... To Any Place Worth Going – Beverly Sills
(Click here for English version)
Nog 1 dag tot D-Day
Gordijnen dicht, telefoon uit, huispak aan, gezicht eraf halen, filmpje, nou vooruit, 1 wijntje. Cocoonen. Even niemand spreken. Met z'n tweeën op de bank en hooguit een tweet eruit gooien of een sms beantwoorden.
Morgen de eerste chemokuur. Spannend, maar niet angstig. Veel in m'n hoofd, maar niet zenuwachtig. Nieuwsgierig en een soort van opgewonden. Laat maar komen nu. Klats dat infuus er maar in en laten we maar zien wat het gaat doen.
De medicijnen tegen de misselijkheid liggen klaar op het aanrecht ('Mag ik van jou uit de categorie misselijkheidsremmers...' – het lijkt verdorie wel kwartetten, LOL). De handschoenen voor het opruimen van 'ongelukjes' liggen in de badkamer, samen met de tandenborstels die ik trouw elke week moet gaan verwisselen om infecties te voorkomen. Het 'schrift' zit in m'n tas, want mag niet vergeten.
Waarschijnlijk gaat m'n haar over 2-3 weken uitvallen. Vaak gebeurt dat na de eerste chemokuur. Natuurlijk gaat dat kudt zijn. Confronterend. Keihard. Afscheid nemen van m'n haar. Maar... wel werkelijk prachtige headwear gescoord gisteren op een übergezellige hoofddoekjesparty (MediMundo Up and Go Party!) – waarover later uitgebreid meer (Angelique, bedankt, het was top! Meiden, zo super dat jullie er waren!).
One step at a time. Nu eerst even dit. Dan zien we wel verder. Wij cocoonen nog even verder als je het goed vindt. X
_____________
Korte update: het is nu dag 6 van de kuur en ik voel me buitengewoon goed. Het is heel erg meegevallen, niet misselijk geweest, alleen erg vermoeiend. Snel meer! X
__________
TUESDAY MARCH 30 2010
There Are No Shortcuts... To Any Place Worth Going – Beverly Sills
One 1 day till D-Day
Curtains closed, phone turned off, comfortable clothes, makeup off, movie, and, ok, one glass of wine. Cocooning. Just the two of us for the night and put a tweet on the timeline every now and then or answer a text message.
Tomorrow is the first chemo therapy. Excited, but not afraid. A lot goes around in my head, but I’m not nervous. Curious and kind of intrigued. Bring it on. Put in that drip and let’s just see what it’s going to do to me.
The medication to prevent and cure the nausea await on the counter (“From the category nausea diminishers, can I get…” – it almost seems playing quartets, dangit, LOL).
Probably my hair will fall out within the next 2-3 weeks. It often happens right after the first chemo. Of course that’s going to suck. Big time. Confrontational. Hard as hell. Saying goodbye to your hair is like letting go of a substantial part of your identity. But… I scored some awesome headwear yesterday at a really great headscarves party (MediMundo Up and Go Party!) – on which I’ll tell more later (Angelique, thanks, it was great! And girls, awesome that you were there for me!).
One step at a time. First things first. Then we’ll see what to do. For now, we’ll keep cocooning for a bit longer, if you don’t mind. X
__________
Short update: it’s now day 6 of the first chemo and I feel extraordinary good. It’s been quite a ride, but I haven’t felt sick, just more tired than usual. But nothing a few hours of extra sleep can’t fix. More soon to come! X
dinsdag 30 maart 2010
vrijdag 19 maart 2010
What Lies Behind Us and What Lies Before Us
... are Tiny Matters Compared to What Lies Within Us – Unknown.
(Click here for English version)
Voor mij als overtuigd avondmens en langslaper was het snel duidelijk. Onrust. Doodmoe wakker worden heel vroeg in de morgen en toch niet meer in slaap kunnen vallen. Middagdutjes niet meer kunnen doen. Letterlijk een wake-up call: dit is mijn reactie op alle gory details van de chemo.
Een gegronde, allesverterende afkeer, een natuurlijke, overheersende, letterlijk fysieke – want de hamstring schoot accuut in de kramp – weerzin tegen het idee bewust en moedwillig je lijf kapot te maken met chemische troep. Met gif. Alsof iemand je vraagt een beker chloor leeg te drinken en je weet dat je het gaat doen en dat je er kapot aan gaat. Letterlijk een gifbeker.
