A Good Traveler Has No Fixed Plans

... And Is Not Intent On Arriving – Lao-Tzu
(Click here for English version)

Heel apart is het nieuwe soort contact dat je hebt met met name je mede-hoofddoekdraagsters terwijl je winkelt, wandelt of autorijdt. De onbedekte medemens, en dan met name onbekende mannen, kijken veelal twee keer om. De eerste keer een tikkeltje argwanend, en sommigen betrap ik na een tweede, zelfs wat verwonderde keer gekeken te hebben, zelfs op een goedkeurende blik. Een moslima met een hoofddoek, sois, maar een niet in het straatje passende blauw-grijs-groen-ogige in Renkum wonende jonge vrouw is toch een nekwervel waard, zo blijkt.

Maar echt bijzonder is het snelle, 1 op 1 monsterende contact dat je hebt met vrouwen die een hoofddoek dragen vanwege hun geloof. Krijg je van mede chemanten nog een poging tot onderzoekend meeleven dan wel begrijpend knikken, de moslima's keuren met name de kwaliteit van de stof en de wikkelkunst - in één oogopslag, zo even in het voorbijgaan. En dat, lieve mensen, is best een leuke verrijking kan ik vertellen.

Normaal gesproken heb ik - zeker op straat - geen contact met hoofddoekendraagsters; oogcontact of anders. Dit contact is zo nieuw dat ik het iedere keer weer verwonderd glimlachend verwelkom. Geen medelijdend begrijpende semi-droeve blik, maar een beleefd-afstandelijke, bijna professionele manier van keuren. Van de hoofddoek wel te verstaan. Die bewonderende blik van twee prachtige vrouwen met zo mogelijk nog mooiere hoofdoeken - de in mijn ogen echt professionele hoofddoekendraagsters dus - van vorige week, deden me dan ook even oprecht glimlachen, met best een tikkeltje gevoel van trots. Dat ik me dus ook in de wereld der hoofdbedekkers best wel staande houd.

Chemo #2, dag 2
Ik vraag me serieus af of chemo is als wijn. Hoe vaker je het drinkt, hoe minder erg de kater is. Want zo voelt het wel een beetje. Moe, vage hoofdpijn, droge mond, brak, weeïg gevoel in de maag en een zeker weten dat je zin krijgt in een vette hap later vandaag. Bij chemo weet je alleen niet of dat binnen blijft - haha! Maar, vanmorgen wakker en niet misselijk. Alweer niet!

Deze kuur ga ik het verder zonder medicatie proberen. Want hyper van de Dex, binnen een half uur in slaap en duizelig aan het einde van de dag van de Primperan, kortom, geen idee hebben wat de bijwerkingen van de kuur zijn en welke van de medicatie komen. Dat betekent geen idee hebben of je dóór kunt gaan of dat je lichaam werkt om de zut eruit te krijgen en je dus rust moet nemen. Zo niet deze kuur.

Dit uiteraard wel in overleg met de arts. Hoewel ik het ook niet had gedaan als hij het er niet helemaal mee eens was geweest - LOL. Zo ben ik dan ook wel weer. Ik heb m'n lijf en leden inmiddels te goed leren kennen om m'n gevoel te negeren. Maar de arts heeft zelf ook persoonlijk een mailtje gestuurd naar het chemoteam dat de dexamethason (of 'Dex', voor insiders :)) in het infuus gehalveerd moest worden (hoewel wel op mijn verzoek - haha).

Na afloop van het gesprek kwam hij een dossier halen bij de assistente, waar we elkaar dus nog even troffen en hij me zei - met een grote smile op z'n gezicht en een kleine, trotse 'want je bent MIJN patient tenslotte'-twinkel in z'n ogen - dat ik wat hem betreft echt een rolmodel ben. *smile*

Komt daarbij dat de Gall & Gall meneer me toevertrouwde, toen ik daar eerder deze week een wijntje kwam scoren en 'ie voor het eerst m'n kale bolletje zag, dat hij 'het eigenlijk wel heel sexy vond', met die heerlijke pretogen van 'm. Ik groeide direct een halve meter en de lach was niet van m'n gezicht te krijgen. Je begrijpt, zulke dingen maken je dag :).

