took only 2 minutes en you don’t have to hold your breath or anything. “Please... Don’t”, laughed Mr. Scan (Dennis, cool guy – they do have a good sense of humor at the ARTI) at me. LOL.
The radiation program will be ready within 10 days. I will be called and then the race will seriously begin!
So all in all it wasn’t that bad and we were in and out within 45 minutes. The tattoo dots are hardly visible (they look like tiny, tiny molds). But I do need to postpone any spa visits, since these lines will remain until after the treatment and I’m looking like a walking sketchbook at the moment! :)
woensdag 27 januari 2010
Everyone Has a Plan
... Until They’ve Been Hit. – Joe Lewis
Click here for English version
18 - 26 januari. De 18e hadden we een afspraak in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen, bij dr. Traas, gyneacoloog, om te praten over de mogelijkheden van IVF. Door de chemo komen de eierstokken stil te liggen en er bestaat een kans dat dit niet meer op gang komt. Vandaar dat de mogelijkheid geboden wordt om spoed IVF te doen, voor de chemo aan. Bij spoed IVF worden embryo's ingevroren, die later, als de chemo voorbij is en de oncoloog groen licht heeft gegeven, teruggeplaatst kunnen worden. We laten voorlopig alle informatie nog even op ons inwerken.
Op 3 februari hebben we een voorlichtingsgesprek met de oncoloog. Zijn mening wijkt namelijk nogal af van die van de gyneacoloog wat betreft terugkeren van de vruchtbaarheid na de chemo (hij zei dat het in mijn geval voor wel bijna 100% zeker was dat ik weer vruchtbaar werd na de chemo en de gyneacoloog had een foldertje waarin stond dat het risico dat ik niet meer vruchtbaar werd, matig tot hoog is). Nou wilde ik me nergens mee bemoeien, hoor, en dat zei ik dan ook: "... maar misschien is het handig als jullie ff met elkaar bellen". Daar was ze het wel mee eens. Maar al met al hebben we 4 februari de vervolgafspraak met de gyneacologe en omdat ik voor die tijd de oncoloog wil hebben gehoord over zijn mening, heb ik die afspraak naa voren gehaald.
Donderdagavond gegeten en gekroegd met de Combatters in Wageningen. Was heel erg gezellig en heb ontzettend gelachen. Zeker voor herhaling vatbaar! Hoewel we het 'oefenen' de volgende keer toch maar overslaan, Edkor! :) ROFL (foto: ik en De Deesss)
Vrijdag een afspraak bij het ARTI (Arnhems Radiotherapeutisch Instituut) gehad. Heerlijk humoristische arts die me daar gaat behandelen (bestraling), dr. Stam. Uitvoerig onderzocht op de huidige stand van lichaam (zodra dit gaat afwijken, kunnen ze meteen aan de bel trekken en bekijken of het door de bestraling komt of dat het al het geval was voor die tijd). Direct afspraak meegekregen voor een CT scan op de 27e. Spannend! Ook nog heel erg goed nieuws: de bestraling gaat maar 5,5 weken duren in plaats van de verwachte 7! *w00t!
Zaterdag naar mams en Robby geweest en zondag bij Janet, Jeroen en Eva langs. Ik heb d'r in bad gedaan! Hoe stoer ben ik! :)
__________
WEDNESDAY JANUARY 27 2010
Everyone Has A Plan
... Until They've Been Hit. – Joe Lewis
January 18-26. On January 18th we had an appointmet at Radboud Hospital in Nijmegen, with Dr. Traas (gynecologist), to discuss the possibilities of IVF. The chemo causes the ovaries to stop working temporarily. With chemo, there is a chance that they won’t start working again. That is why we were offered to do urgent IVF, before the chemo therapy starts. If you choose to do IVF, embryos are frozen, which can be placed back once it’s safe to get pregnant. For now we decided to let the information sink in for a while.
On February 3rd we’re going to see the oncologist. He has a rather different opinion on the matter of return of fertility after chemo. In his opinion it’s almost 100% certain that I’ll be fertile again after chemo ends as opposed to the gynecologist who gave me a flyer in which was described that the risk of not gaining your fertility back, was medium to high. Now, I really don’t want to interfere with the experts or pretend to know better, so that’s exactly what I said :): “… but maybe it’s wise if you two have a little chat with one another”. The gynecologist did agree on that. But all in all we’re having a follow up appointment with her on February 4th, so we really want to have met up with the oncologist before that – so I asked if we could have that meeting sooner.
Thursday evening we had a brilliant evening, dinner and drinks with the BODYCOMBATters in Wageningen. It was fantastic and we had great laughs. Definitely worth doing again! Although we might want to skip ‘practicing’ next time, Edkor! :) ROFL (photo: me and The Deesss).
On Friday we had my first appointment with the ARTI (Arnhem’s RadioTherapeutic Institute). The doctor who will treat me (Dr. Stam) has a great sense of humor. I was thoroughly examined to check my ‘current state of body’ (when it changes, they can double check if the radiation caused it or if it was an existing problem). I also got an appointment for a CT scan on the 27th. Exciting! And again, very good news: radiation will only take 5,5 weeks instead of the expected 7! *w00t*!
Saturday we went to mom and Robby and Sunday we spent with Janet, Jeroen, and little Eve. I gave her a bath! How cool am i! :)
Click here for English version
18 - 26 januari. De 18e hadden we een afspraak in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen, bij dr. Traas, gyneacoloog, om te praten over de mogelijkheden van IVF. Door de chemo komen de eierstokken stil te liggen en er bestaat een kans dat dit niet meer op gang komt. Vandaar dat de mogelijkheid geboden wordt om spoed IVF te doen, voor de chemo aan. Bij spoed IVF worden embryo's ingevroren, die later, als de chemo voorbij is en de oncoloog groen licht heeft gegeven, teruggeplaatst kunnen worden. We laten voorlopig alle informatie nog even op ons inwerken.