Dus. Duidelijk. En wat gaan we daaraan doen? :)
Woensdag de 10e hadden we een afspraak in het ziekenhuis bij de oncologisch verpleegkundige, Babette Rigter, die ons door de ins en outs van de chemo loodste. Een ongelofelijk warme, humoristische vrouw die instant aanvoelde hoe Lief en ik met alles omgingen, dit oppikte en feilloos toepaste op haar manier van informeren. Chapeau en cheers. Zij is een vrouw die haar vak verstaat, and then some.
Bizar, maar ik had er ook echt zin in, in dat gesprek. Laat maar komen die chemo! Nou, er komt ook heel wat, kan ik je zeggen. Hoewel ik dat tijdens het gesprek nog niet zo voelde. Of in de dagen erna. Pas in het weekend werd het me duidelijk dat ik toch niet voor niks die onrust in m'n lijf niet kwijt kon. Gelukkig kon ik maandag direct bij Annelies terecht (op haar verjaardag nog wel, Engel :)) en werd me duidelijk wat het was dat de onrust veroorzaakte en hoe ik ermee om kon gaan. Waar ik me vooral heel erg tegen verzette, was het idee dat ik nu zo gezond en natuurlijk bezig ben en dat zoiets chemisch dat hele proces stop zou zetten. Zou vernielen. Er faliekant tegenin zou gaan.
En toen was er Annelies. Hard werken.
Maar ook: inzichten. Rust. Acceptatie.
Dus. Duidelijk. Dat hebben we eraan gedaan :). (En dat iedereen een Annelies op zijn pad mag vinden).
En toen kwam 17 maart. De dag van de laatste bestraling. Nooit meer die bank met die richel voor je kont zodat je, heel praktisch, niet naar beneden glijdt, maar die het wel godsonmogelijk maakt om er hoegenaamd ook maar enigszíns elegant op te gaan liggen, wat je ook probeert. Nooit meer gesjor aan je lijf omdat het toch niet gelukt is om precies naadloos in lijn van de laser te gaan liggen. Nooit meer afwachten of het apparaat probleemloos langs je uitstekende elleboog gaat (jongens van de A4, schouderklopje – keep up the good work :)). Nooit meer allestergende jeuk aan je neus negeren terwijl de bestraling aan de gang is en je dus nog niet mag bewegen.
Nooit meer ARTI.
Maar ook: nooit meer het kleedhokje waar je, wachtend op de klop van de laborant die je komt halen, jezelf vermaakt met een grote poriën check-up of een algehele rimpel en/of kipfiletcontrole in de spiegel ('Ook niet als ik zwaai?'). Nooit meer het koffieautomaat op de A4 waar altijd wel 'nog 20 cent' inzat omdat het apparaat geen wisselgeld geeft, zodat je, ook zonder kleingeld, altijd een lekker ARTI-bakkie automatenkoffie kunt doen. Nooit meer die vriendelijke pretogen van de laborant die je komt halen en je altijd persoonlijk begeleidt naar de behandeltafel.
En ook... nooit meer het onbeschrijfelijk warme gevoel dat je krijgt als je ziet hoe oprecht graag alle medewerkers willen dat het goed met je gaat, dat je beter wordt.
Ook dat is nooit meer ARTI.
En nou jank ik verdomme toch.
...
Maar ik veeg die tranen vrij snel en met grote vegen weg en met een grote zucht van opluchting. Bedankt lieve mensen, jullie zijn fantastisch. Heerlijke, échte, warme mensen met het hart op de goede plaats en de humor die ik zo goed kan gebruiken. Ik had me geen betere begeleiding kunnen wensen.
Het was wel vreemd, die eerste dag in mijn ARTI-loze leven. En ook nu moet ik mezelf nog af en toe terugroepen als ik in mijn plannen voor de volgende dag toch weer om het ARTI heen wil plannen. Maar daar kom ik ook vast wel overheen – LOL! Een lege agenda. Bizar. Maar het begint al te wennen. Ja, nu al. Sorry ;).
Ronde 2 zit erop, op naar ronde 3. DING DING! Janet - Kanker: 3-1. And counting. You better believe it.
EAT THAT! :)
*** En nu is het afgelopen met dat poetsontwijkend gedrag – aan de schoonmaak :)***
__________
FRIDAY MARCH 5 2010
What Lies Behind Us and What Lies Before Us... are Tiny Matters Compared to What Lies Within Us – Unknown
For me, convinced night owl and lover of sleeping a lot, it was clear. Unease. Waking up dead tired very early in the morning and not being able to fall back to sleep. No more afternoon naps. Literally a wake-up call: this is my response to all the gory chemo details.