Op dag 3 stond ik alweer te BODYCOMBATTEN en verbaasde ik me over de energie die ik had. Voor mij werkt het dus echt, laat die medicijnen maar staan. Want, hoewel niks vergeleken met chemo, die troep moet óók je lichaam weer uit.

Het weekend lekker de BBQ aangestoken met Lief - wat: zondag nog een keer - hatsee, geniet ervan. Vuurkorf aan, roseetje erbij, genieten.

Inmiddels is dag 6 verstreken en ik voel me weer fantastisch. Als ik zo door de chemo's heen fiets, dan teken ik ervoor, mensen!

Cheers voor nu, op het leven! X

PS: Ik droom trouwens nog steeds mét haar :) deed m'n rooms me net realiseren. Waarvoor dank, want té grappig – LOL

Dat zelfs je tranen gevaarlijk voor je liefste zijn.
Maar dat je weet dat het voorbij gaat.
Je niet meer bang bent, het verzet loslaat.
Dat je erlangs, erover en erdoor gaat.

Er eindelijk middenin staat.

__________
WEDNESDAY APRIL 28 2010
A Good Traveler Has No Fixed Plans
...And Is Not Intent On Arriving – Lao-Tzu

It's quite weird, the new kind of contact you have especially with your fellow headscarf wearers – while I wonder if that’s even proper English – while you shop, walk, or drive. The uncovered people, and the unknown men in particular, often even look twice. The first time a tad suspicious, and some of them I catch while they look for the second time, having an approving smile. A Muslim woman wearing a scarf is one thing, a blue-grey-green-eyed resident of Renkum is worth a twisted vertebra of the neck, so it appears :).

But really special is the fast, reviewing, one-on-one contact you have with women who wear headscarves for religious reasons. When all you get from some fellow chemants (and yes, I do invent new words as I go along, and why shouldn’t I :)) is another attempt at investigative empathy and understanding nodding, a lot of Muslim women inspect the quality of the fabric and the art of binding in particular – at one glance, just passing by. And that, my sweet peeps, is kind of a nice enhancement to your daily life, I can tell.

Normally I have little to no contact – especially on the streets – with women who wear headscarves; eye contact nor otherwise. This contact is so new that each time it happens I welcome it with a somewhat amazed smile. No sympathetic understanding semi-sad look, but a polite, distant, almost professional way of checking me out. Well, the headscarf, that is. The admiring look of two beautiful women with even more beautiful headscarves – so in my view, they are truly professional headscarfwearers *DOH, I did it again* #inventing words as we go along – of last week, made me sincerely smile feeling a touch of pride. That I also stand up straight in a headscarfwearer’s world.

Chemo #2, day 2
I seriously wonder whether chemo is like drinking wine. The more you drink it, the less bad the hangover is. ‘Cause it does feel a bit like a hangover. Tired, vague headache, dry mouth, an overall uneasy, faint feeling in the stomach and an indisputable certainty that you’ll want to eat lots of greasy food later that day. Only with chemo you have no idea if it will stick – haha! But, I woke up this morning without feeling sick. Again!

This treatment I’m going to try to go without additional medication. Because I get hyper from Dex, I fall asleep within a half hour and feel dizzy at the end of the day from Primperan – in short, having no idea if what you’re feeling are the side-effects from the treatment or from the medication. That means having no idea if you can go on or if your body is working to get the junk out and you should get some rest. If not this treatment.

Of course after consulting the doctor. Although I wouldn’t have taken the meds this time if he hadn’t agreed, either – LOL. Just being me. I’ve come to know by body well enough by now to not want to ignore the way I feel any longer. But the doctor agreed and sent an e-mail to the chemo team to even give me only half of the prescribed amount of dexamethason in the drip (just ‘Dex’, for friends :)) – although it was at my own request :). Oh yes. As one of my dear friends said, and I quote: “I’m so glad to hear you are even problem-solving chemotherapy treatments now!!! It seems that you are still übernerd whether you try to be or not!!! :)”.

