Ik heb lang gewacht met het schrijven van deze blog. Het was moeilijk, te zwaar. Het is me nu duidelijk dat de enige manier waarop ik verder kan, is door het vertellen van dit verhaal, het te voelen, er dwars doorheen te gaan. Want ook dit hoort bij mij... En ik wil zo graag verder...
__________
“Ze nemen me m’n kleine jongen af, Janet, hij is wég, wég!”, huilde, schreeuwde m’n broer. De telefoon glijdt uit m’n handen. Ik stort in elkaar op de badkamervloer. Het komt te hard binnen om te kunnen dragen.
22 augustus 2010 #gegrift.
De dag ervoor was ik er nog geweest. In het ziekenhuis. Daantje zag er heel goed uit, beter dan de dag ervoor. Tuurlijk zou hij het gaan halen.
Lieve Daan. Kleine Daan. 2 jaar, vier maanden. En ja, ik weet precies hoe oud hij was. Ook al zag ik ‘m niet vaak. Ook al begon onze band zich pas net te ontwikkelen.
...
De vrijdag vòòr. Na een week bijkomen van alle emoties van de behandelingen – eindelijk waren alle bestralingen en chemo’s voorbij – ben ik een beetje tot rust gekomen. Veel gehuild die week. Voor een notoire niet-huiler in ieder geval. Die middag voor het eerst het gevoel dat ik weer mezelf werd, dat m’n hoofd het weer deed. Alsof die grijze sluier werd opgelicht. Tuur <3 bracht me nog sushi om me op te vrolijken.
Dan, telefoon. Mama. Het is niet goed met Daan. Hij ligt in het ziekenhuis. Ze denken aan hersenvliesontsteking. Schrikken. Tuurlijk. Maar dan, rationeel – dat kunnen ze toch tegenwoordig gewoon genezen? Kom, dat is toch niet meer van deze tijd? Ah joh, dat komt vast goed. ‘s Avonds laat weer telefoon. Daan gaat toch met spoed naar Groningen, het UMCG. Meer specialisatie is nodig. Ok, damn. Dit wordt serieus.
De zaterdag vòòr. Op en neer naar Groningen. Klein mannetje, zo’n groot bed. Bedolven onder slangen en machines. Maar, hij ziet er goed uit, volgens mama en Gert. Veel beter dan de dag daarvoor. Blije gezichten, zuchten van opluchting. Deze nacht gaan ze ‘m langzaamaan wakker laten worden. Met een blij gevoel rijd ik weer naar huis. ‘s Avonds nog een leuk feestje in de tuin.
De zondag. Ik heb al gesmst met Imke, de moeder van Josien. Ik bel met mama, ze gaan ‘s avonds met z’n allen eten. Het gaat best goed. Plotseling worden we onderbroken. Maud neemt de telefoon over. Ze komen mama halen, ze moeten met spoed naar het ziekenhuis. Niet meer info. Ik spring onder de douche, vast van plan zo snel mogelijk die kant op te gaan.
Ik sta te douchen. De telefoon gaat. Josien, Gert. “Ze nemen me m’n kleine jongen af, Janet, hij is wég, wég! Hij gaat in zo’n MRI scan, het gaat niet goed!”. Huilen, paniek. Het verdriet van m’n broer wordt me teveel.
Ik schijn me te hebben aangekleed, want het volgende moment zitten we in de auto. Bij Zwolle krijg ik een smsje van Maud – waar we zitten. Ik weet genoeg – heel kort – maar wil er niet aan. Want ook al wéét ik het, m’n geest speelt een spelletje met me. En ik speel koelbloedig mee.
Ziekenhuis, UMCG, Groningen. We komen uit de lift. Worden opgewacht door Maud en Monique. Maud schudt haar hoofd. Hoezo, ‘nee’. Wat, medicijnen slaan niet aan? Kom op, dat kan best nog gefixt. Je schiet snoeihard die ontkenning in. Nee. Nee. Tuurlijk niet. Doe niet zo achterlijk.
