(Scroll down for English version)
Op acht december schreef ik: “De nieuwe ik. Wie ben ik. Het is één grote ontdekkingsreis. Een cadeautje. Eentje die ik helemaal zelf ga uitpakken”.
En eindelijk was het cadeautje er! Vond ik... Beslóót ik. Nou ja, meer een van ‘het moet nu maar es gebeuren’. Dus ik begon met een plakbandje. Heel voorzichtig de randjes vinden. Eén plakbandje keurig eraf trekken. Het volgende plakbandje vinden. Iets ongeduldiger trok ik een heel klein stukje papier mee. Ik lachte. En trok als vanouds al het papier er in één keer af. Gulzig, ongeduldig, op zoek naar het volgende avontuur. Wat gaat het me brengen? Spanning? Ervaringen? Levenswijsheid?
En toen... de teleurstelling. Het pakje was leeg.
En dan net doen of het je niks doet. Pomtiedomtiedom...
Ik gluur nog een keer over de rand van het doosje. Bijt op m’n onderlip terwijl ik nonchalant m’n nagels check. Nope. Echt leeg. Vok.
Maar er moet toch iets zijn... Ik sta op. Iets, dat vanuit het niks, als een cadeautje klaarligt om uitgepakt te worden en dat dát dan mijn nieuwe leven is. Met mijn nieuwe doel erin? Kant en klaar ‘wilt u het ingepakt’ desnoods gefrituurd ‘hier opeten of meenemen’? Dat.
Kak. Niks van dat al.
Dit heb ik weken volgehouden. Wát, je kunt onderhand van maanden spreken. Ja ja, ik ben redelijk creatief met cadeautjes en kan mezelf ook heel goed voor de gek en bezighouden heb ik gemerkt.
Laat me uw en mijn geheugen opfrissen (chemo brain treedt niet alleen op tijdens de chemo, het werkt ook nog door daarna, heb ik gemerkt. Ik weet nog niet hoe lang, het onderzoek onder m’n chemotweeps is nog in volle gang en zodra ik daar achter ben, laat ik het weten). Maar: je kúnt gewoon niet net doen of er niks gebeurd is. Dat kun en mág je jezelf niet aandoen. Daarvoor is het te heftig geweest. Te zwaar. Maar toch heb je dat soms even op een oud-hollandsch tegeltje nodig.
Goed. Accepteren wat ik niet kan veranderen is de volgende stap. Hoe dat te doen. Ik besloot dat ik wilde hardlopen. Als iets nieuw voor me is, is dat het wel. Een korte historie: Ik had de schurft aan hardlopen. Altijd al gehad. Een combinatie van een erg hoge hartslag, een slechte conditie en een bepaalde cupmaat. Als ik m’n creativiteit ergens op moet grondvesten, is het daarop, wat smoezen betreft. In m’n latere leven heb ik vaak, bij het zien van een strakgebroekte, in trance lopenede hardlopers, mijn handen theatraal ten hemel werpend, geroepen:”Wat een ónzin! Je gaat nergens naartoe, wat heeft het voor nút!”.
‘Ik wil graag gaan hardlopen. Maar ik weet niet hoe het moet.’ Zo begon ik mijn zoektocht in oktober vorig jaar. Wat precies de ommekeer teweeg heeft bracht, ik weet het niet meer. Ineens was het daar. ‘Ik ga het doen. Als ik me een uur volledig uit m’n plaat kan BODYCOMBATten, moet ik toch ook kunnen hardlopen’. Buiten, in plaats van steeds in die sportschool me uit m’n naad te zweten. En zo begon ik. Met een appje, iPhone in de oortjes (welk een drama, dat blijft niet zitten, mensen, nooit niet!), Couch to 5K. Eén minuut op, één minuut af. En ja hoor, daar was het weer. Binnen een halve minuut volkómen buiten adem. ‘Zie je wel, ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet’. Na afloop helemaal katskapot op de bank storten en een pijn in je benen, niet normaal.
Hardlopen is, zoals veel sporten, naast een fysieke uitdaging ook een behoorlijk mentaal dingetje. Laat ik nou net mentaal ook ietwat lastig zitten. Zie ik daar een parallelletje? Via twitter en een aantal heel fijne gesprekken (dank je wel, @dim <3 ) kwam ik in aanraking met Isabel Prins (@loopuitjedipnl). In het kader van niet meer denken, maar voelen en gewoon doen als het goed voelt, heb ik haar een e-mail gestuurd. Bij het eerste gesprek maakte ze me goed duidelijk wat ze vooral níet was: een hardloopcoach. Isabel traint, ontwikkelt en coacht mensen die op wat voor manier dan ook mentaal en/of emotioneel ff – of helemaal – niet lekker lopen. Dat ze daarbij ook aardig wat hardloopervaring heeft en me daarin ook kon ondersteunen, maakte het voor mij zo klaar als een klontje – die komt niet voor niets op mijn pad. Hardlopen, graag, maar als ik op een fysieke manier mijn hardnekkig vastzittende hoofd los kan krijgen, is me dat zelfs nog meer waard.
