... is the Ability to Choose One's Attitude in Any Circumstance. – V. Frank
(Click here for English version)
Week 2, bestraling 10 zit er al weer op! Dat gaat nog behoorlijk snel zo. Nog maar 3,5 week te gaan. Aan het eind van vorige week werd m'n huid iets gevoelig, maar daar is deze week eigenlijk nauwelijks iets van te merken. Helemaal top dus! Het rijden naar en van het ARTI is ook geen straf; omdat ik achterlangs ga door Wolfheze en de Amsterdamseweg, rijd ik dwars door het bos. In het ARTI zelf lijkt iedereen geselecteerd op vrolijk zijn en ook daar lukt het dus niet om down te worden of chagarijnig te zijn :) #fail #imagoschade ;).
Bestraling in het ARTI, een korte impressie
Computertijd staat op een half uur voor de afspraak. CTRL, ALT, DEL: computer op stand-by. Lichtelijk stijf van al een paar uurtjes grafisch vormgeven in combinatie met de BodyPumples van de avond ervoor grijp ik m'n tas en check ik de inhoud. Agenda, afsprakenlijst, iPhone – check: ik kan op weg. In deze tijd van het jaar duurt het even voordat de JanetMobiel warm is, maar de muziek uit de redelijk uit de kluiten gewassen boxen maakt veel goed. Begeleid door mijn eigen hard en lichtelijk vals gegalm rijd ik in de JanetMobiel richting het ARTI.
Ik manoevreer de JanetMobiel langs rijen wachtende auto's voor de parkeergarage van het ziekenhuis Rijnstate. Zíe ze kijken, verontwáárdigd zelfs, sommigen – , want als 'bestraalde' heb je uiteraard ;) voorrang en een privéparkeerplaats mét slagboom. Het pasje moet in een automaat waarvoor je je auto gevaarlijk dicht langs de stoeprand moet zetten om te voorkomen dat je als de zoveelste muts bij een parkeergarage de deur moet opendoen – of, erger, en god verhoede, helemaal úit moet stappen omdat je er anders niet bij kunt. De scháámte.
Inmiddels heb ik een favoriet parkeerplekje zo dicht mogelijk bij de deur (even tussendoor: wat is dat toch met parkeren? We sporten ons bijna iedere dag gelukzalig helemaal suf en toch beschouwen we het als een soort barbaars genot om ons met zo weinig mogelijk beweging van onze parkeerplek naar de plaats van bestemming te begeven). De draaideuren gaan net iets te langzaam open – ook hier wordt kennelijk de marketingtool toegepast om mensen weloverwogen zo langzaam mogelijk het pand te laten betreden om vooral de laatste aanbieding maar niet te laten missen :). Het ARTI voelt niet ziekenhuizerig. Het is een centrum dat aan het ziekenhuis is gebouwd en ziet er ook van binnen bijna gezellig uit met frisse kleuren en zonder rondzwervende ziekenhuisbedden.
Fijne open wachtruimtes zonder al te ver te hoeven lopen. Een oudere mevrouw knikt me toe, een tikkeltje medelijden verschijnt in haar ogen waarachter ik lees: 'Verdorie, het kan dus nog erger... zo jong!', waarop ze gaat verzitten, achter in haar stoel schuift en quasi-nonchalant probeert een soort van opluchting weg te kijken door de binnentuin aan een nader onderzoek te onderwerpen. Ik neem het haar niet kwalijk. Doen we het niet allemaal?
Stipt op tijd hoor ik de deur achter me en een opgewekte stem: "Mevrouw Bakker?". Ik roep: "Yes, dat ben ik!", en ik sta haastig (waarom, ik heb geen idee, een misplaatst soort dienstbaarheid?) op terwijl ik m'n iPhone, waar ik tot dan toe een spelletje op heb zitten spelen bij gebrek aan WiFi :), bijna oneerbiedig in z'n tasje prop en op de radiolaborant toeloopt. Hij geeft me een hand en ik herken 'm van een eerder bestraling, begin deze week. Hij lacht vriendelijk, begeleidt me galant het kleedhokje in waar ik hem de afsprakenkaart ter identificatie – het zal je gebeuren zeg, dat je de bestraling van een 78 jarige op je slokdarm geklatst krijgt – overhandig. Hij laat me alleen, ik doe mijn bovenkleding uit en trek direct m'n warme trui weer aan.
Na een paar minuten: een korte klop op de deur, meteen gevolgd door het openzwaaien ervan en een vrolijk gezicht van vaak een andere, soms dezelfde radiolaborant die me met energieke tred het korte stukje door de gang begeleidt naar het bestralingsapparaat. Je moet je dit voorstellen als een bank, waarop gyneacologensteunen vastgeklikt zitten, waar je dus NIET met je benen in moet gaan liggen. Ik herhaal: NIET. LOL! Dat is me de eerste keer bijna wel gelukt waarna ik me gênant weer van de bank liet glijden nadat de radiolaborant me verzekerde dat die steunen in dit geval bedoeld waren om je armen in te laten rusten zodat het apparaat vrij spel had rondom je borst. De 'bunker', zoals ze de ruimte noemen, is niets anders dan een grote kamer, heel licht, met veel apparatuur. Ook blijft de verbinding met de gang gewoon open tijdens de bestraling, dus je voelt je niet opgesloten ofzo.