A profound, dominating revulsion, a natural, literally physical – the hamstring cramped up immediately – aversion against the idea of knowingly and willfully destroying your body with chemical junk. Poisoning it. As if someone asks you to drink a cup full of chlorine and you know you’re going to do it and that it will destroy you. Literally a poisened cup.
So. That's that. And what are we going to do about it? :)
Wednesday the 10th we had an appointment in the hospital with the oncology nurse, Babette Rigter, who guided us through the ins and outs of chemotherapy. An incredibly warm, humorous woman who instantly felt how Love and I handled things, picked up on this and seamlessly adjusted her way of informing us. Hats off and cheers. She truly is a woman who knows what she’s doing, and then some.
Weird, but I was really looking forward to having that conversation. Bring it on, that chemo! Well, indeed, a lot is brought to the table, I assure you. Though I didn’t feel it like that during the interview. Or in the days after. It was during the weekend that it became clear to me that that turmoil in my body was there for a reason. Luckily Annelies had time for me on Monday (even though it was her birthday, Angel :)) and soon it dawned on me what caused the uneasiness and how to deal with it. I really resisted to the idea that while I finally was living a healthy, natural life, something so chemical would stop that entire process. Destroy it. Completely go against it.
And there was Annelies. Hard work.
But also: peace. Acceptance.
Well. That's that. And that’s what we did about it :). (And may everyone find an Annelies on their path).
And then it became March 17. The last radiation. Never again that bench with that support bar to lean your butt against: real practical, so you don’t slide down, but which also makes it impossible to lie down on it in a somewhat elegant manner, no matter how hard you try. Never again having technicians shifting your body in weird positions because you didn't succeed to lie down exactly in line with the laser. Never again waiting to see if the device slides past your elbow without problems (guys from the A4, excellent! – Keep up the good work :)). Never again the taunting nose itch while the radation is in progress and you can’t move.
Never again. ARTI.
But also never again the dressing room. In which, waiting for the knock on the door, you entertain yourself with a full pore check-up or a complete wrinkel and/or chicken filet (= triceps) check in the mirror. Never again the coffee machine on A4 that is always worth at least ‘20 cents’ because the machine doesn’t give change, and you can always, even without bringing coins, get a nice cup of ARTI-coffee. Never again those loving cheerful eyes when the technician comes and gets you and always accompanies you personally to the radiation device.
And... never again the indescribable warm feeling you get when you realize how much every member of the ARTI staff wants you to feel good, to get better.
That too is: never again ARTI.
And now I’m crying anyways, damned.
But I wipe those tears away quickly and with a big sigh of relief. Thank you, dear people, you’re great. Wonderful, réal people with your heart in the right place and a sense of humor which I thrive on so well these days. I couldn’t have wished for better guides anywhere, anytime.
It was strange, my first ARTI-free day. And even now I still have to remind myself when I’m thinking about the next day not having to reckon with the ARTI. But I’m sure I’ll get over it – LOL! My agenda is empty right now. Bizarre. But I’m getting used to it. Yes, already. I’m sorry ;).
That was round 2, going on to round 3. DING DING! Janet – Cancer: 3 – 1. And counting. You better believe it.
EAT THAT! :)
** And now it's over and done with, with that cleaning avoiding behaviour – start vacuming that house already! :)***
(Click here for English version)
Voor mij als overtuigd avondmens en langslaper was het snel duidelijk. Onrust. Doodmoe wakker worden heel vroeg in de morgen en toch niet meer in slaap kunnen vallen. Middagdutjes niet meer kunnen doen. Letterlijk een wake-up call: dit is mijn reactie op alle gory details van de chemo.
Een gegronde, allesverterende afkeer, een natuurlijke, overheersende, letterlijk fysieke – want de hamstring schoot accuut in de kramp – weerzin tegen het idee bewust en moedwillig je lijf kapot te maken met chemische troep. Met gif. Alsof iemand je vraagt een beker chloor leeg te drinken en je weet dat je het gaat doen en dat je er kapot aan gaat. Letterlijk een gifbeker.