After the consult the doctor came to fetch a file with his assistent, so we met again where he told me – with a big smile on his face and a tiny, proud ‘because-you’re-MY-patient-after-all’-twinkle in his eyes – that he considers me to be a true roll model. *smile*

Adding to that my wine advisor who, when I visited him earlier this week to score a beautiful bottle of wine and he saw my bald little head for the first time, entrusted me that he thought ‘it’s actually kind of hot’, with those wonderful fun-loving eyes of him. My self-esteem grew a foot immediately and my smile wasn’t going to leave my face for the rest of the day. As you’d understand, things like that really make your day :).

On day three I was already BODYCOMBATING, feeling quite surprised about the amount of energy I had. For me, it truly works, I’m leaving the additional meds for what they are. Because, although it’s nothing compared to chemo, it’s still chemical junk that you need to work out of your body as well.

This weekend Love and I enjoyed opening the BBQ season together in our little garden – and again on Sunday, why not, let’s enjoy it. The sheer pleasure of fire and wine.

In the meantime day 6 has passed, I feel great. If I can fly through chemo like this, I’m signing up for it, people!

Cheers for now, to life! X

PS: When I dream, I still dream of myself having hair :), my roomy just made me realize that. For which I thank you, sweet roomy, it's tóó funny – LOL

That even your tears are dangerous to the one you Love.
But that you know: this too, will pass.
No longer afraid, letting go of resistance.
Going by, over, and right through it.

Finally standing strong in the middle of it.

When I Let Go Of What I Am

... I Become What I Might Be – Lao-Tzu
(Click here for English version)

Als ik net wakker ben en slaperig in de spiegel kijk. Als ik aan het douchen ben. Als ik m'n handdoek van m'n hoofd wikkel. Als ik m'n haren borstel als ik net uit de douche kom. Als ik buiten loop in de wind. – De laatste dagen ben ik me heel erg bewust van m'n haar. Wordt het dof? Voelt het anders? Ik ben me zo bewust van m'n haar dat ik niet echt meer onderscheiden kan of het anders voelt omdat ik er zo op focus, of dat het daadwerkelijk anders is van structuur door de chemo. We maken al hoopvolle grappen onderling: misschien blijft het wel zitten bij je. Dat kan he... Medisch wondertje enzo :).

En toen ging vanmorgen de eerste lok... Tijdens het borstelen van m'n haar zag ik een behoorlijk indrukwekkende lok haar in m'n borstel die eigenlijk gewoon op m'n hoofd hoort. Een fractie van een seconde vraag ik me nog heel simpel af hoe dat nou kan: 'Zo hard trok ik toch niet?' 'Dat voel je toch?' Gelukkig was Lief op de thuisbasis vandaag (duizendmaal dank, Buisman, voor jullie flexibiliteit) en kon ik me even een paar minuten lekker onderdompelen.

Herm is wederom briljant. Komt de kamer binnen, gaat zitten en roept (en ook niet zachtjes ook), op mijn opmerking dat de eerste pluk het nest verlaten heeft: "Nou, hè hè, dat werd verdorie ook eens tijd ook, zeg!" – met zo'n big smile dat ik er weer helemaal gelukkig van word. Boeien ook. Het is niet anders en kijk eens buiten hoe mooi het weer is!

Daarna een stroom smsjes, pingetjes, tweets en telefoontjes van alle lieve mensen die aan me denken terwijl ik heerlijk met m'n hondje buiten in de zon loop. Wie wordt daar nou niet vrolijk van!

MediMundo Up and Go Party
Zo, en klaar. Accepteer wat je niet kunt veranderen en maak er iets zo leuk mogelijks van. En daar waren we al mee begonnen! Maandagavond 29 maart hebben we een geniante hoofddoekjesavond gehouden: de eerste van wellicht vele MediMundo Up and Go Parties! Angelique van MediMundo is haarwerker van beroep, maar biedt daarnaast een prachtige collectie van hippe headwear aan – om maar eens te laten zien dat hoofddoekjes voor een kaal koppie helemaal niet suf hoeven zijn.