Je gaat dus liggen op de bank, met je billen tegen een steun zodat je lichaam niet verplaatst tijdens de bestraling. Vervolgens worden de lijnen rondom de 6 tatoeagepuntjes bijgetekend zodat deze de volgende dag beter te vinden zijn. De laboranten dimmen het licht zodat de laser goed te zien is en het apparaat beweegt zich boven me tot de juiste positie is bereikt. Dan begint, afhankelijk van hoe je bent gaan liggen, enig sjor en trekwerk, waarbij je als bestraalde je zo slap mogelijk moet houden, omdat het vaak een kwestie is van milimeterwerk om de laserlijnen exact te laten overeenkomen met de lijnen en puntjes op je huid.
Lachwekkend bizar, dat je, ook al maakt het niks uit en kun je er zelf weinig aan doen, toch die golf van trots niet kunt onderdrukken als blijkt dat je zó op die plank bent gaan liggen, dat ze niets of bijna niets aan je hoeven verschuiven. “Keurig. Ja, helemaal goed”, zegt de radiolaborant. En ook al zeggen ze het iedere dag als je goed ligt en de bestraling beginnen kan, ook als ze wel veel aan je hebben moeten schuiven en verplaatsen, toch voel je je lippen opkrullen en lig je trots glimlachend lichtjes met je hoofd te knikken.
In de 'bunker' lopen permanent vier camera's waardoor de laboranten je vanuit de controlekamer in de gaten houden zodra de bestraling begint. Een laatste check, het licht gaat weer aan en de drie laboranten die zorgvuldig alles hebben gecontroleerd lopen richting gang. Een vriendelijke tik op je schoen: "Hey, tot zo he!" en ze zijn vertrokken richting afgesloten kamer.
Je weet dat de bestraling begint doordat er een hard, doordringend, knarsend geluid, dat een paar seconden aanhoudt, klinkt. Je voelt er niets van. Maar hoe je ook je best doet om te ontspannen – het is wel handig om niet meer te bewegen als je eenmaal gepositioneerd bent, zodra het apparaat naar de volgende positie verschuift en je dus weet dat er even niets komt, voel je hoe je onwillekeurig toch je schouder- en beenspieren hebt aangespannen. Zo gaat het apparaat 4 posities af en in elke stand vuurt het 1 tot 7 bestralingen op m'n borst af, variërend in lengte en sterkte.
Na een keer of 3 begin je te herkennen wanneer het klaar is. Althans, dat vermoeden heb je, want de bestraling verschilt iets van dag tot dag. Dus vind je jezelf, ingespannen luisterend, als een kind die zich 's morgens heel lang heel stil heeft gehouden en wacht tot het geluid klinkt van de slaapkamerdeur ten teken dat papa d'r eindelijk komt halen om een nieuwe dag te beginnen. Dan, totale ontspanning van je hele lijf, als je na een holle stilte de deurklink hoort en het uitgelaten geklets van de drie laboranten (echt, óf ze hebben altijd zoveel lol, óf ze doen het om jou als bestraalde te laten weten dat er weer een sessie voorbij is – ik vermoed het laatste: schatten zijn het) je via de gang bereikt. Ik trek m'n armen uit de steunen om m'n schouders te stretchen. De laborant die je gehaald heeft, komt binnen, lacht vrolijk en laat het bed zakken. Ik kan niet wachten om eraf te stappen en ook al gaat dat erg ongemakkelijk (rare hoogte, vreemde obstakels), ik voel me niet in het minst opgelaten.
"Zo, dat was week 2!", lach ik blij, "Bedankt weer, mensen!". De laborant begeleidt me terug naar de kleedkamer – nooit zullen ze je aan je lot overlaten – en ook al hebben ze net drie man sterk voor zeker 5 minuten de volle glorie van m'n borsten aanschouwd, toch heb ik een onbedwingbare gevoel dat ik m'n borsten wil bedekken terwijl we het korte stukje door de gang terug naar de kleedkamer lopen. Met een knipoog wenst hij me een heel fijn weekend. Ik kleed me weer aan, grijp m'n tas en verlaat de kleedkamer. Omdat ik altijd onverklaarbaar nodig naar de wc moet, grijp ik nog even m'n kans in het enorme invalidentoilet bij de wachtruimte. Ik trek m'n jas aan en loop, terwijl ik de dames bij de balie ook een fijn weekend wens, genietend van het vooruitzicht van twee dagen geen bestraling, naar de uitgang.
En weer verlaat een tevreden klant het pand.
__________
SATURDAY FEBRUARy 20 2010
The Ultimate Freedom... is the Ability to Choose One's Attitude in Any Circumstance. – V. Frank
Week 2, radiation number 10 is already a fact! That’s going pretty fast. Only 3.5 weeks to go. At the end of last week my skin got a little sensitive, but this week it was hardly noticeable. Great! Driving to and from the ARTI isn’t a burden; I drive through Wolfheze, taking the Amsterdamseweg, so straight through the woods. In the ARTI everyone looks like they’re selected on happiness qualifications, making it sheer impossible to get down or cranky :).