Op 3 februari hebben we een voorlichtingsgesprek met de oncoloog. Zijn mening wijkt namelijk nogal af van die van de gyneacoloog wat betreft terugkeren van de vruchtbaarheid na de chemo (hij zei dat het in mijn geval voor wel bijna 100% zeker was dat ik weer vruchtbaar werd na de chemo en de gyneacoloog had een foldertje waarin stond dat het risico dat ik niet meer vruchtbaar werd, matig tot hoog is). Nou wilde ik me nergens mee bemoeien, hoor, en dat zei ik dan ook: "... maar misschien is het handig als jullie ff met elkaar bellen". Daar was ze het wel mee eens. Maar al met al hebben we 4 februari de vervolgafspraak met de gyneacologe en omdat ik voor die tijd de oncoloog wil hebben gehoord over zijn mening, heb ik die afspraak naa voren gehaald.
Donderdagavond gegeten en gekroegd met de Combatters in Wageningen. Was heel erg gezellig en heb ontzettend gelachen. Zeker voor herhaling vatbaar! Hoewel we het 'oefenen' de volgende keer toch maar overslaan, Edkor! :) ROFL (foto: ik en De Deesss)Vrijdag een afspraak bij het ARTI (Arnhems Radiotherapeutisch Instituut) gehad. Heerlijk humoristische arts die me daar gaat behandelen (bestraling), dr. Stam. Uitvoerig onderzocht op de huidige stand van lichaam (zodra dit gaat afwijken, kunnen ze meteen aan de bel trekken en bekijken of het door de bestraling komt of dat het al het geval was voor die tijd). Direct afspraak meegekregen voor een CT scan op de 27e. Spannend! Ook nog heel erg goed nieuws: de bestraling gaat maar 5,5 weken duren in plaats van de verwachte 7! *w00t!
Zaterdag naar mams en Robby geweest en zondag bij Janet, Jeroen en Eva langs. Ik heb d'r in bad gedaan! Hoe stoer ben ik! :)
__________
WEDNESDAY JANUARY 27 2010
Everyone Has A Plan
... Until They've Been Hit. – Joe Lewis
January 18-26. On January 18th we had an appointmet at Radboud Hospital in Nijmegen, with Dr. Traas (gynecologist), to discuss the possibilities of IVF. The chemo causes the ovaries to stop working temporarily. With chemo, there is a chance that they won’t start working again. That is why we were offered to do urgent IVF, before the chemo therapy starts. If you choose to do IVF, embryos are frozen, which can be placed back once it’s safe to get pregnant. For now we decided to let the information sink in for a while.
On February 3rd we’re going to see the oncologist. He has a rather different opinion on the matter of return of fertility after chemo. In his opinion it’s almost 100% certain that I’ll be fertile again after chemo ends as opposed to the gynecologist who gave me a flyer in which was described that the risk of not gaining your fertility back, was medium to high. Now, I really don’t want to interfere with the experts or pretend to know better, so that’s exactly what I said :): “… but maybe it’s wise if you two have a little chat with one another”. The gynecologist did agree on that. But all in all we’re having a follow up appointment with her on February 4th, so we really want to have met up with the oncologist before that – so I asked if we could have that meeting sooner.
Thursday evening we had a brilliant evening, dinner and drinks with the BODYCOMBATters in Wageningen. It was fantastic and we had great laughs. Definitely worth doing again! Although we might want to skip ‘practicing’ next time, Edkor! :) ROFL (photo: me and The Deesss).On Friday we had my first appointment with the ARTI (Arnhem’s RadioTherapeutic Institute). The doctor who will treat me (Dr. Stam) has a great sense of humor. I was thoroughly examined to check my ‘current state of body’ (when it changes, they can double check if the radiation caused it or if it was an existing problem). I also got an appointment for a CT scan on the 27th. Exciting! And again, very good news: radiation will only take 5,5 weeks instead of the expected 7! *w00t*!
Saturday we went to mom and Robby and Sunday we spent with Janet, Jeroen, and little Eve. I gave her a bath! How cool am i! :)
Caution is Good
... Courage is Better. – Unknown
Click here for English version
11-18 januari: Start your engines. Van dr. Kroeze het beste nieuws ooit gehad. De sentinel node is schoon. Ik ben officieel kankervrij! Wel moet ik bestraald en met chemotherapie behandeld worden (borstkanker heeft een kans van 1 op 3 om terug te komen), maar dat is nu preventief, niet offensief! *w00t!!! Ik heb letterlijk een vreugdedans staan doen daar in de spreekkamer. Dr. Kroeze krabde zich eens op zijn hoofd bij die aanblik (held!). Z'n serieuze blik maakte me eerst nog even zenuwachtig, maar die had hij zich aangemeten omdat hij bang was dat we dachten dat we er nu klaar mee waren. Maar toen we konden melden dat we ons al sinds de uitslag mentaal aan het voorbereiden waren op bestraling en chemo, haalde ook hij opgelucht adem.
Daarnaast kregen we te horen dat de chemo (6x) niet om de 6 weken was, zoals we hadden verwacht, maar om de 3 weken! Dat betekent een halvering van de tijd die we hadden verwacht eraan kwijt te zijn! *YAY!
Omdat de tumor triple negatief was (niet hormoongevoelig, niet Her2neu gevoelig en niet erfelijk (als in: het komt niet in de familie voor)), kan ik ervoor kiezen om genetisch onderzoek te doen. Maar dat is van latere orde. One step at the time!
