The Harder You Fight

... The Harder It Is To Surrender – Vince Lombardi
(Click here for English version)

_______________
Update 16 december 2010 - Tijdens alle ziekenhuisbezoeken van het afgelopen jaar niet zo zenuwachtig geweest als op 9 december, het eerste grote onderzoek na het eindigen van de behandelingen. Na een kort manueel onderzoek (alles oké), volgde de mammografie. Onprettig, vooral omdat de röntgenoloog ('Waarvoor bent u hier, mevrouwtje?' - terwijl je al lang en breed pijnlijk met je tiet tussen de platen geklemd staat - 'Voor m'n grote teen, meneertje, wat denkt u zelf?') opmerkingen blijft maken waaruit je geen wijs kunt worden en die je alleen maar onzeker maken ('Hmm, misschien moet ik nóg een foto maken. Ik twijfel. Nee, ik doe het niet. U zult hier ongetwijfeld vaker komen' - WHAAA, doe es niet, gek!).

Gelukkig duurt het niet heel lang en kan ik in de wachtkamer wachten op de uitslag die de röntgenoloog na 10 minuten al komt brengen. Natuurlijk gris ik het papiertje uit de envelop en even slaat toch de schrik om m'n hart. Rechts staat iets wat op een krul lijkt, maar links staat toch echt een andere aantekening. Niet te lezen uiteraard, maar wezenlijk afwijkend. Terug bij de chirurg kunnen we direct doorlopen. Perfect geregeld in de Gelderse Vallei. De zenuwen gieren door m'n keel. Dr. Kroeze komt binnen, slaat direct het dossier open, kijkt me aan, glimlacht en verlost me: 'Het. Is. Goed.'

Vandaag is het exact een jaar geleden dat m'n leven 180 graden is gedraaid. En ik wil niet meer terug. Cheers.
_______________

Wie ben ik
Als ik niet ben
Wie ik was
Wie ik ben geweest

Weet je, schrijven over borstkanker- en chemogerelateerde lijfelijkheden, hoe intiem ook, gaat me, na alles wat ik heb meegemaakt, heel makkelijk af. Op een gegeven moment maakt het niet meer uit. Maar gedachten en gevoelens, tenminste, die gevoelens en gedachten die nog niet zijn ingekaderd of volledig begrepen, dat schrijft toch een stuk lastiger.

...

“En?”, vraagt vrolijke Frans, “hoest nu?”. Opgetogen en met vrolijke ogen afwachtend, want vol met adrenaline na een les RPM, druipend van het zweet en stinkend naar amoniak van het anaëroob trainen.

Hoe is het nu. Tja.
Morgen controle in het ziekenhuis. De eerste sinds de behandelingen over zijn. Bang? Heel diep van binnen? Nee. Intuïtief weet ik dat het goed zit. Wat er ook gebeurt. Oppervlakkig bang dan? Tuurlijk. Ik ben ook maar een mens. Al is het maar ferme tegenzin om weer dat ziekenhuis in te moeten, je te laten bepotelen door wildvreemde mannen, dat apparaat z’n ding laten doen, wachten op de uitslag.. Het weer patiënt zijn.. Ik wil er wel eens klaar mee zijn. Met alles. Verder. Maar dat gaat dus niet. Niet in één keer. Niet zodra ik dat wil dit keer. Ik moet geduld hebben. Het kopje is vol en moet eerst leeg voordat er nieuwe energie in kan.

Hoe kun je ook níet bang zijn.. als mensen je blijven vragen: “En, wanneer moet je weer? Ben je bang?”. En dan soms niet eens meelevend maar zelfs een tikkeltje sensatiebelust. Er blijven altijd mensen die erop uit zijn je te breken. Je wíllen zien huilen. Nou barst maar, ik buig gewoon mee. Kun je lang wachten. “Ja, KUDT! Tuurlijk ben ik bang”. Na zo’n klapper.. onverwacht, totaal onvoorzien. Daarna vol gas door de behandelingen.. moeizaam opgekrabbeld om weer keihard te worden neergeslagen in augustus (<3 Daan). Tuurlijk ben ik bang. Bang om weer in de grond gestampt te worden. Precies een jaar minus een week geleden tweette ik onbewust “Na morgen is alles anders”. 24 uur later stond m’n leven op z’n kop.