Radiaton at the ARTI, behind the scenes
Half an hour before the appointment. I hit CTRL, ALT, DEL: computer on standby. Feeling slightly stiff from already a couple of hours of work in combination with last night’s BODYPUMP class, I grab my bag and do a quick content check. Calendar, appointment list, iPhone – check: ready to go. In this time of year it takes a while to get the the car running, but the music that comes from the pretty oversized sound system makes up for it. Accompanied by my own loud and slightly off-key singing I drive the JanetMobile to the ARTI.
I maneuver the JanetMobile alongside long queues of cars waiting for the parking garage of Rijnstate Hospital. Watch them look while I drive by: annoyed, some of them upset even, because as ‘radiateur’ you obviously ;) have priority private parking at your own private parking place, close to the ARTI. The access pass has to go through a scanning device before the barrier will open. To reach it, you have to park dangerously close to the curb to prevent the ultimate shame of having to open the door – or, god forbid, having to get out of the car completely because you can’t reach it. The awkwardness would make a grown man cry, I’m sure.
I have a favorite parking space by now, as close to the door as possible (just a quick note: what’s up with parking anyways? We lovingly work our asses off at the gym almost every day and still we consider it some kind of barbaric pleasure and great accomplishment to manage to get from our parking space to our destination without excersising any more than we absolutely have to). The doors open just a little too slow – here too, the marketing tool is used to make people enter the building as slow as possible, like in a warehouse, so you won’t miss the latest discounts :).
The ARTI doesn’t feel like a hospital. It’s a centre that is built next to the hospital and also on the inside it almost looks cozy with bright colors and without wandering hospital beds.
Nicely decorated open waiting rooms without having to walk too far (here we go again! :)). An elderly lady nods at me friendly, and a touch of pity appears in her eyes almost immediately in which I read: ‘Damn, it can always get worse... so young!”, while she shifts her wait, sits back in her chair and tries to shake off her relief unnoticeable by examining the courtyard more closely. I don’t blame her. Don’t we all do it?
Right on time I hear the door open up behind me and a cheerful voice saying: “Ms. Baker?”. I call back: “Yes, that’s me!”, and I stand up hastily (why, I have no idea, some kind of misplaced servitude?) while I almost disrespectfully stuff my iPhone (on which I’ve been playing a silly game until then because of lack of WiFi :)) in its bag and walk up to the radidation technician. He shakes my hand and I recognize him from an earlier radiation session, at the beginning of this week. He smiles and courteously accompanies me to the dressing room where I hand him over my appointment list – you wouldn’t want the radiation program of a 78 year old banged on your esophagus, now would you? He leaves me alone, I take off my top clothing and immediately put my warm sweater back on.
After a few minutes I hear a brief knock at the door, immediately followed by seeing the happy face of a different, and sometimes the same radiation technician, who accompanies me through the short corridor to the radiation device. Think of it as a bench, on which gynecologist-like leg support ehm... things (thanks for nothing, matey ;)) are assembled. You DON’T want to put your legs in them, though. I repeat: DON’T. LOL! I almost succeeded in doing exactly that the first time, of course. I let myself slide of the bench slightly but convincingly embarrassed after the radiation technician assured me that these things were meant to put your arms in in this case, so the device could move freely around the entire breast.
The “bunker”, as the room is called, is nothing more than a very big, bright room, with lots of equipment. The connection to the corridor stayes open during the actual radiation, so you don’t feel locked up or anything.
So you lie down on the bench, your buttocks leaning against a support bar so your body doesn’t move during the radiation. Then the lines around the 6 tattoo dots are re-drawn, so they can be found more easily the next day. The technicians dim the lights so the laser shows well and then the device starts moving above me until it reaches the correct position. Then, depending on how you lied down in the first place, some lashing and pulling on your body begins, during which you, the radiatee, have to relax your muscles as much as possible, because often it’s a matter of millimeters to get the laser lines to match the lines and dots on your skin.
It’s ridiculously bizarre that, even if it doesn’t matter one bit and you can’t do much about it, you still feel so proud of yourself if it turns out that you lied down on that bench in such a way that they don’t have to move much about your body or anything at all. “Neat. Yes, completely right”, the technician says. And even if they say it every single day when you’re in the right position and the radiation can begin, no matter if they have had to shift and move you around or not, still, at that moment you feel your lip curl up and you find yourself proudly smiling and slightly nodding your head.
In the ‘bunker’, four cameras are running permanently through which the radiation technicians keep an eye on you from the control room as soon as the radiation begins. One last check, the lights come back on and the technicians start walking to the corridor. A friendly tap on the end of your boot: “ Hey, see you in a bit!” and off they go to the sealed control room.
You know that the radiation beings from the loud, piercing, grinding noise that lasts for a few seconds. You don’t feel a thing. But no matter how much you try to relax – it is kind of important not to move anything once you’re in the correct position, as soon as the device moves to the next angle and you therefore know there’s a pause in the radiation, then you feel that you inadvertently tightened your shoulder and leg muscles. The device moves in 4 different positions and in every stage it ‘fires’ 1 to 7 beams of radiations at my breast, varying in length and strength.