Dat allemaal terzijde: het andere goede nieuws dat ik kreeg van dr. Kroeze is dat ik weer mocht sporten! YAY! Dus die avond meteen meegedaan met de nieuwe BodyCombat (42). Dat heb ik geweten! Men, spierpijn! Maar de vrijdag daarop zag ik een meisje zooo ontzettend vet kickboksen in de BodyFight les, dat ik accuut besloot om dat ook weer te gaan doen de week erop. M'n rug was er wat minder blij mee, maar ik des te meer *w00t! LOL
__________
WEDNESDAY JANUARY 27 2010
Caution is Good
... Courage is Better. – Unknown
January 11-18: Start your engines. We received the best news ever from dr. Kroeze. The sentinel node is clean. I’m officially cancer free! I do have to undergo radiation and chemotherapy (breast cancer has a chance of 1 in 3 to come back when it’s not treated), but it’s preventive, not offensive! *w00t*!!! I literally danced a happy dance right there in the office. Dr. Kroeze scratched his head at the sight of it (hero!). His serious face made me a little nervous at first, but he explained that he put that on because he was afraid that we thought I didn’t have to undergo any further treatment. But when we told him that we were preparing for that since we first got the results, he took a sigh of relief as well.
Besides the awesomest :) news ever, we were also told that chemo (6 times) wasn’t going to take place ever 6 weeks like we anticipated, but every 3 weeks! That means it’ll take half the time we expected! *YAY*!
Because the tumor was triple negative (not hormone sensitive, not sensitive to Her2neu and not hereditary (as in: it doesn’t reside in the family), I can choose to have it genetically researched. But that is of later concern. One step at the time!
All that aside: the other good news I received from dr. Kroeze is that I could work out again! YAY! So that night I immediately took the new BODYCOMBAT (42) class. Man, was I in pain the days after! LOL! But the following Friday I saw a girl fight sooo incredibly cool in the Kickboxing class, I decided right there and then to take that class up again the next week. My back was a little less happy, but the more I was! LOL
Click here for English version
11-18 januari: Start your engines. Van dr. Kroeze het beste nieuws ooit gehad. De sentinel node is schoon. Ik ben officieel kankervrij! Wel moet ik bestraald en met chemotherapie behandeld worden (borstkanker heeft een kans van 1 op 3 om terug te komen), maar dat is nu preventief, niet offensief! *w00t!!! Ik heb letterlijk een vreugdedans staan doen daar in de spreekkamer. Dr. Kroeze krabde zich eens op zijn hoofd bij die aanblik (held!). Z'n serieuze blik maakte me eerst nog even zenuwachtig, maar die had hij zich aangemeten omdat hij bang was dat we dachten dat we er nu klaar mee waren. Maar toen we konden melden dat we ons al sinds de uitslag mentaal aan het voorbereiden waren op bestraling en chemo, haalde ook hij opgelucht adem.
Daarnaast kregen we te horen dat de chemo (6x) niet om de 6 weken was, zoals we hadden verwacht, maar om de 3 weken! Dat betekent een halvering van de tijd die we hadden verwacht eraan kwijt te zijn! *YAY!
Omdat de tumor triple negatief was (niet hormoongevoelig, niet Her2neu gevoelig en niet erfelijk (als in: het komt niet in de familie voor)), kan ik ervoor kiezen om genetisch onderzoek te doen. Maar dat is van latere orde. One step at the time!
Dat allemaal terzijde: het andere goede nieuws dat ik kreeg van dr. Kroeze is dat ik weer mocht sporten! YAY! Dus die avond meteen meegedaan met de nieuwe BodyCombat (42). Dat heb ik geweten! Men, spierpijn! Maar de vrijdag daarop zag ik een meisje zooo ontzettend vet kickboksen in de BodyFight les, dat ik accuut besloot om dat ook weer te gaan doen de week erop. M'n rug was er wat minder blij mee, maar ik des te meer *w00t! LOL
__________
WEDNESDAY JANUARY 27 2010
Caution is Good
... Courage is Better. – Unknown
January 11-18: Start your engines. We received the best news ever from dr. Kroeze. The sentinel node is clean. I’m officially cancer free! I do have to undergo radiation and chemotherapy (breast cancer has a chance of 1 in 3 to come back when it’s not treated), but it’s preventive, not offensive! *w00t*!!! I literally danced a happy dance right there in the office. Dr. Kroeze scratched his head at the sight of it (hero!). His serious face made me a little nervous at first, but he explained that he put that on because he was afraid that we thought I didn’t have to undergo any further treatment. But when we told him that we were preparing for that since we first got the results, he took a sigh of relief as well.
Besides the awesomest :) news ever, we were also told that chemo (6 times) wasn’t going to take place ever 6 weeks like we anticipated, but every 3 weeks! That means it’ll take half the time we expected! *YAY*!
Because the tumor was triple negative (not hormone sensitive, not sensitive to Her2neu and not hereditary (as in: it doesn’t reside in the family), I can choose to have it genetically researched. But that is of later concern. One step at the time!
All that aside: the other good news I received from dr. Kroeze is that I could work out again! YAY! So that night I immediately took the new BODYCOMBAT (42) class. Man, was I in pain the days after! LOL! But the following Friday I saw a girl fight sooo incredibly cool in the Kickboxing class, I decided right there and then to take that class up again the next week. My back was a little less happy, but the more I was! LOL
It's Not Whether You Get Knocked Down
... It's Whether You Get Up. – Vince Lombardi
(Click here for English version)
25 december - 10 januari: het grote wachten. Een witte kerst! Heerlijk rustig aan gedaan en bijgekomen van alles. Eerste kerstdag champoepel gedronken bij de schoonouders en veel te veel lekkere hapjes gegeten. 's Avonds heeft Lief heerlijk voor me gekookt. Tweede kerstdag mams verrast door toch nog ff langs te gaan. Ik voelde me prima, dus ik wilde dat heel graag. Hoewel we geen kerstdiner hadden voorbereid, werd ons dat dankzij Mrs. Scrooge van een paar deuren verderop zó in de schoot geworpen :)! LOL! Heerlijk gegeten.
Van de wond heb ik nagenoeg helemaal geen last gehad. Ik moest juist oppassen dat ik niet te veel deed ermee. Het is onderhuids gehecht, dus ook geen lelijke krammen te zien. Voor de nieuwsgierigen onder ons: nee, er is verder ook niets aan de tiet te zien dat er iets is uitgehaald. Zoals de arts al grinnikte tegen een bezorgde Lief: "Nou meneer, ze is gevuld genoeg, dat gaat alleszins meevallen". Op dag twee al het verband verwijderd en op dag drie ook de pleisters.