Maar vraag het maar niet meer alsjeblieft. Want ik probeer heel hard om niet bang te zijn. En het uitspreken maakt het ook niet fijner. Dus doe maar niet meer. Een knuffel, graag. Ook al is het virtueel. Of een bloem. Kan ook virtueel.

Die krop op je keel. Die tranen die fokking hoog zitten. Deze week een eigen leven leiden en over m’n wangen rollen bij het horen van om het even welk irritant emotioneel liedje.. Dat lontje dat best heel kort is. Die emotie die je afreageert op iedereen die dichtbij is. Op hen die juist zo heel dichtbij zijn. Grote sorry daarvoor. Maar het is fokking heftig.

Hoe is het nú. Erná. Tja.
Onder de douche elke dag dé plek voelen terwijl je je inzeept. Er langsstrijken, snel, vluchtig, want onbewust toch bang om iets te vinden. De andere dag bewust nauwkeurig, oplettend, want zeker weten dat er niks is. Opluchting. Elke dag.

Genieten van hysterische kapsels en de reactes daarop. Een nieuwe look. Een nieuwe ik. Van lang naar kaal naar kort. Nooit geweten dat haar zo bepalend is voor je identiteit, voor wie je bent. Want hoe zie je jezelf? Door de ogen van een ander? Wie zie je als je in de spiegel kijkt? Wie ben je? Als je jezelf los ziet van de relaties die je hebt? Wie blijft er dan over?

Maar hoe is het nu echt met je. Nu de behandelingen voorbij zijn. Tja.
Voorbij. Het klinkt zo.. definitief. Zeker omdat het nog niet zo voelt. Je sluit het niet af, het krijgt een plek. Je moet het een plek gaan geven. Want je kunt niet door met je leven zoals het ervoor was. Gewoon maar doorgaan met werken. Alsof er niks gebeurd is. Je doet het wel, voorlopig, maar je weet: dat kán gewoon niet. Daarvoor is het te groot. En het is toch ook de goden verzoeken. Hier moet je iets mee. En bovendien. Het ís niet voorbij – het begint nu pas.

Al een tijd ben ik bezig met ontdekken waar het dan wel staat – of meeloopt – in m’n leven. Het krijgen van kanker, de bestralingen, de chemo’s. De fijne momenten, de moeilijke periodes. Wat mijn plek is in het geheel. Dat klinkt raar. Alsof het hele borstkankerverhaal een zwembad is waar je inspringt. Maar zo voelt het wel een beetje. Het eet je op. Je eet het op. Je wilt je er niet in verslikken dus doe je er alles aan om niet kopje onder te gaan.

Omdat het in mezelf te heftig is, zocht ik het buiten mezelf. Buiten m’n directe omgeving ook, want ook dat is te dichtbij, te dicht op m’n bubbel, erín soms zelfs. Dus in de angst om mezelf te verliezen, probeerde ik me te verliezen in anderen. Ik slaagde in mijn opzet. En hoe. Toch faalde ik jammerlijk.

Ik liep continu op mezelf vooruit. Alsof ik zelf de verkenner was van het leger dat mijn persoon geworden was. Op zoek naar oorlog. De volgende ontploffing. In verkenningsmodus. Sniper. Altijd schrapzettend op de uitkijk. Alsof ik mezelf moest beschermen. Tegen de volgende aanval.

Het motto van deze blog. Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen. Het eerste werkte duidelijk niet. Ik liep vast. Dus ga ik nu het tweede proberen. En ik besef dat er nog een deel miste: “En geef me de wijsheid om het verschil te zien”. Dank daarvoor, Isabel. Terug naar z’n drie. Niet meer doorjakkeren. Maar eens stil staan. De tijd stopzetten. Gewoon er even zijn. Accepteren wat er is.

In oktober schreef ik “Ik ben eindelijk aan verwerken toe. Niet afsluiten, maar oplossen, door je heen stromen, pijn doen, verwerkt worden en loslaten. Nadenken over wat was. Wat is geweest. Vroeger. Verwerken”.

Niet voor niks zit het woord ‘werken’ erin. Want het is werken. Je gaat keihard dwars door jezelf heen. En terug.

Het begint nu pas. Hallo wereld. Hier ben ik. Ik was kapot en doodziek verklaard en nu ben ik er weer.