Dus. Duidelijk. En wat gaan we daaraan doen? :)
Woensdag de 10e hadden we een afspraak in het ziekenhuis bij de oncologisch verpleegkundige, Babette Rigter, die ons door de ins en outs van de chemo loodste. Een ongelofelijk warme, humoristische vrouw die instant aanvoelde hoe Lief en ik met alles omgingen, dit oppikte en feilloos toepaste op haar manier van informeren. Chapeau en cheers. Zij is een vrouw die haar vak verstaat, and then some.
Bizar, maar ik had er ook echt zin in, in dat gesprek. Laat maar komen die chemo! Nou, er komt ook heel wat, kan ik je zeggen. Hoewel ik dat tijdens het gesprek nog niet zo voelde. Of in de dagen erna. Pas in het weekend werd het me duidelijk dat ik toch niet voor niks die onrust in m'n lijf niet kwijt kon. Gelukkig kon ik maandag direct bij Annelies terecht (op haar verjaardag nog wel, Engel :)) en werd me duidelijk wat het was dat de onrust veroorzaakte en hoe ik ermee om kon gaan. Waar ik me vooral heel erg tegen verzette, was het idee dat ik nu zo gezond en natuurlijk bezig ben en dat zoiets chemisch dat hele proces stop zou zetten. Zou vernielen. Er faliekant tegenin zou gaan.
En toen was er Annelies. Hard werken.
Maar ook: inzichten. Rust. Acceptatie.
Dus. Duidelijk. Dat hebben we eraan gedaan :). (En dat iedereen een Annelies op zijn pad mag vinden).
En toen kwam 17 maart. De dag van de laatste bestraling. Nooit meer die bank met die richel voor je kont zodat je, heel praktisch, niet naar beneden glijdt, maar die het wel godsonmogelijk maakt om er hoegenaamd ook maar enigszíns elegant op te gaan liggen, wat je ook probeert. Nooit meer gesjor aan je lijf omdat het toch niet gelukt is om precies naadloos in lijn van de laser te gaan liggen. Nooit meer afwachten of het apparaat probleemloos langs je uitstekende elleboog gaat (jongens van de A4, schouderklopje – keep up the good work :)). Nooit meer allestergende jeuk aan je neus negeren terwijl de bestraling aan de gang is en je dus nog niet mag bewegen.
Nooit meer ARTI.
Maar ook: nooit meer het kleedhokje waar je, wachtend op de klop van de laborant die je komt halen, jezelf vermaakt met een grote poriën check-up of een algehele rimpel en/of kipfiletcontrole in de spiegel ('Ook niet als ik zwaai?'). Nooit meer het koffieautomaat op de A4 waar altijd wel 'nog 20 cent' inzat omdat het apparaat geen wisselgeld geeft, zodat je, ook zonder kleingeld, altijd een lekker ARTI-bakkie automatenkoffie kunt doen. Nooit meer die vriendelijke pretogen van de laborant die je komt halen en je altijd persoonlijk begeleidt naar de behandeltafel.
En ook... nooit meer het onbeschrijfelijk warme gevoel dat je krijgt als je ziet hoe oprecht graag alle medewerkers willen dat het goed met je gaat, dat je beter wordt.
Ook dat is nooit meer ARTI.
En nou jank ik verdomme toch.
...
Maar ik veeg die tranen vrij snel en met grote vegen weg en met een grote zucht van opluchting. Bedankt lieve mensen, jullie zijn fantastisch. Heerlijke, échte, warme mensen met het hart op de goede plaats en de humor die ik zo goed kan gebruiken. Ik had me geen betere begeleiding kunnen wensen.
Het was wel vreemd, die eerste dag in mijn ARTI-loze leven. En ook nu moet ik mezelf nog af en toe terugroepen als ik in mijn plannen voor de volgende dag toch weer om het ARTI heen wil plannen. Maar daar kom ik ook vast wel overheen – LOL! Een lege agenda. Bizar. Maar het begint al te wennen. Ja, nu al. Sorry ;).
Ronde 2 zit erop, op naar ronde 3. DING DING! Janet - Kanker: 3-1. And counting. You better believe it.
EAT THAT! :)
*** En nu is het afgelopen met dat poetsontwijkend gedrag – aan de schoonmaak :)***
__________
FRIDAY MARCH 5 2010
What Lies Behind Us and What Lies Before Us... are Tiny Matters Compared to What Lies Within Us – Unknown
For me, convinced night owl and lover of sleeping a lot, it was clear. Unease. Waking up dead tired very early in the morning and not being able to fall back to sleep. No more afternoon naps. Literally a wake-up call: this is my response to all the gory chemo details.