Een lekker rustige, maar zeer gezellige Oudjaarsavond luidde een nieuwe gewoonte in: elke dag een geluksmoment benoemen. Ontzettend mushy natuurlijk, maar het werkt zo lekker positief. Sandra, bedankt meis! Nieuwjaarsdag met Jan en Greet (de schoonouders) gegeten bij Le Steak in Bennekom. Aanrader!
Op zondag, anderhalve week na de operatie, ben ik weer voor het eerst gaan sporten. M'n lijf was er klaar voor. RPM omdat dat de arm het minst belast. Heerlijk was het (ook al is RPM echt niet mijn ding - haha)!
En toen, op 5 januari was ons Eva er! Janet en Jeroen zijn de trotse ouders van werkelijk een prachtig meisje. Helemaal verliefd zijn we op d'r.
Zondag de 10e open dag bij Sjabbens: een lekkere afleiding voor de 11e. Want hoewel de schildwachtklier in eerste instantie schoon was, is deze nog verder onderzocht. De 11e de definitieve uitslag bij dr. Kroeze.
__________
WEDNESDAY JANUARY 27 2010
It's Not Whether You Get Knocked Down
... It's Whether You Get Up. – Vince Lombardi
December 25th – Januari 10th: the big wait. And a white Christmas! We took our time to relax and recover. We drank bubbly Champaign with the in-laws and ate way too many snacks. In the evening Love cooked a wonderful Christmas dinner for two. At Boxing day we surprised my mom by paying her a visit. I felt fine, so I really wanted to see her as well. Although we didn’t prepare a Christmas dinner, we got one for free thanks to Mrs. Scroogde from a few doors down the block :)! LOL! It was delicious.
I experienced virtually no pain from the wound. Instead, I had to be extremely careful I didn’t use it too much! It was stitched subcutaneously, so there are no ugly stitches visible. And for the curious among us: you can’t see that something is removed from the boob either. Like the doctor chuckled to my slightly worried and curious Love: “Well sir, they surely are big enough, so that won’t be a problem”. On day two I removed the bandages, and on day three I also removed the patches.
A really nice and quiet New Year’s Eve marked a new habit: name a lucky moment every day. It’s very mushy, of course, but it sure works positive. Sandra, thanks, girl! New Year’s Day we spent with the in-laws and had a nice dinner at le Steak in Bennekom. We can truly recommend it!
On Sunday, about a week and a half after the surgery, I started working out again. My body was ready. I tried RPM, because it’s such a great work-out and it puts the least strain on my arm. It felt great (even though I secretly don’t like RPM AT ALL – haha)!
And then, on January 5th, our niece Eva was born! Janet (Bert’s twin sister, and yes, she has the same name as I do :)) and Jeroen became the proud parents of a seriously beautiful girl. We’re completely in love with her.
On Sunday the 10th it was open house at the gym: a nice distraction. Because although the sentinel node was clean at first sight, it was researched and tested further. The next day we were going to get the final results from Dr. Kroeze.
(Click here for English version)
25 december - 10 januari: het grote wachten. Een witte kerst! Heerlijk rustig aan gedaan en bijgekomen van alles. Eerste kerstdag champoepel gedronken bij de schoonouders en veel te veel lekkere hapjes gegeten. 's Avonds heeft Lief heerlijk voor me gekookt. Tweede kerstdag mams verrast door toch nog ff langs te gaan. Ik voelde me prima, dus ik wilde dat heel graag. Hoewel we geen kerstdiner hadden voorbereid, werd ons dat dankzij Mrs. Scrooge van een paar deuren verderop zó in de schoot geworpen :)! LOL! Heerlijk gegeten.
Van de wond heb ik nagenoeg helemaal geen last gehad. Ik moest juist oppassen dat ik niet te veel deed ermee. Het is onderhuids gehecht, dus ook geen lelijke krammen te zien. Voor de nieuwsgierigen onder ons: nee, er is verder ook niets aan de tiet te zien dat er iets is uitgehaald. Zoals de arts al grinnikte tegen een bezorgde Lief: "Nou meneer, ze is gevuld genoeg, dat gaat alleszins meevallen". Op dag twee al het verband verwijderd en op dag drie ook de pleisters.
Een lekker rustige, maar zeer gezellige Oudjaarsavond luidde een nieuwe gewoonte in: elke dag een geluksmoment benoemen. Ontzettend mushy natuurlijk, maar het werkt zo lekker positief. Sandra, bedankt meis! Nieuwjaarsdag met Jan en Greet (de schoonouders) gegeten bij Le Steak in Bennekom. Aanrader!
Op zondag, anderhalve week na de operatie, ben ik weer voor het eerst gaan sporten. M'n lijf was er klaar voor. RPM omdat dat de arm het minst belast. Heerlijk was het (ook al is RPM echt niet mijn ding - haha)!
En toen, op 5 januari was ons Eva er! Janet en Jeroen zijn de trotse ouders van werkelijk een prachtig meisje. Helemaal verliefd zijn we op d'r. Zondag de 10e open dag bij Sjabbens: een lekkere afleiding voor de 11e. Want hoewel de schildwachtklier in eerste instantie schoon was, is deze nog verder onderzocht. De 11e de definitieve uitslag bij dr. Kroeze.
__________
WEDNESDAY JANUARY 27 2010
It's Not Whether You Get Knocked Down
... It's Whether You Get Up. – Vince Lombardi
December 25th – Januari 10th: the big wait. And a white Christmas! We took our time to relax and recover. We drank bubbly Champaign with the in-laws and ate way too many snacks. In the evening Love cooked a wonderful Christmas dinner for two. At Boxing day we surprised my mom by paying her a visit. I felt fine, so I really wanted to see her as well. Although we didn’t prepare a Christmas dinner, we got one for free thanks to Mrs. Scroogde from a few doors down the block :)! LOL! It was delicious.