Maud schudt haar hoofd. ‘Het is over. Het is gebeurd. Hij is er niet meer’. En dan komt het keihard binnen. Weer kunnen m’n benen me niet meer dragen. Sla volledig naar binnen in een witte, zilveren wereld van zuiver emotionele pijn. Blinde paniek. Schreeuw. Huil. Hard. Maud omhelst me. Monique omhelst me. Lief raapt me op. Neemt me in z’n armen. Sust. Zoals alleen hij dat kan.
Ik slaak een zucht. Verman me, trillend. Híj heeft me nu nodig. Ik zoek hem.
Ik kom boven. Zie haar. Ren, het voelt als een scène in een film. Knijp d’r fijn. ‘Hij is weg, Janet, hij is gewoon... weg...’, snikt ze...
Ik zoek nog steeds naar hém... M’n broer. M’n alles. Een heel klein deel van mij is heel even bang. Bang om... om wát... te kort te schieten? Dan: FOK. Ik stap door de deur en daar is hij. Mijn broer... mijn lieve, lieve broer van mijn hart... eindelijk had hij alles voor elkaar, z’n leven, z’n werk, z’n lief, z’n kind... En dan ineens. Alles weg. Hij ziet me, roept m’n naam, stort zich in m’n armen. Ik geef hem alles wat ik hem op dat moment kan geven. Al m’n energie, al m’n leven, al m’n pijn. Niet genoeg. Nooit genoeg...
Die pijn op z’n gezicht, in z’n stem, z’n tranen, dwars doormidden. Gebroken. Onmenselijk. Onaards. Die verlorenheid – de onmetelijke grootsheid van dit verlies.
Het lieve mannetje ligt nog op de kinder IC aan de beademing. Het lijkt alsof hij slaapt. We mogen hem aanraken, vasthouden, knuffelen, kussen. Eén voor één en met z’n allen nemen we afscheid. Dan wordt de beademing stopgezet. Grote kudos voor de verpleegkundigen van de kinder IC. Mijn god... dit dag in dag uit te kunnen doen. Geen waardering is te groot, kan niet worden overschat.
Daan mag mee naar huis. Diezelfde dag nog.
Het is nog zo’n vluchtig, ongrijpbaar idee... Dat mooie jochie dat we net hadden leren kennen, hij die zich pas net begon open te stellen voor ons. Weg. Het is een uiteenvallend geheel, niet samen te binden tot dat allesverzengende, hartverscheurende gevoel met die keiharde conclusies.
Tot je de deur op een kier zet en het keihard binnen laat komen. ‘Kijk, papa, de zee!’
De dagen die volgen zijn... bizar. Grote bewondering voor m’n broer, die dankzij de goede hulp die hij heeft gehad de afgelopen jaren, zo ontzettend goed zijn wanhoop weet te verwoorden. Niet wegkruipt, wegrent, niet in stilzwijgen vervalt, maar vertelt, huilt, jankt en kan aangeven wat er in hem omgaat. Wat een held. Wat ben ik trots op hem.
Zo mooi, zo fijn om dit met z’n allen te kunnen doen. Dat de hele familie voor elkaar klaarstaat, als één man.
De begrafenis. Dat lieve kleine joch, dat zo van molens hield. Monique en Bernie hebben geregeld dat de drie molens die Winschoten rijk is, in de rouwstand staan. Een prachtig gebaar dat ons allemaal veel warmte geeft. Alsof heel Winschoten met ons meerouwt.
Eén van de molens is weerspiegeld in het raam van de kerk waar de dienst gehouden wordt. Alsof het zo moet zijn. Ik loop de kerk binnen via de zij-ingang. Overspoeld door herinneringen aan zijn doop twee jaar geleden, toen ik ‘m in m’n armen diezelfde kerk binnendroeg. Om, zoals de familie dat graag wilde, zijn leven te vieren.
De condeolance. Dat kleine, witte kistje. Zijn mooie foto. Z’n blije koppie dat lijkt te zeggen: ‘Lieverds, toe maar, het is goed zo, jullie doen het goed’. Zoveel, zo ontzettend veel mensen. Kennissen, buren, vrienden, familie. Ik hou me lang goed, maar bij het zien van Heino, Rien, Erik, Carin en Timo breek ik eindelijk.
Je broer, 35 jaar, z’n eigen zoontje de kerk uit te zien dragen. Het heeft zich op m’n netvlies gebrand. Het doet zo’n pijn.