After about 3 times you start to recognize when the radiation is over. Althought, that’s what you suspect, because every treatment differs slightly each day. So you find yourself, listening intensly, like a child in the morning that stayed silent for a very long time and waits until her daddy finally comes and gets her to start a new day . Then, total relaxation of your body when, after the hollow silence, you hear the door open and the sound of exuberant chatter by the three technicians (seriously, either they always have fun, or they simply do it to let you , radiatee, know that yet another session is over – I suspect the latter: they’re awesome like that) reaches you through the corridor. I pull my arms from the support things and stretch my shoulders. The technician enters, smiles happily and lowers the bench. I can’t wait to get off that thing and although it’s very uncomfortable to do so (weird height, strange obstacles), I don’t feel the least embarrassed.
“So, that’s week 2!”, I smile, “Thanks again, peeps!”. The technician guides me back to the dressing room – never will they leave you on your own, hanging – and although they’ve all just seen my boobs in all their glory for at least 5 minutes, still I feel the uncontrollable urge to cover my breasts while we walk that short distance to the dressing room. He winks at me and wishes me a good weekend. I get dressed, grab my bag and leave the room. I put on my coat and walk to the exit, enjoying the thought of two days no radiation. I wish the ladies at the reception a nice weekend.
And yet another satisfied customer leaves the building.
zaterdag 20 februari 2010
dinsdag 9 februari 2010
You Can't Reach the Top
...Unless You Start Climbing – Alan Kilpatrick
Click here for English version
We zijn gestart: de kop is eraf! Gisteren ben ik voor het eerst bestraald. Klinkt eng, is het niet. Kwestie van groot apparaat, kleine impact. Beetje ruwe bolster, blanke pit idee. Voorlopig dan, want ondanks dat je niets voelt, doet het natuurlijk wel veel. In het kader van spannend ging Greet met me mee (Lief is op zakenreis naar Oostenrijk en we laten de behandelingen liever eerder beginnen dan het nog een week uit te stellen alleen omdat Lief dan meekan).
Het idee is dat de bestraling kankercellen vernietigt. Nu is het zo, dat deze bij mij zeer hoogst waarschijnlijk niet meer aanwezig zijn, maar mócht het nou zo zijn dat er toch sluimerend nog eentje op de loer ligt, dan wordt 'ie door de bestraling vakkundig een kop kleiner gemaakt.
Om er zeker van te zijn dat alles de nek wordt omgedraaid, is een hoge stralingdosis nodig. Als die dosis in één keer gegeven zou worden, vanuit één richting, zou al het weefsel zwaar beschadigd worden. Daarom wordt de borst elke dag met een lage dosis bestraald, vanuit verschillende richtingen. In mijn geval zijn er zeven bestralingsgebieden die vanuit 4 richtingen bestraald worden.
In totaal krijg ik 28 bestralingen (one down, 27 to go!), iedere dag behalve de weekenden (ik denk dat kanker óf slaapt in het weekend óf juist het dak eraf feest, want in het weekend hoef ik niet bestraald te worden :P) in Arnhem. Woensdag 17 maart is al de laatste keer!
Tot zover de vaktechnische informatie. Ik voel me prima! Nu is het zo dat je van een lokale bestraling niet ziek wordt (tenzij het op de maag of slokdarm gericht is), dus dat scheelt alweer. Wel kun je er wat moe van worden, omdat je lichaam het beschadigde weefsel moet herstellen – dat kost uiteraard energie. Maar niet zoveel energie dat ik niet lekker kan sporten! Crazy BodyCombat les weer gisteren! Niets zo lekker als sporten, je hoofd leeg, je lijf vol energie en na het sporten nog ff blijven hangen met een drankje.
Erg fijn free-sport overleg met Herm gehad – word heel blij van ons projectje en het krijgt steeds meer vorm. Heerlijk om mee bezig te zijn, goeie dingen! Zodra er meer bekend is, licht ik jullie uiteraard in.
Uiteraard heb ik m'n verjaardag gevierd (32 jaar!). In het kader van "vier het leven" maak ik er dit jaar een verjaardagstriathlon van: zaterdagavond hebben we m'n verjaardag in het Hoge Noorden gevierd met mams, broer Gert en broer Jacques, Sandra, Tim, Lynn en Jesse. Zondag volgde deel twee met Jan en Greet, Janet, Jeroen en natuurlijk kleine Eva! (Hoe cúte!)
Tip: gourmetten met één gourmetstel in de winter als de deuren niet open kunnen, is te doen. Je wordt niet heel vrolijk van de stank en ook de lamp boven de tafel moet serieus in de revisie, maar het gaat. Probeer het echter niet met twee gourmetstellen. Onhoudbare stank en een vetlaagje over alle meubels is het ondankbare resultaat. Het is zó erg dat Herm vandaag de purifier heeft gebracht. Ik denk dat het huis zaterdag – afsluiter van de verjaardagstriathlon – wel weer ongeveer ontstonken is. Tot dan draait de purifier overuren! LOL
__________
Update 17:27 – er zit er weer één op! 2 down, 26 to go!