A profound, dominating revulsion, a natural, literally physical – the hamstring cramped up immediately – aversion against the idea of knowingly and willfully destroying your body with chemical junk. Poisoning it. As if someone asks you to drink a cup full of chlorine and you know you’re going to do it and that it will destroy you. Literally a poisened cup.
So. That's that. And what are we going to do about it? :)
Wednesday the 10th we had an appointment in the hospital with the oncology nurse, Babette Rigter, who guided us through the ins and outs of chemotherapy. An incredibly warm, humorous woman who instantly felt how Love and I handled things, picked up on this and seamlessly adjusted her way of informing us. Hats off and cheers. She truly is a woman who knows what she’s doing, and then some.
Weird, but I was really looking forward to having that conversation. Bring it on, that chemo! Well, indeed, a lot is brought to the table, I assure you. Though I didn’t feel it like that during the interview. Or in the days after. It was during the weekend that it became clear to me that that turmoil in my body was there for a reason. Luckily Annelies had time for me on Monday (even though it was her birthday, Angel :)) and soon it dawned on me what caused the uneasiness and how to deal with it. I really resisted to the idea that while I finally was living a healthy, natural life, something so chemical would stop that entire process. Destroy it. Completely go against it.
And there was Annelies. Hard work.
But also: peace. Acceptance.
Well. That's that. And that’s what we did about it :). (And may everyone find an Annelies on their path).
And then it became March 17. The last radiation. Never again that bench with that support bar to lean your butt against: real practical, so you don’t slide down, but which also makes it impossible to lie down on it in a somewhat elegant manner, no matter how hard you try. Never again having technicians shifting your body in weird positions because you didn't succeed to lie down exactly in line with the laser. Never again waiting to see if the device slides past your elbow without problems (guys from the A4, excellent! – Keep up the good work :)). Never again the taunting nose itch while the radation is in progress and you can’t move.
Never again. ARTI.
But also never again the dressing room. In which, waiting for the knock on the door, you entertain yourself with a full pore check-up or a complete wrinkel and/or chicken filet (= triceps) check in the mirror. Never again the coffee machine on A4 that is always worth at least ‘20 cents’ because the machine doesn’t give change, and you can always, even without bringing coins, get a nice cup of ARTI-coffee. Never again those loving cheerful eyes when the technician comes and gets you and always accompanies you personally to the radiation device.
And... never again the indescribable warm feeling you get when you realize how much every member of the ARTI staff wants you to feel good, to get better.
That too is: never again ARTI.
And now I’m crying anyways, damned.
But I wipe those tears away quickly and with a big sigh of relief. Thank you, dear people, you’re great. Wonderful, réal people with your heart in the right place and a sense of humor which I thrive on so well these days. I couldn’t have wished for better guides anywhere, anytime.
It was strange, my first ARTI-free day. And even now I still have to remind myself when I’m thinking about the next day not having to reckon with the ARTI. But I’m sure I’ll get over it – LOL! My agenda is empty right now. Bizarre. But I’m getting used to it. Yes, already. I’m sorry ;).
That was round 2, going on to round 3. DING DING! Janet – Cancer: 3 – 1. And counting. You better believe it.
EAT THAT! :)
** And now it's over and done with, with that cleaning avoiding behaviour – start vacuming that house already! :)***
vrijdag 5 maart 2010
Being Challenged in Life is Inevitable
... Being Defeated is Optional – Robert Crawford
(Click here for English version)
Bizar snel is het gegaan: week vier van de bestraling zit er alweer op! Laat ik vooropstellen: 20 bestralingen doen natuurlijk heus wel wat met je. Ik merk zeker wel dat ik meer vermoeid ben dan anders, zeker aan het einde van de week. En m'n huid is wat rood. Maar ik dank de kosmos op m'n blote knietjes dat het daarbij blijft :)! Geen blaasjes, blaren, wonden of andere enge huidaandoeningen. Geen stijfheid in arm, oksel of borst of meer van die rare verhalen waardoor sporten bijvoorbeeld niet zou gaan. De heerlijkheid!
Tuffend in m'n Janetmobiel, genietend van het zonnetje, realiseerde ik me plotseling verbaasd en lichtelijk geschokt dat ik het een soort van zou gaan missen – deze tochtjes naar het ARTI, als ik over anderhalve week klaar ben.