Ik kwam in contact met Angelique na mijn speurtocht op internet naar hippe headwear: www.medimundo.nl/medilady. Toen ik hoorde van Babette dat m'n haar er tussen de eerste en tweede chemo waarschijnlijk af zou gaan, heb ik uiteraard direct de twee mooiste :) besteld. De meiden op de sportschool waren instant enthousiast – deze headwear is zo mooi, daar hoef je echt niet kaal voor te zijn om te kunnen dragen! Het idee is toen ontstaan om een tupperware party voor headwear te houden. Het is allemaal al kudt genoeg, waarom er niet iets leuks van maken!

Angelique was ook direct enthousiast en na wat over en weer bellen en mailen hebben we een datum geprikt die nog voor m'n eerste chemokuur viel. Zo kon ik passen terwijl ik nog zelfverzekerd mét haar was. Ik heb gezorgd (hoewel nog brak van een berucht weekend Weerterbergen – LOL) voor voldoende rosé (onontbeerlijk) en wat lekkere hapjes. Het enige wat we toen nog nodig hadden was een tafel met een grote spiegel zodat we onszelf konden bewonderen. We waren met acht meiden, plus Angelique en Désiree maakt tien en ons ingrediëntenlijstje voor een heerlijke avond was compleet. De eerste MediMundo Up and Go Party was geboren!

Hoewel ik ervoor kies om geen pruik te dragen om diverse redenen (een mooie pruik vind ik te duur voor iets wat tijdelijk is en bovendien te warm, een synthetische pruik ziet er nogal nep uit – plus, daarbij: het is zoals het is), was het heel leuk om van Angelique te horen wat de mogelijkheden zijn van pruiken. Hoe ze worden gemaakt en ook dat je kunt kiezen voor de MediHair Lady, een haarwerk dat niet je hele hoofd bedekt (want warm), maar waar je een headwear overheen knoopt zodat het oogt alsof je haar eronderuit komt.

Angelique showde daarna met mij als model een groot aantal verschillende sjaals, doeken en andere headwear en liet veel manieren zien waarop een doek te knopen is. Onvoorstelbaar, al die mogelijkheden! En wat een keuze! Het is fantastisch om de headwear te kunnen aanraken, te passen en tips te krijgen hoe je ze hip kunt dragen. En onderschat de creativiteit van de meiden niet! Vooral Jasja is een masterlijk natuurtalent gebleken in headwear en heeft dan ook beloofd om elke ochtend te komen knopen als het moet :) <3.

We hebben vreselijk veel lol gehad en hebben de diverse stoffen, materialen en headwear bewonderd, uitgebreid gepast en besteld uiteraard. Er wordt duidelijk een nieuwe trend gezet in Renkum en omstreken deze zomer! :) Toen we waren uitgepast hebben we ongegeneerd zitten naborrelen met z'n allen, verhalen uitwisselend en vooral genoten van een heel gezellige avond. Dank je wel Angelique dat je hiervoor openstond en voor het mogelijk maken van deze fantastische avond!

Dan ga ik nu maar ff de kapster bellen, want het gaat heul hard nu met m'n haar. Een aai over m'n bol resulteert in een handvol haren! Dat kan niet de bedoeling zijn. Dan er maar helemaal af. Of nog heel ff wachten... je ziet nog niks namelijk :) Keuzes! LOL! Heul bizar is het ook: het voelt alsof er een stuk van je lijf afvalt, zonder dat je het voelt. Het is vooral RAAAR! I'll keep you posted!

Tot gauw! X

And thanks, matey across the pond, for making it able for me to cry to you. X

__________
Update: Gisteravond.

Plukken haar in m'n handen. Trillen. Bijna door m'n hoeven. Lief ving me op. Hoe heftig was dat. Je laat toch een stuk van je identiteit los.

Zo heftig dat ik besloot dat ik het er nu ook echt rigoreus af wilde hebben. Laura gebeld, die kon gelukkig komen diezelfde avond nog. Ze was bijkans nog zenuwachtiger dan ik, de schat :). El kwam voor de morele support (angel) en natuurlijk was m'n Lief er om zijn hand te laten fijnknijpen.