__________
TUESDAY FEBRUARI 9 2010
You Can't Reach The Top
... Unless You Start Climbing. – Alan Kilpatrick
It started: we have lift-off! Yesterday I had my first radiation treatment. Sounds scary, but it’s not. Just a matter of big device, minor impact. For now, it is, anyways, because despite not feeling anything, of course it does a lot to you. Because of it being the first time and all, my mother in-law Greet came along (since Love is on a business trip to Austria and we’d rather have the treatment start sooner than postpone it for another week only because he can come with).
The idea of radiation is that it destroys cancer cells. It so happens, that it’s very likely that they’re non-existing in my body, but in the unlikely case there might be one bastard lurking around, the radiation will efficiently and accurately chop its head off.
To make absolutely sure that every cell is killed, a high radiation dose is needed. If you get that entire dose in one time, from one position, all of the affected tissue would be heavily damaged. That’s why the breast will be treated with a light radiation dose every day, from multiple directions. In my case there are 7 radiation areas which will be treated from 4 different angles/positions.
In total I’m getting 28 treatments/radiations (one down. 27 to go!), every day except for the weekends (I think cancer either sleeps in the weekends, or parties really hard, because during the weekend, the ARTI is closed :P) in Arnhem. I already know that Wednesday March 17 will be the last time!
So much for the specialist information. I feel great! It so happens that you don’t get sick from a local radiation (unless your stomach or esophagus is affected), so that’s cool. You can get a little tired of the treatment, since your body needs to restore the damaged tissue – and of course that takes up energy. But not so much that I can’t enjoy sports! Yesterday we had another crazy BODYCOMBAT class! Nothing feels so good as working out, clearing your mind, a body full of energy and after class hanging around with a nice drink (or two).
I also had a nice free-sport meeting with Herm – I’m loving our little project en it’s taking more shape every week. I love working on it, good stuff! As soon as there’s more to tell, I’ll let you guys know.
Naturally, I celebrated my birthday this year (32!). I’m celebrating life so I’m making this a true anniversary triathlon: Saturday night we celebrated up North with mom, brother Gert and brother Jacques, Sandra, Tim, Lynn, and Jesse. Sunday part two with Jan and Greet, Janet, Jeroen, and of course, little Eve! (How cute!)
Tip: gourmet cooking with one set in winter when all doors are shut is do-able. You’re not very happy about the smell and the hanging lamp needs to be seriously revised, but it’s ok. Gourmet cooking with two sets, however is a sheer nightmare. The stench is intolerable and a layer of grease on all nearby furniture is the ungrateful result. It smells so bad that Herm had to bring over the purifier. I think the house might be smelling ok by Saturday – the big triathlon finish. Until then the purifier is working late! LOL
__________
Update 17:27 PM – and yet another one! 2 down, 26 to go!
Click here for English version
We zijn gestart: de kop is eraf! Gisteren ben ik voor het eerst bestraald. Klinkt eng, is het niet. Kwestie van groot apparaat, kleine impact. Beetje ruwe bolster, blanke pit idee. Voorlopig dan, want ondanks dat je niets voelt, doet het natuurlijk wel veel. In het kader van spannend ging Greet met me mee (Lief is op zakenreis naar Oostenrijk en we laten de behandelingen liever eerder beginnen dan het nog een week uit te stellen alleen omdat Lief dan meekan).
Het idee is dat de bestraling kankercellen vernietigt. Nu is het zo, dat deze bij mij zeer hoogst waarschijnlijk niet meer aanwezig zijn, maar mócht het nou zo zijn dat er toch sluimerend nog eentje op de loer ligt, dan wordt 'ie door de bestraling vakkundig een kop kleiner gemaakt.
Om er zeker van te zijn dat alles de nek wordt omgedraaid, is een hoge stralingdosis nodig. Als die dosis in één keer gegeven zou worden, vanuit één richting, zou al het weefsel zwaar beschadigd worden. Daarom wordt de borst elke dag met een lage dosis bestraald, vanuit verschillende richtingen. In mijn geval zijn er zeven bestralingsgebieden die vanuit 4 richtingen bestraald worden.
In totaal krijg ik 28 bestralingen (one down, 27 to go!), iedere dag behalve de weekenden (ik denk dat kanker óf slaapt in het weekend óf juist het dak eraf feest, want in het weekend hoef ik niet bestraald te worden :P) in Arnhem. Woensdag 17 maart is al de laatste keer!
Tot zover de vaktechnische informatie. Ik voel me prima! Nu is het zo dat je van een lokale bestraling niet ziek wordt (tenzij het op de maag of slokdarm gericht is), dus dat scheelt alweer. Wel kun je er wat moe van worden, omdat je lichaam het beschadigde weefsel moet herstellen – dat kost uiteraard energie. Maar niet zoveel energie dat ik niet lekker kan sporten! Crazy BodyCombat les weer gisteren! Niets zo lekker als sporten, je hoofd leeg, je lijf vol energie en na het sporten nog ff blijven hangen met een drankje.