I experienced virtually no pain from the wound. Instead, I had to be extremely careful I didn’t use it too much! It was stitched subcutaneously, so there are no ugly stitches visible. And for the curious among us: you can’t see that something is removed from the boob either. Like the doctor chuckled to my slightly worried and curious Love: “Well sir, they surely are big enough, so that won’t be a problem”. On day two I removed the bandages, and on day three I also removed the patches.
A really nice and quiet New Year’s Eve marked a new habit: name a lucky moment every day. It’s very mushy, of course, but it sure works positive. Sandra, thanks, girl! New Year’s Day we spent with the in-laws and had a nice dinner at le Steak in Bennekom. We can truly recommend it!
On Sunday, about a week and a half after the surgery, I started working out again. My body was ready. I tried RPM, because it’s such a great work-out and it puts the least strain on my arm. It felt great (even though I secretly don’t like RPM AT ALL – haha)!
And then, on January 5th, our niece Eva was born! Janet (Bert’s twin sister, and yes, she has the same name as I do :)) and Jeroen became the proud parents of a seriously beautiful girl. We’re completely in love with her.On Sunday the 10th it was open house at the gym: a nice distraction. Because although the sentinel node was clean at first sight, it was researched and tested further. The next day we were going to get the final results from Dr. Kroeze.
dinsdag 26 januari 2010
D-Day
(Click here for English version)
24 december: de operatie. Om 06:15 uur reden Lief en ik richting het ziekenhuis. Om 07:00 uur 's ochtends werden we daar verwacht op de afdeling. Het was erg belangrijk dat ik uiterlijk om half acht op de afdeling Nucleair - just 'Nuc' in ziekenhuistaal - zou zijn, omdat ik uiterlijk om 08:00 uur op de OK in een bed moest liggen i.v.m. een grote longoperatie die ze na mijn operatie gingen uitvoeren bij iemand anders (zo beter, mamsie? :)) (ze hadden me er echt tussengeschoven, eigenlijk was er geen tijd - toppers!).
Om 07:15 arriveerden we op de afdeling Nuc. Een verpleegkundige kwam aanslenteren en deelde doodleuk mee dat het 'ongeveer een uurtje ging duren'. Lichtelijke paniek. Lief zou de afdeling gaan informeren terwijl ik als een idioot de radioactieve vloeistof in in m'n tiet inmasseerde om mooie foto's te kunnen laten maken van de schildwachtklier. Deze laatste ging verwijderd worden om te controleren op uitzaaiingen.
Omdat er geen tijd meer was om eerst naar de afdeling te gaan en me daar op m'n gemak uit te kleden, deed ik in de kleedruimte van de Nuc het operatieschort voor (het is echt waar, net als in de film, de achterkant is open - ik begrijp nog steeds niet waarom: m'n tiet zit toch echt aan de voorkant). De Nuc-arts en Lief hebben me toen samen op het bed naar de OK gerold *w00t*.
Dr. Kroeze (held!) gaf me een hand en reed me zelf de OK op. Hij boog over me heen en vertelde me dat hij nogmaals met de patholoog anatoom had gebeld en dat die hem écht (ja echt, hij sprak het uit met een accent op de 'e') verzekerd had dat het nog in een heel pril stadium was. Ik vroeg "écht'?", hij antwoordde "écht". En weg was ik.
Om half tien werd ik, terwijl ik de uitslaapkamer werd opgereden, helemaal helder wakker. Het eerste wat ik vroeg, was: "En? Is ie schoon?". De verpleegkundigen begrepen me niet. "De schildwachtklier, de poortwachter, is ie schoon?". "Ow die! Ja! Die is schoon!". Geen uitzaaiingen. Het geluksgevoel dat toen door m'n lijf stroomde: ik verzeker je, het voelde als electriciteit. De glimlach die na de schaterlach op m'n gezicht kwam, is de rest van de dag - wat zeg ik, wéék! - niet meer van mijn hoofd geweken.
Om half elf werd ik de zaal opgereden en daar was mijn Lief - hij zag eruit zoals ik me voelde. Opluchting, geluk, dankbaar, nederig en vooral heel erg blij. Jeroen en Eelco kwamen er een paar seconden achteraan, beiden met een hilarisch leuke knuffelbloem.
Omdat ik nergens last van had en alles werkte zoals het moest, reden we om half twee al weer naar huis, waar ik de rest van de dag in een heerlijke morfineroes heb verkeerd.
Cheers! Op het leven!
__________
TUESDAY JANUARI 26 2010
D-Day
December 24th: the surgery. At 06:15 hours Love and I drove to the hospital. We were expected to be there at 7 AM. It was of great importance that I arrived at the nuclear department – or just ‘Nuc’, in hospital language – no later than 7.30 AM, since at 8.00 AM the surgery had to start (they were going to perform an important long surgery on someone one hour later – they really squeezed me into this time slot – great people!).
At 7:15 AM we arrived at Nuc. A nurse came walking down the hospital isle and mechanically mentioned that it would ‘take about an hour’. We somewhat panicked. My Love would go and inform the surgical team about this while in the meantime I was massaging radioactive liquid in my boob like a crazy person to make it possible to make good pics of the sentinel node. This sentinel node was going to be taken out to check for metastases.
Because there was no time to go to surgery and change, I used the Nuc’s dressing room to put the hospital gown on (and it’s really true, it’s like in the movie, it has no backside – I still have no clue why: my boob is definitely at the front of my body, like most boobs are). The Nuc-doctor and Love rolled me at high speed to the surgery room *w00t*.
Dr. Kroeze (hero!) shook my hand and rolled me into the room myself. While he leaned over me, he told me that he had spoken to the pathologist one more time and that he réally (I’m not kidding, he actually emphasized the ‘e’) assured him that we caught it at a very early stage. I asked: “Réally?”, he answered: “Réally”. And I dozed off.