Onstuitbaar lachend van de zenuwen ging de eerste haal van de tondeuze erover, maar al snel viel Lau terug op haar onmiskenbare professionaliteit en ging alles soepeltjes eraf. En er kwam een mooi bolletje onderuit. Het valt me 100% mee! Het is even wennen natuurlijk, want hele korte coupe :). Maar het misstaat me niet, if I may say so myself! Marri en Eel kwamen ook nog ff langs voor de onontbeerlijke support en hebben me door de avond heen gelachen.

En nu dag 2 is begonnen heb ik nog steeds geen klapper gehad eigenlijk. Het is kort, kaal, maar alles beter dan die plukken haar, kan ik je wel vertellen.

Nu shoppen voor een nieuwe garderobe! X

__________
TUESDAY APRIL 13 2010
When I Let Go of What I Am... I Become What I Might Be – Lao-Tzu

When I just woke up and look in the mirror. When I’m taking a shower. When I wrap the towel off of my head. When I brush my hair when it’s still wet. When I walk outside and the wind is playing with it. The last few days I’m really conscious of my hair. Is it less shiny? Does it feel different? I’m so much aware of my hair that I can hardly distinguish if it feels different because I’m so focused or if it has really changed because of the chemo. We start making jokes: maybe it won’t fall out. It’s possible... Medical miracle and stuff :).

And then this morning the first lock fell out... While I was brushing my hair I found a pretty impressinve lock of hair in my brush which really should be attached to head. For only a second I dare to wonder: ‘I wasn’t pulling that hard, was I?’ ‘You’d feel that, right?’ Luckily Love was working from home today (a thousand times thanks for your flexibility, Buisman) and was I able to submerge for a couple of minutes.

Herm, again, is brilliant. He enters the room, sits down and shouts out (really loud, too), when I tell him that the first lock has left the nest: “Well FINALLY, it’s about time!”, with such a big smile on his sweet gentle face and such warmth in his beautiful eyes that it makes me feel completely happy again. Oh what the hell. It is what it is and take a look outside: it’s finally spring!

Then a stream of text messages, pings, tweets, e-mails and phone calls follow form all the sweet peeps who think about me while I’m walking my purrrnopuppy out in the sun. Who wouldn’t be happy about that!

MediMundo Up and Go Party
Ok, and done with it. Accept what you can’t change and make the awesomest :) of it. And we already started doing that! Monday night the 29th of March I hosted a brilliant headscarves night: the first of possibly many MediMundo Up and Go Parties! Angelique from MediMundo originally is a wig maker, but she also offers a wonderful collection of fashionable headwear – if only to show that headwear for baldies doesn’t have to be dull at all.

I met Angelique after my search on the internet to find easy and fashionable headwear: www. medimundo.nl/medilady. When I heard from Babette that my hair would fall out probably between the first and second chemo treatment, I immediately ordered the two prettiest :) headscarves available. The girls at the gym were so excited about the scarves – these are so beautiful, you really don’t need to be bald to wear them! The idea arose to have a Tupperware party for headwear. I mean, it’s sad enough as it is, let’s make something fun out of it!

Angelique was immediately enthusiastic about the idea and after some calling and e-mailing back and forth we set a date – on a day before my first chemo. That way I could try them on while I was still self-confident with hair. I made sure (although still kind of hung over from a notorious weekend Weerterbergen – LOL) that there was plenty of wine (bare necessity) and some snacks. The only thing we needed then was a table with a large mirror to admire ourselves in. There were eight of us girls, plus Angelique and Désiree makes ten which completed our list of necessities for a delightful evening. The first MediMundo Up and Go Party was a fact!

Although I choose not to wear a wig for various reasons (I think a good looking wig is too expensive for something this temporary and it’s too hot in the summer – plus, and besides: it is what it is), it was very interesting to hear from Angelique what the possibilities are. How they are made, and that you can also choose to wear the MediHair Lady, a semi-wig that doesn’t cover your entire head (but you can wear a scarf over it, making it look like hair is coming out from under it.