Erg fijn free-sport overleg met Herm gehad – word heel blij van ons projectje en het krijgt steeds meer vorm. Heerlijk om mee bezig te zijn, goeie dingen! Zodra er meer bekend is, licht ik jullie uiteraard in.
Tip: gourmetten met één gourmetstel in de winter als de deuren niet open kunnen, is te doen. Je wordt niet heel vrolijk van de stank en ook de lamp boven de tafel moet serieus in de revisie, maar het gaat. Probeer het echter niet met twee gourmetstellen. Onhoudbare stank en een vetlaagje over alle meubels is het ondankbare resultaat. Het is zó erg dat Herm vandaag de purifier heeft gebracht. Ik denk dat het huis zaterdag – afsluiter van de verjaardagstriathlon – wel weer ongeveer ontstonken is. Tot dan draait de purifier overuren! LOL
__________
Update 17:27 – er zit er weer één op! 2 down, 26 to go!
__________
TUESDAY FEBRUARI 9 2010
You Can't Reach The Top
... Unless You Start Climbing. – Alan Kilpatrick
It started: we have lift-off! Yesterday I had my first radiation treatment. Sounds scary, but it’s not. Just a matter of big device, minor impact. For now, it is, anyways, because despite not feeling anything, of course it does a lot to you. Because of it being the first time and all, my mother in-law Greet came along (since Love is on a business trip to Austria and we’d rather have the treatment start sooner than postpone it for another week only because he can come with).
The idea of radiation is that it destroys cancer cells. It so happens, that it’s very likely that they’re non-existing in my body, but in the unlikely case there might be one bastard lurking around, the radiation will efficiently and accurately chop its head off.
To make absolutely sure that every cell is killed, a high radiation dose is needed. If you get that entire dose in one time, from one position, all of the affected tissue would be heavily damaged. That’s why the breast will be treated with a light radiation dose every day, from multiple directions. In my case there are 7 radiation areas which will be treated from 4 different angles/positions.
In total I’m getting 28 treatments/radiations (one down. 27 to go!), every day except for the weekends (I think cancer either sleeps in the weekends, or parties really hard, because during the weekend, the ARTI is closed :P) in Arnhem. I already know that Wednesday March 17 will be the last time!
So much for the specialist information. I feel great! It so happens that you don’t get sick from a local radiation (unless your stomach or esophagus is affected), so that’s cool. You can get a little tired of the treatment, since your body needs to restore the damaged tissue – and of course that takes up energy. But not so much that I can’t enjoy sports! Yesterday we had another crazy BODYCOMBAT class! Nothing feels so good as working out, clearing your mind, a body full of energy and after class hanging around with a nice drink (or two).
I also had a nice free-sport meeting with Herm – I’m loving our little project en it’s taking more shape every week. I love working on it, good stuff! As soon as there’s more to tell, I’ll let you guys know.
Tip: gourmet cooking with one set in winter when all doors are shut is do-able. You’re not very happy about the smell and the hanging lamp needs to be seriously revised, but it’s ok. Gourmet cooking with two sets, however is a sheer nightmare. The stench is intolerable and a layer of grease on all nearby furniture is the ungrateful result. It smells so bad that Herm had to bring over the purifier. I think the house might be smelling ok by Saturday – the big triathlon finish. Until then the purifier is working late! LOL
__________
Update 17:27 PM – and yet another one! 2 down, 26 to go!
donderdag 4 februari 2010
The Greatest Power
... is Faith and Patience – E. Joseph Cossman, Azure (edited)
Click here for English version
Lichtelijk opgeblazen – op de één of andere manier hebben worstenbroodjes een onstuitbare aantrekkingskracht op Lief en mij zodra we over de drempel stappen van om het even welk ziekenhuis; en hoewel ik het deze keer kon weerstaan zijn ook de enorme koppen cappuccino niet heel lief voor je maagwand – en een klein boertje onderdrukkend, zaten we vanmorgen om de tafel met de gyneacologe in het Radboud in Nijmegen.
Hoewel haar glimlach slechts een halve milimeter en voor niet meer dan een fractie van een seconde van haar rechterbovenlip zakte, voordat haar gezicht weer in de professionele plooi zat, was de kleine vonk van teleurstelling in haar ogen niet te missen. We hadden haar net verteld dat we, wat betreft, zoals dat heet, 'fertiliteitspreservatie*' voor optie 1 kiezen: expectatief (oftewel "niets doen"). Dat ís ook niet leuk. Het is wel je werk hè.
*fertiliteitspreservatie, oftwel "vruchtbaarheidsbehoud"
– hoewel ik niet goed begrijp wat IVF met "behoud" te maken heeft – even puur taaltechnisch gezien (moet je ook tijd voor maken ;))
De oncoloog kon ons gisteren niet meer houvast bieden dan meer cijfers, weer andere percentages, gekleurde en ongekleurde meningen. Voors, tegens, wikken en alles tegen elkaar blijven afwegen – op een gegeven moment ben je uitgeredeneerd. Wars van het denken. Ratiomoe. Wat er dan rest? Voelen. Dicht bij jezelf blijven en voelen. Zodra je dan die gelukzalige glimlach op je gezicht; en de rust in je onderbuik voelt, weet je dat het goed zit. Dus: geen IVF, geen hormoonbehandelingen, geen eitjes weghalen.