Staand, bij de ingang van de begraafplaats. De regen striemt ongenadig neer op z’n gloednieuwe, voor de begrafenis aangeschafte pak. Naast het kleine witte kistje van zijn zoontje. Z’n rug is gekromd. Z’n gezicht verwrongen van pijn, onafgebroken gericht op de kist die z’n kleine jongen draagt.
Dan het onvermijdelijke afscheid. We moeten weer naar huis. Te veel zelf nog te verwerken. Te veel zelf nog te doen. Alsof ik mezelf doormidden scheur. Maar ik moet wel. Ik moet hem alleen laten. Ondanks alle familie die er nog is, voelt het zo. Het is één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan.
Waar zou je in de godsnaam nog voor opstaan als je kind dood is, je jochie weg. En je relatie ook nog voorbij. Wéér helemaal opnieuw beginnen. Ik hou zoveel van hem. Ben zo verbonden met hem.
Terug thuis zijn er m’n vrienden. Damn, lieverds, wat moet ik zonder jullie. Onvoorwaardelijk, zonder oordeel. Voor altijd in m’n hart.
Ik was gebroken, kapot, stuurloos, verloren in m’n verdriet.
En toen was er hij, die zo ‘mooi’ zei: ‘Inderdaad... daar is borstkanker NIKS bij he...?’ Wat ik in eerste instantie volmondig beaamde. Maar wat me later boos maakte. Op de goeie manier. Want dat kan hij. Doet hij. Op de enige manier die voor mij werkte. Het heeft me geholpen. Daardoor kon ik het in een ander perspectief zien. Dank je.
De vakantie in Italië was een hoop op zegen. Een verhaal, dat alles goed had moeten maken. Alles zou genezen. Weg zou vagen. Als een tsunami schoon zou vegen.
Ja. Niet dus... :) Ik ben niet voor niks blondT nu ;). Natuurlijk was dat niet zo. Het was heerlijk. Veel gezien, veel gedaan, heerlijk gegeten, heerlijk gedronken. Maar het was niet het allesgenezende medicijn dat ik had gehoopt. Verwacht zelfs. En dat was hard. Want dat was wel waar ik, noem het naïef, op had gehoopt, naar had geleefd en had uitgekeken, die acht maanden.
Maar toen ik me dat had gerealiseerd, toen het was doorgedrongen, kon ik het eindelijk loslaten. Accepteren dat het nog niet voorbij was. Dat het verwerken nu pas is begonnen. Vooral de laatste week heb ik als heerlijk ervaren. Ontspannen, rust, eindelijk geen dwang meer. Niks meer moeten, het laten gaan.
Ik ben fokking diep gegaan. Maar toch trekt iets me er altijd weer uit. Kan ik weer sterk zijn. Breekt er toch weer een glimlach door. Voel ik de kracht van het leven. Liefde. Wil ik verder. Leren. Leven. Liefhebben. Me onderdompelen. Al is het maar voor even. Dat korte moment voor de pijn weer terug is. Dat ogenblik. Dat stilaan steeds langer wordt. Maar zonder te vergeten. Zonder ooit te vergeten.
Alsof ik word ondergeduwd door honderden handen. En dat ik er dan, hoe dan ook, uit verrijs, opsta, de wereld inkijk...aankijk... en doorga...
Ik toets het vertrouwde nummer in. De klik en haar zachte stem. Zingend bijna. Een vertrouwenwekkend, niks-is-te-gek, alles-komt-goed-geluid. Als een warm bad. ‘Met Annelies’..., klinkt het. Ik snik, m’n hart lost op, ik geef me over en word overmand door opluchting. Want ook al weet ik dat het keihard werken wordt, intens zwaar en verdrietig, ik WEET: ook hier kom ik weer uit.
Dag lieve Daan. Ik hou van je.
__________
FRIDAY OCTOBER 15 2010
Goodbye Dearest Daan...
I waited a long time before I could write this blog. It was difficult, too hard. But now it’s clear to me that the only way I can go on, is by telling this story, feeling it, going straight through it. Because this, too, is part of me. I want to move on so badly...