...
Juist. Ahum. Heb nog net niet m'n auto aan de kant gezet om mezelf eens ernstig door elkaar te schudden en een ferme corrigerende tik op de vingers te geven. De gedachten tolden door m'n hoofd. 'Je moet toch juist blij zijn dat straks de bestraling over is?', 'Ga je dan liever vrijwillig door met het moedwillig kapotmaken van je borst?', 'Elke dag een uur kwijt zijn, is dat leuk dan?'. Uiteraard, nee, en natuurlijk niet.
Maar toch lukte het me niet om dat teleurgestelde, dreinende stemmetje de kop in te drukken. Wat is het dan? Waar komt dat bizarre, tegenstrijdige gevoel vandaan?
Verwerking. Verwerking en het dankbare, warme gevoel te weten dat je ergens naar toe gaat, waar mensen zijn die ervoor hebben geleerd, die je niet kennen en toch elke dag voor je klaar staan om te zorgen dat de kans dat de kanker terugkomt, zo klein mogelijk wordt. Verwerking als in elke dag een moment pakken om er even mee bezig te zijn, op een manier die wellicht celvernietigend, maar preventief en dus genezend is en dat samen te kunnen doen met mensen die vrolijk, vriendelijk, meelevend en zorgzaam zijn. Zodat het doordringt, een plek krijgt. Elke dag een beetje meer.
Zodat je de rest van de dag er niet meer aan hoeft te denken, je hoofd leeg kunt maken en je kunt concentreren op alle heerlijke dingen om je heen en je kunt verheugen op alle dingen die je nog gaat meemaken. Ik besef ineens: ook dat heeft het ARTI voor me betekend. Al moet ik nog anderhalve week: bedankt alvast hiervoor, lieve medewerkers van het ARTI!
Dit alles realiseer ik me terwijl ik, verwoed een verdwaalde traan wegvegend, de parkeerplaats opdraai voor alweer de laatste bestraling van deze week. Dankbaar, nederig, maar vooral vrolijk.
Over verheugen gesproken: Lief en ik hebben besloten, dat we, als alles voorbij is, 3 weken lang door Italië gaan rondtoeren. En wel op mijn manier :). Het liefst vlieg ik naar het zuiden, huren we daar een auto, stappen we in en rijden we naar waar de weg ons brengt. Een dorp binnenrijden en aan een willekeurige, door het leven getekende trotse opa vragen waar we die avond de lekkerste vitello kunnen eten. Uitgenodigd worden door de eigenaar van het enige restaurant die het dorpje rijk is, om in het bed & breakfast van zijn nichtje te overnachten, maar niet voordat de fles grappa leeg is. Dat idee.
Ha! Ok, we zullen vast wel wat slaapplekken vastleggen. Misschien zelfs wel alles. Omdat we toch ook wel weer heel erg van de 'zeker' zijn. En ook dat wordt fantastisch. Maar gedroomd heb ik dan in ieder geval al over la bella vita en dat neemt niemand me meer af :)! En voor het geval dàt, ben ik, om dat opaatje straks in ieder geval fatsoenlijk te kunnen aanspreken en verstaan, alvast begonnen met een cursus Italiaans!
Voor nu: weekend en wijn, proost op week vier!
__________
FRIDAY MARCH 5 2010
Being Challenged in Life is Inevitable... Being Defeated is Optional – Robert Crawford
Really bizarre how fast it has gone by: week four of radiation is already over! Of course: 20 radiation treatments affect you. I certainly feel more tired than usual, especially at the end of the week. And my skin is slightly red. But I thank the universe on my bare knees that that’s it :)! No blisters, wounds or other scary skin conditions. No stiffness in my arm, chest, or armpit or any other of those weird stories that would make it unable to work out, for instance. The joy!
Driving the JanetMobile, enjoying the sun, I suddenly realized surprisingly shocked that I’d kind of miss it – this trips to the ARTI, when I’m finished in about ten days.
...
Right. Ahem. I can barely restrain myself of parking my car aside of the road, giving myself a kick in the butt and a ferm corrective slap on the wrist. The thoughts tumbled through my mind. ‘Aren’t you glad it’s over soon?’, ‘Do you rather want to continue voluntarily and willfully destructing your breast?’ ‘Do you like losing one hour every day?’ Obviously, no, and of course not.