Angelique then showed a wide range of scarves and headwear, using me as a model and many ways of how to wear them. It’s amazing, all those possibillities! And so much to choose from! It’s great to be able to actually feel the fabric, try it on and get tips on how to wear them. And do not underestimate the creativity of the girls! Especially Jasja turned out to be a natural master headwear talent and promised to help me out every morning if necessary :) <3.

We had so much fun that night! There’s cleary a new trend developing in Renkum this summer! :) When we were done with the headwear we had some more drinks together, exchanged stories and particularly enjoyed a very pleasant evening. Thanks, Angelique, for being open to this and making this awesome night possible!

So I think now might be a good time to call the hairdresser, it’s going fast now. A pat on the head results in a handful of hairs. That can’t be right. Then just cut it off completely. Or maybe wait a little longer... you can’t really see anything yet :) Choices! LOL! It’s very bizarre: it feels like a piece of your body is falling off without feeling it. It’s mostly very WEEEIIIRD!
See ya soon! X

And thanks, matey across the pond, for making it able for me to cry to you. X

__________
Update: Last night.

Locks of hair in my hands. Shaking. Almost literally blacking out, falling on the floor. Love was there to catch me. How intense was that. You let go of part of your identity.

It was so intense that I decided I wanted it cut it off immediately and rigorously. I called Laura and luckily she could come over that same night. She was even more nervous than I was, sweetheart :). El came for moral support (angel) and of course Love was there to have his hand squeezed.

Accompanied bij nervous laughter the electric clippers cut off the first hair. But quickly Laura fell into her unmistakable professional role and it came down smoothly. And a nice little head appeared from underneath! :) It’s not at all bad! Of course it’ll take some getting used to, because it’s kind of a short haircut :). But it really isn’t that much of a scare, if I may say so myself! Marri and Eel visited later for more crucial support and to laugh me through the rest of the evening.

And now day two has begun, I still feel quite ok about it. It’s short, bald, but so much better than those hands full of hair, I can tell you that.

And now let’s go shopping for an entire new wardrobe! X

Nobody Can Hurt Me

... Without My Permisson – Mohandas Gandhi
(Click here for English version)

Donderdag 1 april 2010. Vroeg. Niemandsland tussen waken en dromen. Bliss. Tintel. Wacht! Eén oog gaat open. Kijkt rond. Stilte. In beeld en geluid. Een spier in m'n arm trekt samen. Licht. Oog dicht. Conclusie: het is ochtend. Duss... Wacht. Wenkbrauw fronst. Er is nog iets.

Ik dommel weer weg.

Stop! Wacht eens even. Ineens dringt het door. Wakker. Het is ochtend. Ik ben niet misselijk geweest. Ik heb gewoon doorgeslapen. Een lach begint borrelend in m'n buik, verspreidt zich in een gestaag tempo naar boven, beide ogen gaan open. Ik ga met een ruk rechtop zitten en besef: het is niet alleen ochtend en ik ben niet ziek geweest, het is ochtend en ik ben nog steeds niet misselijk! En op de koop toe breekt die kats felle zonnestraal dwars door de gordijnen heen.

Het is dag. En ik voel me goed.

Lief is in eerste instantie minder blij met de manier waarop ik hem van het heuglijke nieuws op de hoogte breng (de-spring-in-bed-en-por-techniek waarbij veel geluid essentieel is), maar al snel is hij net zo blij als ik als hij begrijpt wat de aanleiding is van deze rude-awakening (inderdaad, Erik, je hebt helemaal gelijk, ik merk het nu zelf ook #veelengels :)) en springt 'ie vrolijk mee.

De dagen erop boelveel moe, maar niet ziek geweest. De medicijnen heb ik laten staan, op wat misselijkheidspilletjes na die ik zaterdag ook vaarwel heb gezegd (want na inname binnen een half uur in slaap en laat op de dag duizelig). En sinds dinsdag ben ik eigenlijk weer vol aan de bak op het werk en het gaat super! Gisteravond wezen sporten (BODYCOMBAT™, uiteraard) en hoewel het best zwaar was, voelde het fantastisch om er weer lekker voor te gaan.

Hoe het nou is? Chemo? Tja...