__________
“They’re taking my little boy away, Janet, he’s góne, góne!”, my brother cried, screamed. The phone slips out of my hands. I crash onto the bathroom floor. It hits me too hard to handle.
August 22nd 2010 #engraved
I’d been there the day before. In the hospital. Daan looked pretty good, better than the day before. Of course he was going to make it.
Sweet Daan. Little Daan. 2 years and 4 months old. And yes, I know exactly how old he was. Even though I didn’t see him that much. Even though our relationship only just started to develop.
...
The Friday before. After a week of a well deserved break from the emotions of the treatments – finally all radiations and chemos were over – I’ve calmed down a bit. I cried a lot that week. That afternoon I felt like becoming myself again for the first time, that my head worked like it should. As if that grey veil had been lifted. Tuur <3 brought me sushi which cheered me up even more.
Then, phone call. Mom. It’s not going well with Daan. He’s in the hospital. They’re thinking of meningitis. Shocker. Of course. But then, rationally – they can just heal that nowadays, right? Come on, that’s not of this era anymore. It’ll be fine. Later that night another phone call. Daan has to be taken to Groningen, the UMCG. More specialization is needed. Ok, damn. This is getting serious.
The Saturday before. Back and forth to Groningen. Little man, such a big bed. Covered in tubes and machines. But, he’s looking good, according to mama and Gert. A lot better than the day before. Happy faces, sighs of relief. This night they’re slowly going to wake him up. I drive home feeling happy and hopeful. Tomorrow everything will be fine. That night we had a cool party in the garden.
That Suday. I already texted Imke, Josien’s mom. I call my mom, and she tells me that night they’re all planning on having dinner together. It’s going pretty good. Suddenly we’re interrupted. Maud takes over the phone. They’ve come to get mom, they have rush to the hospital. There’s nothing more she can say. I jump in the shower, determined to head that way as soon as physically posible.
I’m in the shower. The phone rings. Josien, Gert. “They’re taking my little boy away, Janet, he’s góne, góne! He’s going to get an MRI scan, it’s going bad!”. Crying, panic. My brother’s pain is too much for me.
Supposedly I got dressed, because the next thing I know is that we’re sitting in the car. Near Zwolle, half way there, Maud texts me – she wants to know where we are. I know enough – for a very short moment – but I don’t want to. Even though I knów it, my mind plays games with me. And I play along.
Hospital, UMCG, Groningen. We step out of the elevator. Maud and Monique await us. Maud shakes her head. What, ‘no’. What, meds aren’t working? Come on, we can fix that. You just shoot into denial. No. No. Of course not. Don’t be stupid.
She shakes her head. ‘It’s over. It’s done. He’s gone’. And then it hits me like a hurricane. I crash and enter a white, silver world of pure emotional pain. Blind panic. Scream. Cry. Maud hugs me. Monique hugs me. Love picks me up. Takes me into his arms. Eases me. Like no one else can.
I sigh. Pull myself together, trembling. Hé needs me now.
I search for him. Come upstairs. See her. Run, it feels like a moviescene. I squish her. ‘He’s gone, Janet, he’s just... gone...’, she sobs...
I’m still looking for hím...
My brother. My everything. A really small part of me suddenly is very afraid. Afraid to... to whát... not being enough? Then: FECK. I step through the door and there he is. My brother... my sweet, sweet, brother of my heart... finally he had it all going for him, his life, his work, his love, his child... And than all of a sudden. It’s all gone. He sees me, shouts out my name, throws himself into my arms. I give him everything I have. All my energy, all my life, all my pain. Not enough. Never enough...
The pain on his face, in his voice, his tears, completely torn. Broken. Inhuman. Unearthly. Such desolation – the immeasurable greatness of this loss.
The sweet little man still lies on the child ICU on respiration. It seems like he’s asleep. We can touch him, hold him, hug him, kiss him. One by one and all of us we say the softest goodbyes. Then the respiration is turned off. Big kudos for the nurses on the child ICU. My god... being able to do this day in day out. No appreciation is too big, it can’t be overestimated.
Daan can come home. That same day.
It’s still such a fluid, elusive idea... That beautiful boy who we just started to get to know, he who finally opened up to us. Gone. It’s a collapsing whole, unbindable to that scorching, heart-wrenching feeling with those unbearable conclusions.