Borstkanker. Maakt meer kapot dan je lief is. Maar brengt ook veel moois. Het heeft me 180 graden omgedraaid. Veranderd van een kat uit de boom kijkend, mezelf wegcijferend meisje in een spontane, dwars door het leven gaande, het leven opvretend mens. Ik heb zoveel liefde gekregen, zoveel mensen ontmoet. Het heeft me wereldschokkend veranderd. Bord voor m’n kop, niet nadenken, maar voelen, en dóen, zolang het goed voelt.

Het klinkt zo bizar, ondankbaar, eng, debiel, achterlijk. Je gunt het niemand. Maar weet je?

... Ik had het serieus niet willen missen ...

De nieuwe ik... wie ben ik... Het is één grote ontdekkingsreis. Een cadeautje. Eentje die ik helemaal zelf ga uitpakken...

Zodra ik weet wat er in zit, laat ik het u weten ;)

En ondertussen. Voor hen die wachten:

Ik zal m’n vrienden niet vergeten
want wie me lief is blijft me lief
en waar ze wonen moest ik weten
maar ik verloor hun laatste brief

Ik zal ze heus wel weer ontmoeten
misschien vandaag, misschien over een jaar
ik zal ze kussen en begroeten
komt vanzelf wel voor elkaar

Laat me,
Laat me,
Laat me m’n eigen gang maar gaan

Laat me
Laat me
Ik heb altijd zo gedaan

[...]

Ik blijf nog lang en liefst nog langer
Maar laat me blijven wie ik ben...

Wende Snijders - Laat me

Oh. En wat morgen betreft? Ik heb de bubbels al in huis. Réken maar dat ik proost op het leven :).

Cheers!

__________
WEDNESDAY, DECEMBER 8, 2010
The Harder You Fight
... The Harder It Is To Surrender – Vince Lombardi
_______________
Update December 16 2010 - During all of the hospital visits from the last year I haven't felt so nervous as on December 9th, when I had my first big examination since the treatments were over. After a short manual examination (all ok), the mammography followed. Uncomfortable, especially since the radiographer ('Why are you here, missy?' - while you're standing in an awkward position, breasts pressed between two glass plates, for quite some time already - 'For my big toe, dude, what do you think?') keeps making remarks you don't understand and only make you more nervous ('Hmm, maybe I want to make one more picture. I'm doubting. No, I'm not doing it. You'll be here more often, I'm sure' - WHAAA, stop doing that, fool!).

Luckily the examination doesn't take that long and I can wait for the results which the radiographer brings me within 10 minutes. Of course I rip the note from the envelope and for a second there, I'm scared shitless. On the right side something like a curly checkmark, so that's good, but on the left it says something different. Not readable, of course, but substantially different. We can go straight back into the surgeon's office, without even having to wait. The nerves are going crazy. Dr. Kroeze enters the office, opens up the file, looks at me, smiles and relieves me: 'It. Is. Good.'

Today it is exactly one year ago that my life has turned around 180 degrees. And I don't want to go back. Cheers.
_______________

Who am I
If I’m not
Who I was
Who I have been

You know what, writing about breast cancer and chemotherapy related things, is, no matter how intimate, relatively easy, after all I’ve been through. At one point, you don’t care anymore. But thoughts and feelings, at least those feelings an thoughts that haven’t been fully understood, is trickier.

“And?”, happy dude asks, “how you doin’ now?”. Excited and with cheerful eyes he awaits, filled with adrenaline after a spinning class, dripping with sweat and smelling of ammonia for the anaerobic workout.

How it is now. Well.
Tomorrow check up in the hospital. The first since the treatments are over. Afraid? Very deep inside? No. Intuitively I know it is all right. No matter what. Suverficially scared than? Sure. I’m only human. If only I feel a firm reluctance to go back to that hospital, being felt up by strange men, letting the machine do its thing, waiting for the results.. Being a patient again.. I want it to be over and done with. All of it. Move on. But that’s not an option. Not all at once. Not as soon as I want it this time. I have to learn to be patient. The cup is full and needs to empty before new energy can go into it.