Yet I didn’t manage to completely suppress that disappointed, nagging little voice. What was that? Where’s that bizarre, contradictory feeling coming from?
Grief. Grieving and the grateful, warm feeling to know that you’re going somewhere where people who know what they’re doing, are there waiting for you, every single day, to make sure they minimize the chance of the cancer ever coming back. Grieving as in taking a moment every day to deal with it, in a way that might be cell destructing, but preventive and therefore curing, and being able to do just that with people who are always cheerful, friendly, compassionate and caring. To help it settle, sink in. A little more each day.
And also not having to think about it for the remainder of the day, being able to clear your head and start focusing on all the wonderful things around you and rejoice at all the things that are to come. I suddenly realize: that, too, is what the ARTI has done for me. Although I still have ten days to go: dear members of the ARTI, thank you for that!
All this I realize while I – frantically wiping away a stray tear – turn up the parking lot for yet again another ‘last radiation of the week’. Grateful, humble, but most of all happy.
Talking about rejoicing: Love and I have decided that, as soon as everything is over, we want to travel through Italy for 3 weeks. And, doing it my way :). Which means flying to the south, renting a car, getting in and drive to where ever the road takes us. Driving into a village and asking a random, proud grandfather where we can eat the best vitello that evening. Being invited by the owner of the only restaurant in town to stay in the bed & breakfast owned by his niece – but not until we finished the last bottle of grappa together. To give you an idea :).
Ha! Ok, we’ll probably book some hotels. Maybe even all of them. Because we both are also big fans of ‘betting safe’. And that too, will be fantastic. But at least I’ve dreamt about la bella vita and that’s something no one can take away from me anymore :)! And just in case, to be able to speak to that sweet little granddad and understand what he's saying, I started an course to learn to speak Italian!
For now: weekend and wine, here’s to week 4!
(Click here for English version)
Bizar snel is het gegaan: week vier van de bestraling zit er alweer op! Laat ik vooropstellen: 20 bestralingen doen natuurlijk heus wel wat met je. Ik merk zeker wel dat ik meer vermoeid ben dan anders, zeker aan het einde van de week. En m'n huid is wat rood. Maar ik dank de kosmos op m'n blote knietjes dat het daarbij blijft :)! Geen blaasjes, blaren, wonden of andere enge huidaandoeningen. Geen stijfheid in arm, oksel of borst of meer van die rare verhalen waardoor sporten bijvoorbeeld niet zou gaan. De heerlijkheid!
Tuffend in m'n Janetmobiel, genietend van het zonnetje, realiseerde ik me plotseling verbaasd en lichtelijk geschokt dat ik het een soort van zou gaan missen – deze tochtjes naar het ARTI, als ik over anderhalve week klaar ben.
...
Juist. Ahum. Heb nog net niet m'n auto aan de kant gezet om mezelf eens ernstig door elkaar te schudden en een ferme corrigerende tik op de vingers te geven. De gedachten tolden door m'n hoofd. 'Je moet toch juist blij zijn dat straks de bestraling over is?', 'Ga je dan liever vrijwillig door met het moedwillig kapotmaken van je borst?', 'Elke dag een uur kwijt zijn, is dat leuk dan?'. Uiteraard, nee, en natuurlijk niet.
Maar toch lukte het me niet om dat teleurgestelde, dreinende stemmetje de kop in te drukken. Wat is het dan? Waar komt dat bizarre, tegenstrijdige gevoel vandaan?
Verwerking. Verwerking en het dankbare, warme gevoel te weten dat je ergens naar toe gaat, waar mensen zijn die ervoor hebben geleerd, die je niet kennen en toch elke dag voor je klaar staan om te zorgen dat de kans dat de kanker terugkomt, zo klein mogelijk wordt. Verwerking als in elke dag een moment pakken om er even mee bezig te zijn, op een manier die wellicht celvernietigend, maar preventief en dus genezend is en dat samen te kunnen doen met mensen die vrolijk, vriendelijk, meelevend en zorgzaam zijn. Zodat het doordringt, een plek krijgt. Elke dag een beetje meer.
Zodat je de rest van de dag er niet meer aan hoeft te denken, je hoofd leeg kunt maken en je kunt concentreren op alle heerlijke dingen om je heen en je kunt verheugen op alle dingen die je nog gaat meemaken. Ik besef ineens: ook dat heeft het ARTI voor me betekend. Al moet ik nog anderhalve week: bedankt alvast hiervoor, lieve medewerkers van het ARTI!