Until you open the door just the tinies bit and it hits you like a rock. ‘Look daddy, there’s the sea!’
The following days are... bizar. I feel great admiration for my brother, who thanks to the great help he has gotten in the past few years, knows how to express his dispair so very well. Who doesn’t crawl away, run, doesn’t fall into silence, but tells, cries, screams and let’s us know what’s going on inside of him. True hero. I’m so proud of him.
It’s so incredibly beautiful, it feels so nice, being able to do this all together. That the entire family is taking care of each other. Like one man.
The funeral. That sweet little boy, who loved windmills so much. Monique and Bernie who have arranged that the three windmills of Winchoten, are set in mourning stand. A beautiful gesture that provides warmth to all of us. As if entire Winschoten mourns with us.
One of the windmilles is reflected in the window of the church where the ceremony will be held. As if it’s meant to be. I enter the church through the side entrance. Overwhelmed by memories of his baptism two years ago, when I carried him in my arms into that same church. To, like his family wanted, celebrate his life.
The condeolance. That small, white casket. His beautiful photo. His happy face that seems to say: ‘Dear ones, go on, it’s good this way, you’re doing good’. So many, so very many people. Acquaintances, neighbors, friends, family. I hold up pretty good for a long time, but seeing Heino, Rien, Erik, Carin and Timo, I finally break.
Seeing your brother, 35 years old, carrying his own little son out of church. It’s burned on my retina. It hurts so much.
Standing, at the entrance of the cemetery. The rain lashes down mercilessly on his brand new suit, which he bought especially for this occasion. Next to the little white casket of his very own son. His back arched. His face wrenched in pain, constantly focused on the casket that holds his little boy.
Then, the inevitable goodbye. We have to go home. Too much to process myself. Too much to do still for myself. Like I’m tearing myself apart. But I have to. I have to leave him alone. Despite all of the family that is still staying there, it feels like that. It’s one of the hardest things I’ve ever done.
Where in the hell would you get up for in the morning if your child is dead, your little boy, gone. And your relationship over too. Starting all over again. I love him so dearly. Feel so connected with him.
Back home there’s my friends. Damn, my loved ones, what would I do without you. Unconditional, without verdicts. Forever in my heart.
I was broken, shut down, adrift, lost in my grief.
And there he was, who so ‘nicely’ said: ‘Indeed, then breast cancer is NOTHING compared to that, eh...?’ What I concurred to wholeheartedly initially. But what upset later. In the good way. Because he does that. In the only way that worked for me. It helped me. It helped me see it in a different perspective. So thank you.
The holiday in Italy was a hope for blessing. A story, that should have made it all right. That was supposed to heal everything. Delete. Swipe away like a tsunami.
Well. Not... :) I’m not a blonde for nothing now ;). Of course it didn’t work that way. It was wonderful. Seen a lot, ate delicious food, drank the best wine. But it wasn’t the overall healing medicine I hoped for. Expected even. That was harsh. Because, and you can call it naive, it had been what I had lived up to and looked forward to those eight months.
But when I realized that, when it had penetrated my brain, I could finally let go. Accept that it wasn’t over yet. That the mourning has only just started.
Especially that last week I truly enjoyed. Relaxed, rest, finally no more force. Not having to do anything anymore, letting go.
I went fecking deep. But still there’s always something that pulls me out of it. Makes me feel strong. Puts a smile on my face. Makes me feel the power of life. Love. Makes me want to move on. Learn. Live. Love. Immerse myself. Even only for a second. That brief moment before the pain is back. That split second. That’s slowly getting longer. But without forgetting. Without ever forgetting.
Like I’m being pushed under by hundreds of hands. And that I, no matter what, rise up, get up, look into the world... face it... and go on...
I dial the familiar number. A click and her soft voice. Almost singing. A confident, nothing-is-too-crazy, it’ll-all-be-alright-sound. Like a warm bath. ‘This is Annelies’... I sob, my heart resolves, I surrender and become overwhelmed by relief. Because even though I know this is going take a lot of hard work, again, and that it’ll be really hard and sad, I KNOW: this too, I will overcome.
Goodbye dearest Daan. I love you.