At half past nine they drove me into the recovery room and I felt quite awake. The first thing I asked was: “And, is it clean?”. The nurses had no idea what I was talking about. “The sentinel node, the gatekeeper, is it clean?” “Oh that! Yes! It’s clean!” No metastases. It didn’t spread. The unbelievably great feeling of happiness that flooded through my body at that point: I assure you, it felt like electricity. The huge smile hasn’t left my face during the rest of the day – nay, week!
At eleven o’clock I was driven onto the hospital room and there my Love was waiting for me. He looked exactly like I felt. Relief, happiness, gratitude, humility, and above all incredibly happy. Jeroen and Eelco arrived a few seconds later, both carrying an enormous funny hug flower.
Because there were no problems and everything functioned like it should, we were ready to drive home at half past one, where I spent the rest of the day in a wonderful morphine daze.
Cheers! To life!
24 december: de operatie. Om 06:15 uur reden Lief en ik richting het ziekenhuis. Om 07:00 uur 's ochtends werden we daar verwacht op de afdeling. Het was erg belangrijk dat ik uiterlijk om half acht op de afdeling Nucleair - just 'Nuc' in ziekenhuistaal - zou zijn, omdat ik uiterlijk om 08:00 uur op de OK in een bed moest liggen i.v.m. een grote longoperatie die ze na mijn operatie gingen uitvoeren bij iemand anders (zo beter, mamsie? :)) (ze hadden me er echt tussengeschoven, eigenlijk was er geen tijd - toppers!).
Om 07:15 arriveerden we op de afdeling Nuc. Een verpleegkundige kwam aanslenteren en deelde doodleuk mee dat het 'ongeveer een uurtje ging duren'. Lichtelijke paniek. Lief zou de afdeling gaan informeren terwijl ik als een idioot de radioactieve vloeistof in in m'n tiet inmasseerde om mooie foto's te kunnen laten maken van de schildwachtklier. Deze laatste ging verwijderd worden om te controleren op uitzaaiingen.
Omdat er geen tijd meer was om eerst naar de afdeling te gaan en me daar op m'n gemak uit te kleden, deed ik in de kleedruimte van de Nuc het operatieschort voor (het is echt waar, net als in de film, de achterkant is open - ik begrijp nog steeds niet waarom: m'n tiet zit toch echt aan de voorkant). De Nuc-arts en Lief hebben me toen samen op het bed naar de OK gerold *w00t*.
Dr. Kroeze (held!) gaf me een hand en reed me zelf de OK op. Hij boog over me heen en vertelde me dat hij nogmaals met de patholoog anatoom had gebeld en dat die hem écht (ja echt, hij sprak het uit met een accent op de 'e') verzekerd had dat het nog in een heel pril stadium was. Ik vroeg "écht'?", hij antwoordde "écht". En weg was ik.
Om half tien werd ik, terwijl ik de uitslaapkamer werd opgereden, helemaal helder wakker. Het eerste wat ik vroeg, was: "En? Is ie schoon?". De verpleegkundigen begrepen me niet. "De schildwachtklier, de poortwachter, is ie schoon?". "Ow die! Ja! Die is schoon!". Geen uitzaaiingen. Het geluksgevoel dat toen door m'n lijf stroomde: ik verzeker je, het voelde als electriciteit. De glimlach die na de schaterlach op m'n gezicht kwam, is de rest van de dag - wat zeg ik, wéék! - niet meer van mijn hoofd geweken.
Om half elf werd ik de zaal opgereden en daar was mijn Lief - hij zag eruit zoals ik me voelde. Opluchting, geluk, dankbaar, nederig en vooral heel erg blij. Jeroen en Eelco kwamen er een paar seconden achteraan, beiden met een hilarisch leuke knuffelbloem. Omdat ik nergens last van had en alles werkte zoals het moest, reden we om half twee al weer naar huis, waar ik de rest van de dag in een heerlijke morfineroes heb verkeerd.
Cheers! Op het leven!
__________
TUESDAY JANUARI 26 2010
D-Day
December 24th: the surgery. At 06:15 hours Love and I drove to the hospital. We were expected to be there at 7 AM. It was of great importance that I arrived at the nuclear department – or just ‘Nuc’, in hospital language – no later than 7.30 AM, since at 8.00 AM the surgery had to start (they were going to perform an important long surgery on someone one hour later – they really squeezed me into this time slot – great people!).
At 7:15 AM we arrived at Nuc. A nurse came walking down the hospital isle and mechanically mentioned that it would ‘take about an hour’. We somewhat panicked. My Love would go and inform the surgical team about this while in the meantime I was massaging radioactive liquid in my boob like a crazy person to make it possible to make good pics of the sentinel node. This sentinel node was going to be taken out to check for metastases.
Because there was no time to go to surgery and change, I used the Nuc’s dressing room to put the hospital gown on (and it’s really true, it’s like in the movie, it has no backside – I still have no clue why: my boob is definitely at the front of my body, like most boobs are). The Nuc-doctor and Love rolled me at high speed to the surgery room *w00t*.
Dr. Kroeze (hero!) shook my hand and rolled me into the room myself. While he leaned over me, he told me that he had spoken to the pathologist one more time and that he réally (I’m not kidding, he actually emphasized the ‘e’) assured him that we caught it at a very early stage. I asked: “Réally?”, he answered: “Réally”. And I dozed off.
At half past nine they drove me into the recovery room and I felt quite awake. The first thing I asked was: “And, is it clean?”. The nurses had no idea what I was talking about. “The sentinel node, the gatekeeper, is it clean?” “Oh that! Yes! It’s clean!” No metastases. It didn’t spread. The unbelievably great feeling of happiness that flooded through my body at that point: I assure you, it felt like electricity. The huge smile hasn’t left my face during the rest of the day – nay, week!