How is it possible nót to be afraid.. if people keep asking: “And, when do you need to go again? Are you scared?”. And sometimes not even compassionate but even a tad of sensation seeking. There are always people who are out to break you. Who wánt to see you cry. Well, dang you, I just bend along. You can wait for a long time. “Yes, damnit! Of course I’m scared”. After such a blow.. unexpected, completely unforseen. After that full throttle into the treatments.. slowly got back up only to get beaten down again in August (<3 Daan). Of course I’m afraid. Afraid to get beaten back into the ground. Exactly one year minus one week ago I subconsciously tweeted: “After tomorrow everything will be different”. 24 hours later, my world was upside down.

Just don’t ask anymore, please. Because I try very hard not to be afraid. And saying it doesn’t make it better. So, please, just don’t. A hug, please. Virtual even. Or a flower. That too, is possible virtually :) Those tears that lead their own lives and have been running down my cheeks this entire week when hearing whatever annoying emotional song.. That fuse that is kind of short. Those emotions that you take out on everyone who’s close to you. Especially on them who are very close. Big sorry for that. But it’s so feckin’ intense.

How it is nów. Áfter. Well.
In the shower you feel that spot every day while soaping up. Stroking it, fast, fleeting, because unconcsciously you’re afraid of finding something. The other day consciously precise, observant, because you just know nothing is wrong. Relief. Every day.

Enjoying hysterical hairstyles and the responses you get to them. A new look. A new me. From long to bald to short. Never known that hair can be so determining for the way you see yourself, your identity. Because how do you see yourself? Through the eyes of others? Who do you see when you look in the mirror? Who are you? When you see yourself apart from the relations you have? Who remains?

But how does it really go. Now treatments are over? Well.
Over. It sounds so.. final. Especially since it doesn’t feel like that yet. You don’t close it out, it gets a place. You have to give it a place. Because you can’t just go on living your life like it was. Just working on. Like nothing happened. You do it, for now, but you know: that’s not an option. It’s too big for that. You have to do something with it. And besides. It ísn’t over – it’s only just begun.

For some time now I’m trying to figure out where it is – or walks along – in or with me in my life. Getting cancer, radiation, chemos. The good times, the difficult periods. What’s my place in all of this. That sounds weird. Like the breastcancer story is a pool you jump into. But it feels like that a bit. It eats you up. You eat it up. You don’t want to choke on it so you do everything not to drown in it.

Because it’s too intense inside myself, I searched outside of me. Outside of my immediate surroundings, because even that, is too close inside my personal space. So because I feared to lose myself, I tried to lose myself in others. I succeeded. And how. Yet failed miserably.

I constantly was ahead of myself. Like I was the scout of the army that I had become. Looking for war. The next explosion. Always on the lookout. As if I had to protect myself. Against the next attack.

The motto of this blog: Change what you can’t accept and accept what you can’t change. The first I tried. It clearly didn’t work. So I’m going to try the second part. And I realize that there was something missing: “And give me the wisdom to see the difference”. Thanks for that, Isabel. Back in third gear. No longer racing. Stand still. Stop time. Just being there. Accept what is.

I August I wrote: “I’m finally ready to start mourning.
Not to close it down, but resolve it, let it flow through me, hurt, mourn and let go. Think about what was. What has been. Before. Grief.“

It’s hard work. You go through yourself and back.

It’s only just begun. Hello world. Here I am. I was broken and declared deadly diseased and now I’m back.

Breast cancer. It destroys more than is good for you. But it also brings a lot of good things. It turned me around 180 degrees. Changed me into a spontaneous woman, who lives life to the max. I felt so loved, met so many people. It changed me earthshakingly. Don’t think, just feel, and dó it, if it feels good.

It sounds so bizarre, ungrateful, scary, moronic. You don’t wish for anyone to get it. But you know what?

... I seriously wouldn’t have wanted to miss it ...

The new me... who am I... It’s one big journey. A present. One that I’m going to unwrap all by myself.

I’ll let you know what’s in it as soon as it’s open ;)

In the meantime, for those who wait:

I will not forget my friends
I care for who will love me
and I had to know where they live
but I lost their last letter

I’ll really meet them again
maybe today, maybe in a year
I’ll kiss and greet them
it’ll be ok

Let me,
Let me,
Let me lead my own way

Let me
Let me
I’ve always done it this way

[...]

I’ll stay for long and preferably longer
But let me be who I am ...

Wende Snijders - Laat me

Oh. And about tomorrow? The champaign is waiting in the fridge. You bet I’ll toast to life :).

Cheers!