Chemo – behind the scenes
Pff, wat neem je mee naar een chemo? Wat doe je aan? Je Lief, een El, je iPhone, (je zwemkleren, maar we zeggen niet wat we gaan doen en je krijgt een zakje snoep mee naar huis :P), een goed humeur en gaan met die banaan denk ik maar. Hup, in de auto en maar zien wat er van komt.

Aangekomen op de afdeling staan we ietwat verloren te wachten op iemand die me mijn eerste full body inside peeling gaat toedienen. Een mevrouw in het zwart loopt voorbij met een argwanende blik alsof ze niet zeker weet of we pannekoeken komen bestellen of dat we echt een reden hebben om hier te zijn. Na wat veelbetekenende blikken, een opgetrokken wenkbrauw, voorzichtig aftastende knikjes en uiteindelijk wat heen-en-weer gepraat maakt ze op uit de boeken dat Hanneke het scrubritueel gaat uitvoeren bij me vandaag en of ik even wil aangeven waar ik dat het liefst wil laten doen: "Op de zaal, waar u plaats kunt nemen in de relaxfeautuils, of in een bed, als u zich niet zo goed voelt".

Tja, jonge hippe deerne als ik ben, wil ik me niet laten kennen, dus zeg ik: "Geef me maar zo'n stoel, daar red ik me wel mee". Prima, dan zou Hanneke zo bij ons zijn. Aangekomen in de relaxruimte (ja ja, het is me wat, ik ga nog net niet op zoek naar het scrubzout en de stoomcabine), bedenk ik me, de omgeving nauwlettend in me opnemend en vrouw dat ik d'r ben, dat ik toch maar weer eens van mening wil veranderen. "Ahum", zeg ik, de verpleegkundigen storend (sorry nog daarvoor), "Zouden jullie, als het echt niet te veel werk is, toch die ene kamer voor me willen klaarmaken?". Geen enkel probleem is het en het is – heerlijkheid – een 1-persoonskamer. Reserveringen voor de volgende vijf behandelingen kunnen ze echter niet aannemen. Die grap blijft nog bij zeker de komende 5 verpleegkundigen leuk (lichte gêne tot oprechte verontschuldigingen). Sorry mensen, maar het is echt grappig, jullie gezichten.

De verpleegkundige maakt vakkundig een gaatje in m'n hand, zet het infuus en laat een zoutoplossing lopen om de boel vast los te weken. Helaas vergeet ze het zakje om te zetten – maar zoals we weten is alles overal ergens goed voor, dus ook deze 3 kwartier spoelen had ik nodig, ik weet het zeker – zodat het allemaal wat langer duurt dan normaal. Dit wordt uiteraard snel rechtgezet en dan komt het eerste scrubzakje naar binnen (na de medicijnen tegen de misselijkheid en nog een keer spoelen).

Babette, mijn (ik hou er zó van om 'mijn' te zeggen als ik het over haar heb, het is zo'n lief mens dat ik 'r graag dicht in m'n buurt heb ook al is het enkel in m'n hoofd en op m'n blog :)) oncologisch verpleegkundige die ook ons voorlichtingsgesprek heeft gevoerd, komt gezellig even langs. Haar heerlijke nuchterheid en humor, pretogen en lach vijlen alle scherpe haaltjes van de behandeling en stellen me helemaal gerust. Al was het maar over de extra kilo's die ik er met Dr. Frank na m'n chemo af ga eten (sorry, Herm, BenFit kan hier volgens mij niet tegenop :)).

Na ieder zakje chemo volgt een spoeling en als laatste komt de echt gemene, alles wegschrapende rode zut (welke ook verantwoordelijk is voor het uitvallen van m'n haar, in het geval dat gebeurt). Maar je gelooft het of niet, op het moment dat die inloopt, verschijnt er een regenboog die start bij het ziekenhuis en twee keer zo breed is als 'ie op deze foto lijkt. We zitten met z'n drieën ademloos te kijken.

Hoe kudt het ook lijkt. Hoe fout het ook voelt. Het is goed.