At eleven o’clock I was driven onto the hospital room and there my Love was waiting for me. He looked exactly like I felt. Relief, happiness, gratitude, humility, and above all incredibly happy. Jeroen and Eelco arrived a few seconds later, both carrying an enormous funny hug flower.Because there were no problems and everything functioned like it should, we were ready to drive home at half past one, where I spent the rest of the day in a wonderful morphine daze.
Cheers! To life!
Keep It Real
(Click here for English version)
16 december - 23 december 2009: één idiote week.
Helemaal van de wap naar huis gereden. Met een map vol informatie en de geruststellende gedachte dat dat ding binnen een week m'n lijf uit zou zijn. Bellen, praten, uitleggen, herhalen. Hartverwarmende sms-jes, telefoontjes, niet voor te stellen hoeveel ontzettend lieve mensen we om ons heen hebben verzameld.
Voorop stond toen al: we gaan dit verslaan, dit ding krijgt ons er niet onder, hij gaat eruit, het is goed. Daarna volgt een heel zwaar jaar, maar dat kunnen we handelen.
's Avonds dus ook gewoon lekker naar BodyCombat. Lekker sporten, ff helemaal niks aan je hoofd. Heerlijk. Ook hier weer de meest warme, lieve, ondersteunende en vooral positieve, krachtige reacties.
De rest van de week was één grote roes van endorfinen, adrenaline, liefde en warmte. XTC heb ik nooit geprobeerd, maar ik heb zo'n idee dat het effect van de Alles-Is-Lief-drug er veel op lijkt. Mijn lief heeft alles aan de kant gezet om me afleiding te bezorgen.
Elvira (engel) sleurde me op donderdag een indoor skydive tunnel in omdat "die endorfinen zo lekker zijn" :).
16 december - 23 december 2009: één idiote week.
Helemaal van de wap naar huis gereden. Met een map vol informatie en de geruststellende gedachte dat dat ding binnen een week m'n lijf uit zou zijn. Bellen, praten, uitleggen, herhalen. Hartverwarmende sms-jes, telefoontjes, niet voor te stellen hoeveel ontzettend lieve mensen we om ons heen hebben verzameld.
Voorop stond toen al: we gaan dit verslaan, dit ding krijgt ons er niet onder, hij gaat eruit, het is goed. Daarna volgt een heel zwaar jaar, maar dat kunnen we handelen.
's Avonds dus ook gewoon lekker naar BodyCombat. Lekker sporten, ff helemaal niks aan je hoofd. Heerlijk. Ook hier weer de meest warme, lieve, ondersteunende en vooral positieve, krachtige reacties.
De rest van de week was één grote roes van endorfinen, adrenaline, liefde en warmte. XTC heb ik nooit geprobeerd, maar ik heb zo'n idee dat het effect van de Alles-Is-Lief-drug er veel op lijkt. Mijn lief heeft alles aan de kant gezet om me afleiding te bezorgen.
Elvira (engel) sleurde me op donderdag een indoor skydive tunnel in omdat "die endorfinen zo lekker zijn" :). Vrijdag was een bijzondere dag - mijn natuurgeneeskundig therapeut heeft me emotioneel weer helemaal op de rit gezet. Heerlijk! Sindsdien ook een diep en volledig 'weten' dat het goed zat.
De rest van de week heel veel gesport, veel geslapen, veel wijn gedronken :) - vooral de 21e, onze alternatieve kerstavond - wat een avond, ik vind dat we hier een jaarlijkse traditie van gaan maken! - en heel veel lieve mensen om ons heen gehad die ons ongelofelijk gesteund hebben met hun positieve berichtjes, telefoongesprekken en knuffels.
23 december 's avonds nog een laatste keer BodyCombat (want: hierna 6 weken niet!) in Kerstsfeer als Combat Angels *party!*. Geen wijn deze avond, want zo fit mogelijk die narcose in betekent er zo fit mogelijk weer uit, maar de Combatter hebben hun best voor me gedaan :).
__________
TUESDAY JANUARI 26 2010
Keep it Real
December 16 – December 23 2009: one hell of a week.
We drove home – completely flabbergasted. With a file full of information and the comforting thought that that thing would be out of my body within a week. Telephone calls, talking, explaining, repeating. Heartfelt text messages, unbelievable how many dear people we’ve gathered around us.
Even at that point we knew: we’re going to beat this, it won’t beat us, it’s coming out, it’s ok. After that a really tough year will follow, but we can handle that.
That evening I went to the gym as usual, for an hour of BODYCOMBAT™. Working out, getting my head clear. Loving it. And here as well the warmest, sweetest, supporting and most importantly positive, powerful responses.
De rest of that week was one big rush of endorphins, adrenaline, love and warmth. I’ve never tried XTC, but I have the feeling that the All-Is-Love-drug works very similar :). My Love put everything aside to distract me.
Elvira (angel) dragged me into an indoor skydive tunnel on Thursday because “you’ll love the endorphins” :).
Friday was a special day – my (naturopathic) therapist cleared my head emotionally. Fabulous!
Since that moment I felt a deep and complete ‘knowing’ that it was right.
The rest of the week I worked out a lot, slept much and drank a lot of wine :) – especially the 21st of December, our alternative Christmas dinner – what a night, I think we should make this an annual tradition! – and had the most wonderful people surrounding me who supported us indescribably with their positive messages, phone calls and (virtual) hugs.
December 23rd one last night of BODYCOMBAT™ (because: after tonight no more working out for 6 weeks!). We partied as Christmas angels, with wings and everything. No wine tonight, because going into anesthesia as fit as possible, means coming out of it as fit as possible.
23 december 's avonds nog een laatste keer BodyCombat (want: hierna 6 weken niet!) in Kerstsfeer als Combat Angels *party!*. Geen wijn deze avond, want zo fit mogelijk die narcose in betekent er zo fit mogelijk weer uit, maar de Combatter hebben hun best voor me gedaan :).__________
TUESDAY JANUARI 26 2010
Keep it Real
December 16 – December 23 2009: one hell of a week.