Niets forceren. Geduld en vertrouwen. Dankbaarheid voor de ondersteuning hierin. Neig en glimlach – Azure
Haar professionele, vriendelijke glimlach bleef bewaard gedurende de rest van het gesprek en veranderde vrij snel in een berustende. Geen weerstand kunnen biedend aan haar vaktechnische en misschien psychologische achtergrond, vroeg ze nog of we ons ervan bewust waren dat, als de vruchtbaarheid niet terugkwam na de chemo, we dan geen kinderen konden krijgen op de 'normale manier'. Hierop antwoordde Lief met een gezicht dat nog net serieus genoemd kon worden, terwijl hij voorover boog en haar diep in de ogen keek: "We hebben er goed over nagedacht en u kunt er echt gerust op kon zijn dat we goed voor de twee Labradors zullen zorgen in dat geval." :) Ik lag nog net niet onder de tafel. LOL!
Zonder gekheid, het is een heel professionele, erg vriendelijke arts met heerlijke pretogen en ik geloof zeker dat ze het helemaal niet erg vindt dat we een beetje de draak met d'r steken. Een warme vrouw die we, – in haar eigen woorden – hopelijk nooit nodig zullen hebben, maar die ik van harte en vol vertrouwen mijn eierstokken in handen zou geven in het geval dat het anders zou zijn.
We namen afscheid met een grote glimlach van oor tot oor en een opluchting die voelbaar was in alle porieën. Weer een stap vooruit!
__________
*Update 17:00: Het ARTI belt net: maandag aanstaande begint de bestraling! De race gaat beginnen!
__________
THURSDAY FEBRUARI 4TH
The Greatest Power
... is Faith and Patience – E. Joseph Cossman, Azure (edited)
Feeling slightly bloated – one way or the other hospital sausage rolls are irresistibly attractive for Love and me as soon as we cross the threshold of no matter what hospital. And although I was able to resist them this time, the enormous cups of cappuccino aren’t very kind to your stomach, either – and surpressing a little burp, we had a meeting this morning with the gynecologist in Radboud Hospital in Nijmegen.
Though her smile dropped from her right upper lip for just a second and for only half a millimeter before it popped back into shape, the tiny spark of disappointment was not to be missed. We had just told her that regarding, as they say, ‘fertility preservation’* we chose option 1: expectative (or, in other words “do nothing”. I understand, that’s not something to make fun of, of course. It’s her job. :)
*Fertility preservation, or ‘preservation of fertility’ – although I don’t understand what IVF has to do with ‘preservation’ since it’s meant to be a last resource when fertility is gone for good – purely technically speaking (you also have to make time for that ;)).
The oncologist wasn’t able to give us decisive information other than more numbers, different percentages, subjective and objective opinions. Pros, cons, deliberating your ass off – at some point you’re just done with reasoning. You develop an aversion to thinking. You become ratio-tired. So what else? Feeling. Staying close to yourself and start feeling. And as soon as you feel that blissful smile on your face and that peace in your gut, you know that you got it right. So: no IVF, no hormone treatment.
To force nothing. Patience and trust. Gratitude for the support in this decision. Bow and smile – Azure.
Her professional, friendly smile sticked throughout the rest of the conversation and soon changed into an acquiescent one. Not being able to resist her specialist and perhaps psychological background, she did ask if we were aware that, if I didn’t regain fertility after chemo, we couldn’t have children in a ‘normal way’. Love answered with a face that could only just be called serious, while he leaned over and looked deep into her eyes: “We thought about it carefully and in that case you can rest assured that we’ll take great care of the two Labradors”. :). I cried my eyes out laughing. LOL!
But seriously, she’s a very professional and friendly doctor with wonderful twinkly eyes and I’m sure that she wouldn’t mind at all that we’re making a little fun of her. A warm woman who – in her own words – we’ll hopefully never need, and I would confidently put my ovaries in her hands in case it’s different.
We said goodbye with a big smile from ear to ear and feeling relieved in every pore. Another step forward!
__________
Update 17:00 h: The ARTI just called: Monday radiation will start! Let the race begin!
Click here for English version
Lichtelijk opgeblazen – op de één of andere manier hebben worstenbroodjes een onstuitbare aantrekkingskracht op Lief en mij zodra we over de drempel stappen van om het even welk ziekenhuis; en hoewel ik het deze keer kon weerstaan zijn ook de enorme koppen cappuccino niet heel lief voor je maagwand – en een klein boertje onderdrukkend, zaten we vanmorgen om de tafel met de gyneacologe in het Radboud in Nijmegen.
Hoewel haar glimlach slechts een halve milimeter en voor niet meer dan een fractie van een seconde van haar rechterbovenlip zakte, voordat haar gezicht weer in de professionele plooi zat, was de kleine vonk van teleurstelling in haar ogen niet te missen. We hadden haar net verteld dat we, wat betreft, zoals dat heet, 'fertiliteitspreservatie*' voor optie 1 kiezen: expectatief (oftewel "niets doen"). Dat ís ook niet leuk. Het is wel je werk hè.