Dit alles realiseer ik me terwijl ik, verwoed een verdwaalde traan wegvegend, de parkeerplaats opdraai voor alweer de laatste bestraling van deze week. Dankbaar, nederig, maar vooral vrolijk.
Over verheugen gesproken: Lief en ik hebben besloten, dat we, als alles voorbij is, 3 weken lang door Italië gaan rondtoeren. En wel op mijn manier :). Het liefst vlieg ik naar het zuiden, huren we daar een auto, stappen we in en rijden we naar waar de weg ons brengt. Een dorp binnenrijden en aan een willekeurige, door het leven getekende trotse opa vragen waar we die avond de lekkerste vitello kunnen eten. Uitgenodigd worden door de eigenaar van het enige restaurant die het dorpje rijk is, om in het bed & breakfast van zijn nichtje te overnachten, maar niet voordat de fles grappa leeg is. Dat idee.
Ha! Ok, we zullen vast wel wat slaapplekken vastleggen. Misschien zelfs wel alles. Omdat we toch ook wel weer heel erg van de 'zeker' zijn. En ook dat wordt fantastisch. Maar gedroomd heb ik dan in ieder geval al over la bella vita en dat neemt niemand me meer af :)! En voor het geval dàt, ben ik, om dat opaatje straks in ieder geval fatsoenlijk te kunnen aanspreken en verstaan, alvast begonnen met een cursus Italiaans!
Voor nu: weekend en wijn, proost op week vier!
__________
FRIDAY MARCH 5 2010
Being Challenged in Life is Inevitable... Being Defeated is Optional – Robert Crawford
Really bizarre how fast it has gone by: week four of radiation is already over! Of course: 20 radiation treatments affect you. I certainly feel more tired than usual, especially at the end of the week. And my skin is slightly red. But I thank the universe on my bare knees that that’s it :)! No blisters, wounds or other scary skin conditions. No stiffness in my arm, chest, or armpit or any other of those weird stories that would make it unable to work out, for instance. The joy!
Driving the JanetMobile, enjoying the sun, I suddenly realized surprisingly shocked that I’d kind of miss it – this trips to the ARTI, when I’m finished in about ten days.
...
Right. Ahem. I can barely restrain myself of parking my car aside of the road, giving myself a kick in the butt and a ferm corrective slap on the wrist. The thoughts tumbled through my mind. ‘Aren’t you glad it’s over soon?’, ‘Do you rather want to continue voluntarily and willfully destructing your breast?’ ‘Do you like losing one hour every day?’ Obviously, no, and of course not.
Yet I didn’t manage to completely suppress that disappointed, nagging little voice. What was that? Where’s that bizarre, contradictory feeling coming from?
Grief. Grieving and the grateful, warm feeling to know that you’re going somewhere where people who know what they’re doing, are there waiting for you, every single day, to make sure they minimize the chance of the cancer ever coming back. Grieving as in taking a moment every day to deal with it, in a way that might be cell destructing, but preventive and therefore curing, and being able to do just that with people who are always cheerful, friendly, compassionate and caring. To help it settle, sink in. A little more each day.
And also not having to think about it for the remainder of the day, being able to clear your head and start focusing on all the wonderful things around you and rejoice at all the things that are to come. I suddenly realize: that, too, is what the ARTI has done for me. Although I still have ten days to go: dear members of the ARTI, thank you for that!
All this I realize while I – frantically wiping away a stray tear – turn up the parking lot for yet again another ‘last radiation of the week’. Grateful, humble, but most of all happy.
Talking about rejoicing: Love and I have decided that, as soon as everything is over, we want to travel through Italy for 3 weeks. And, doing it my way :). Which means flying to the south, renting a car, getting in and drive to where ever the road takes us. Driving into a village and asking a random, proud grandfather where we can eat the best vitello that evening. Being invited by the owner of the only restaurant in town to stay in the bed & breakfast owned by his niece – but not until we finished the last bottle of grappa together. To give you an idea :).
Ha! Ok, we’ll probably book some hotels. Maybe even all of them. Because we both are also big fans of ‘betting safe’. And that too, will be fantastic. But at least I’ve dreamt about la bella vita and that’s something no one can take away from me anymore :)! And just in case, to be able to speak to that sweet little granddad and understand what he's saying, I started an course to learn to speak Italian!
For now: weekend and wine, here’s to week 4!
Abonneren op:
Posts (Atom)