We drove home – completely flabbergasted. With a file full of information and the comforting thought that that thing would be out of my body within a week. Telephone calls, talking, explaining, repeating. Heartfelt text messages, unbelievable how many dear people we’ve gathered around us.
Even at that point we knew: we’re going to beat this, it won’t beat us, it’s coming out, it’s ok. After that a really tough year will follow, but we can handle that.
That evening I went to the gym as usual, for an hour of BODYCOMBAT™. Working out, getting my head clear. Loving it. And here as well the warmest, sweetest, supporting and most importantly positive, powerful responses.
De rest of that week was one big rush of endorphins, adrenaline, love and warmth. I’ve never tried XTC, but I have the feeling that the All-Is-Love-drug works very similar :). My Love put everything aside to distract me.
Elvira (angel) dragged me into an indoor skydive tunnel on Thursday because “you’ll love the endorphins” :). Friday was a special day – my (naturopathic) therapist cleared my head emotionally. Fabulous!
Since that moment I felt a deep and complete ‘knowing’ that it was right.
The rest of the week I worked out a lot, slept much and drank a lot of wine :) – especially the 21st of December, our alternative Christmas dinner – what a night, I think we should make this an annual tradition! – and had the most wonderful people surrounding me who supported us indescribably with their positive messages, phone calls and (virtual) hugs.
December 23rd one last night of BODYCOMBAT™ (because: after tonight no more working out for 6 weeks!). We partied as Christmas angels, with wings and everything. No wine tonight, because going into anesthesia as fit as possible, means coming out of it as fit as possible.Stay With The Fight
(Click here for English version)
16 december 2009: een bizarre dag voor de bewoners van huize Wijnholds-Bakker. Bonkend hart. Dubbelklappen. Het bloed letterlijk uit je gezicht voelen wegtrekken. Ongeloof, woede en verdriet volgen elkaar op als vallende rotsblokken.
Borstkanker. IVF. Bestraling. Chemo.
Janken en heel hard ergens tegenaan slaan. Een klap in je gezicht. Stoelpoten gevoelsmatig even letterlijk onder je vandaan gezaagd.
Zoveel informatie komt op je af. De operatie werd ingepland voor iets meer dan een week later: 24 december, de dag voor Kerst. Diverse teams van de Gelderse Vallei zetten alles in het werk om zo snel mogelijk dat onding uit m'n borst te halen.
Daarmee ging de deur op een kier. Het hopen begon. Het zaadje voor positiviteit was gezaaid. En is uitgegroeid tot een boom van Ginkgo-Bilobaanse proporties.
Dit mede dankzij mijn lieve familie, vrienden en collega's, de hartverwarmende berichten en alle kracht die we daaruit hebben kunnen halen. Deze blog is om al die prachtige mensen in mijn leven, die samen met mij vechten, op de hoogte te houden van de race die we gaan lopen dit jaar.
__________
TUESDAY JANUARI 26 2010
Stay With The Fight
December 16 2009: a bizar day for the Wijnholds-Bakker residence. Pounding heart. Collapsing. Feeling the blood rush through your vains. Disbelief, anger and grief come crashing down hard like falling rocks.
Breast Cancer. IVF. Radiation. Chemo.
Crying and hitting something. Hard. A smack in the face. The earth crumbling beneath your feet.
So much information. The operation was planned for a little over a week later: December 24th, Christmas Eve. Multiple hospital teams were mobilized to get that thing out of my breast as soon as possible.
That opened up the opportunity for hope. The seed for positivity was sown. And has grown since to become an enormous Ginkgo-Biloban-like tree.
This was made possible because of my dear family, friends, and colleagues – even all the way from across the pond :) – the heartfelt messages and all the strength we pull from that. I write this blog to keep all of these beautiful people, who fight along side with me, up to date of the incredible race we're going to run this year.
16 december 2009: een bizarre dag voor de bewoners van huize Wijnholds-Bakker. Bonkend hart. Dubbelklappen. Het bloed letterlijk uit je gezicht voelen wegtrekken. Ongeloof, woede en verdriet volgen elkaar op als vallende rotsblokken.
Borstkanker. IVF. Bestraling. Chemo.
Janken en heel hard ergens tegenaan slaan. Een klap in je gezicht. Stoelpoten gevoelsmatig even letterlijk onder je vandaan gezaagd.
Zoveel informatie komt op je af. De operatie werd ingepland voor iets meer dan een week later: 24 december, de dag voor Kerst. Diverse teams van de Gelderse Vallei zetten alles in het werk om zo snel mogelijk dat onding uit m'n borst te halen.
Daarmee ging de deur op een kier. Het hopen begon. Het zaadje voor positiviteit was gezaaid. En is uitgegroeid tot een boom van Ginkgo-Bilobaanse proporties.
Dit mede dankzij mijn lieve familie, vrienden en collega's, de hartverwarmende berichten en alle kracht die we daaruit hebben kunnen halen. Deze blog is om al die prachtige mensen in mijn leven, die samen met mij vechten, op de hoogte te houden van de race die we gaan lopen dit jaar.
__________
TUESDAY JANUARI 26 2010
Stay With The Fight
December 16 2009: a bizar day for the Wijnholds-Bakker residence. Pounding heart. Collapsing. Feeling the blood rush through your vains. Disbelief, anger and grief come crashing down hard like falling rocks.
Breast Cancer. IVF. Radiation. Chemo.
Crying and hitting something. Hard. A smack in the face. The earth crumbling beneath your feet.
So much information. The operation was planned for a little over a week later: December 24th, Christmas Eve. Multiple hospital teams were mobilized to get that thing out of my breast as soon as possible.
That opened up the opportunity for hope. The seed for positivity was sown. And has grown since to become an enormous Ginkgo-Biloban-like tree.
This was made possible because of my dear family, friends, and colleagues – even all the way from across the pond :) – the heartfelt messages and all the strength we pull from that. I write this blog to keep all of these beautiful people, who fight along side with me, up to date of the incredible race we're going to run this year.
Abonneren op:
Posts (Atom)