*fertiliteitspreservatie, oftwel "vruchtbaarheidsbehoud"
– hoewel ik niet goed begrijp wat IVF met "behoud" te maken heeft – even puur taaltechnisch gezien (moet je ook tijd voor maken ;))
De oncoloog kon ons gisteren niet meer houvast bieden dan meer cijfers, weer andere percentages, gekleurde en ongekleurde meningen. Voors, tegens, wikken en alles tegen elkaar blijven afwegen – op een gegeven moment ben je uitgeredeneerd. Wars van het denken. Ratiomoe. Wat er dan rest? Voelen. Dicht bij jezelf blijven en voelen. Zodra je dan die gelukzalige glimlach op je gezicht; en de rust in je onderbuik voelt, weet je dat het goed zit. Dus: geen IVF, geen hormoonbehandelingen, geen eitjes weghalen.
Niets forceren. Geduld en vertrouwen. Dankbaarheid voor de ondersteuning hierin. Neig en glimlach – Azure
Haar professionele, vriendelijke glimlach bleef bewaard gedurende de rest van het gesprek en veranderde vrij snel in een berustende. Geen weerstand kunnen biedend aan haar vaktechnische en misschien psychologische achtergrond, vroeg ze nog of we ons ervan bewust waren dat, als de vruchtbaarheid niet terugkwam na de chemo, we dan geen kinderen konden krijgen op de 'normale manier'. Hierop antwoordde Lief met een gezicht dat nog net serieus genoemd kon worden, terwijl hij voorover boog en haar diep in de ogen keek: "We hebben er goed over nagedacht en u kunt er echt gerust op kon zijn dat we goed voor de twee Labradors zullen zorgen in dat geval." :) Ik lag nog net niet onder de tafel. LOL!
Zonder gekheid, het is een heel professionele, erg vriendelijke arts met heerlijke pretogen en ik geloof zeker dat ze het helemaal niet erg vindt dat we een beetje de draak met d'r steken. Een warme vrouw die we, – in haar eigen woorden – hopelijk nooit nodig zullen hebben, maar die ik van harte en vol vertrouwen mijn eierstokken in handen zou geven in het geval dat het anders zou zijn.
We namen afscheid met een grote glimlach van oor tot oor en een opluchting die voelbaar was in alle porieën. Weer een stap vooruit!
__________
*Update 17:00: Het ARTI belt net: maandag aanstaande begint de bestraling! De race gaat beginnen!
__________
THURSDAY FEBRUARI 4TH
The Greatest Power
... is Faith and Patience – E. Joseph Cossman, Azure (edited)
Feeling slightly bloated – one way or the other hospital sausage rolls are irresistibly attractive for Love and me as soon as we cross the threshold of no matter what hospital. And although I was able to resist them this time, the enormous cups of cappuccino aren’t very kind to your stomach, either – and surpressing a little burp, we had a meeting this morning with the gynecologist in Radboud Hospital in Nijmegen.
Though her smile dropped from her right upper lip for just a second and for only half a millimeter before it popped back into shape, the tiny spark of disappointment was not to be missed. We had just told her that regarding, as they say, ‘fertility preservation’* we chose option 1: expectative (or, in other words “do nothing”. I understand, that’s not something to make fun of, of course. It’s her job. :)
*Fertility preservation, or ‘preservation of fertility’ – although I don’t understand what IVF has to do with ‘preservation’ since it’s meant to be a last resource when fertility is gone for good – purely technically speaking (you also have to make time for that ;)).
The oncologist wasn’t able to give us decisive information other than more numbers, different percentages, subjective and objective opinions. Pros, cons, deliberating your ass off – at some point you’re just done with reasoning. You develop an aversion to thinking. You become ratio-tired. So what else? Feeling. Staying close to yourself and start feeling. And as soon as you feel that blissful smile on your face and that peace in your gut, you know that you got it right. So: no IVF, no hormone treatment.
To force nothing. Patience and trust. Gratitude for the support in this decision. Bow and smile – Azure.
Her professional, friendly smile sticked throughout the rest of the conversation and soon changed into an acquiescent one. Not being able to resist her specialist and perhaps psychological background, she did ask if we were aware that, if I didn’t regain fertility after chemo, we couldn’t have children in a ‘normal way’. Love answered with a face that could only just be called serious, while he leaned over and looked deep into her eyes: “We thought about it carefully and in that case you can rest assured that we’ll take great care of the two Labradors”. :). I cried my eyes out laughing. LOL!
But seriously, she’s a very professional and friendly doctor with wonderful twinkly eyes and I’m sure that she wouldn’t mind at all that we’re making a little fun of her. A warm woman who – in her own words – we’ll hopefully never need, and I would confidently put my ovaries in her hands in case it’s different.
We said goodbye with a big smile from ear to ear and feeling relieved in every pore. Another step forward!
__________
Update 17:00 h: The ARTI just called: Monday radiation will start! Let the race begin!
Abonneren op:
Posts (Atom)