__________
FRIDAY APRIL 9 2010
Nobody Can Hurt Me... Without My Permisson – Mohandas Gandhi

Thursday April 1st, 2010. Early. No man’s land between waking and dreaming. Bliss. Tingle. Wait! One eye opens up. Looks around. Silence. Both sight and sound. A muscle in my arm contracts. Light. Eye shuts. Conclusion: it’s morning. Wel… Wait. Eyebrow frowns. There’s something else.

I doze off.

Stop! Wait a second. Suddenly it dawns on me. Awake. It’s morning. I haven’t felt sick. I slept through the night. A smile starts gurgling in my stomach, spreading up at a steady pace, both eyes open up. I sit up straight all of a sudden and realize: not only is it morning and I didn’t feel sick, it’s morning and I’m still feeling good! And if that’s not enough, a bright sunbeam breaks through the curtains and lights up the entire room.

It’s the day after. And I feel good.

Initially Love isn’t that happy with the way I inform him of this joyful news (the-jump-on-the-bed-and-poke-technique with which a lot of noise is essential), but real soon he’s as happy as I am when he understands the reason behind his rude-awakening and starts jumping along.

The first couple of days after chemo I’m very tired, but haven’t felt sick at all. I discarded the medication, except for a few nausea pills which I also quit on Saturaday (since I fell asleep within a half hour after I took them plus I felt very dizzy at the end of the day). And since Tuesday I’m actually fully back to work and it’s going great! Last night a great workout (BODYCOMBAT™, of course), and although it was quit hard, it felt fantastic to be able to go all the way again.

What it's like? Chemo? Well…

Chemo – behind the scenes
Phew, what do you take to a chemo therapy session? Your Love, an El, your iPhone, a smile and off we go! Come on! Get in that car and let’s see what today will bring.
Arrived at the hospital we wait somewhat lost for the nurse who will give me my first full body inside peeling. A lady in black passes by and looks at us like if she’s not quite sure if we’re going to order pancakes or if we really have a good reason to be here. After some significant looks, a raised eyebrow here and there, careful exploring nods and at last some back-and-forth talk, she looks in the big book and finds out that Hanneke will give me my inner exfoliating ritual today and if I just want to let her know if where I would like to have that done: “In the room with the relaxation chairs, or in a bed, if you don’t feel quite well”.

Well, being young and hip, I can’t have them think otherwise, so I say: “I’ll take the chair, I’ll be fine”. Ok, Hanneke will be with us shortly. Arriving in the lounge room (o yes, it’s all that, I can barely help myself from trying to find the scrub salt and steam room), I realize, gazing at this environment and being exactly the woman that I am, that I’d like to change my opinion. “Ehem”, I utter, interrupting the nurses (and I apologize), “do you mind getting that one room ready for me after all?”. That’s no problem and – awesomeness – it’s a single room. They don’t take reservations for the next five treatments, though. That joke keeps being funny with at least the next 5 nurses (slight embarrassment all the way up to sincere apologies). I’m sorry peeps, but your faces!

The nurse professionally puts a whole in my hand, puts in the drip and starts to run a salt solution to loosen everything up a bit. Unfortunately she forgets to hook up the second bag – but, as we know by now, everything is good for something, so I just assume I needed that 45 minutes of cleansing – so it takes a bit longer than usual. Of course this wrong is put right quickly and then the first bag of junk is going in (after the nausea medication and another rinse).

Babette, my (I sooo love saying “my” when I talk about her, it’s such a nice person that I love having her around, even though it’s only in my head and on my blog :)) oncology nurse who also gave us all the information earlier, also pays a pleasant visit. Her wonderful down to earth way of being, her sense of humor, twinkling eyes and lovely smile just file away all the sharp edges off the treatment and make me feel completely comfortable. If only it was about the extra pounds I’m about to eat off using the Dr. Frank diet (sorry, Herm, BenFit can’t compete with this, I think :)).

Each bag of chemo is followed by a rinse and finally the really mean, nasty, killing red junk is coming in (which will also be responsible for losing my hair, in case that happens). But, believe it or not, the very moment that stuff is going in, a huge rainbow appears which starts at the hospital and is at least twice as big as it seems in this pic. The three of us are breath taken.

No matter how fucked up it seems. How wrong it feels. It’s ok.