Juist. Dat je daar dan staat. Aan het begin van een laan. Met iemand die je kent via iemand die je kent van den twittors. Het is vochtig. Klam. Te warm voor een muts. Te koud voor zonder handschoenen.
Ongemakkelijk. Gespannen. Wat nou. ‘Zie je die laan’. Ehm, ja. ‘Denk je eens in dat die laan je herstel verbeeldt. Waar, in die laan, op welk punt, ligt dan je herstelpunt?’. Ik haal m’n schouders op. Weet ik het. Zeg jij het maar. ‘Nou?’. ‘Tja, ergens halverwege ofzo?’. ‘Goed, ren daar dan maar naartoe in het tempo waarin jij wilt dat het herstel verloopt’. Ehm. Ehm? Ok. Dus. Goed. Nog steeds geen idee wat ik ermee aan moet, begin ik wat te sjokken. Ok, dat gaat. Ik laat es wat gedachtes los en kijk om me heen. Geef me over. Het beeld verandert. Ik ga harder lopen. Ik ga rennen. Begin te racen. Daar is het, m’n einddoel, herstel, dáár wil ik zijn. Zo snel mogelijk. Nu. Als ik er ben, ben ik volledig buiten adem.
Ze loopt op d’r gemakje naar me toe. ‘Je bent redelijk kapot, of wat?’, vraagt ze, een glimlachje speelt om haar mond. En inderdaad, ik sta behoorlijk te hijgen. ‘Is dit ook hoe je met je hele borstkankerervaring bent omgegaan?’. Verdomd. Daar kon ze weleens heel erg gelijk in hebben. Ik draai me om. Om niet de tranen te laten zien die opeens voor m’n ogen zwemmen. En daar is ze. Het hert. In het open veld.
Begin november zijn we voor het eerst gaan lopen. Dat was de start van een rollercoaster van eye-openers, van niet meer om, maar dwars door opgetrokken muren heen lopen, van je realiseren dat je die niet meer nodig hebt, van parallellen leggen, eurekamomenten, helderheid.
Maar vooral: even helemaal op de rem. Niet van z’n 5 terug naar z’n 3. Nee. Gewoon even helemaal de handrem erop. Stoppen met die race die je op 16-12-2009 begonnen bent en waarin je, in hetzelfde tempo, nog steeds doorraast omdat je simpelweg niet meer weet hoe je het anders moet doen. Hoe je anders je dagen doorkomt. Omdat je bang bent om rust te pakken, bij jezelf te komen. Bang, voor wat je dan tegenkomt. Want dat racen, dat ken je. En hoe zwaar ook, het is wél veilig. Want je weet, dat kun je.
Pas toen ik m’n handrem had gevonden, pas toen zijn we begonnen met hardlopen.
Isabel vraagt: “Wat wil je eigenlijk met je borstkankerervaring? Wil je het achter je laten, wil je dat het met je meeloopt? En ook, waar staat het nu voor je gevoel?”, Ik antwoord aanvankelijk aarzelend, maar na een paar minuten vol overtuiging: “Het staat nu nog voor me, in m’n weg. Maar het achterlaten wil ik niet. Daarvoor heeft het teveel goeds gebracht. Ik wil dat het met me meeloopt, er iets mee doen. Die nieuwe vrouw die het in me geëtst heeft, nee, die het heeft blootgelegd, die wil ik nooit meer kwijt.”
Isabel vroeg me om te verbeelden hoe ik m’n borstkanker zag. Dit is waar ik in het kort op uitkwam. Impact. Maar er heel snel uitgewerkt. Rood, liefde, vriendschappen, familie. Maar ook een slot.
In april. Een jaar nadat ik de eerste chemo door m’n aderen heb zien gaan. Eén uur lang in het Wheel of Energy. Hardlopen. Om te bewijzen dat die kutkanker me er niet onder heeft gekregen. Integendeel. #theyearafter
Hardlopen is doelen stellen. Tot die boom. En pas als je daar bent, de volgende boom uitkiezen. Zo ga je door. Tot je op een dag ongemerkt 5 km gelopen hebt. Ervan genoten hebt. Van de reis. En dat je je dan realiseert dat dat doel eigenlijk helemaal zo belangrijk niet was.
“I will never be broken again”. Hell no. Dank je, @Judge_Reef <3
Zo wil ik gaan leven ook. Dat doel, dat komt wel. Eerst maar eens genieten van de weg ernaar toe.
__________
SUNDAY, FEBRUARY 27, 2011
I Will Never be Broken Again
...Alter Bridge – Blackbird
On December 8 I wrote: “The new me. Who am I. It’s one great journey. A gift. One, that I’m going to unwrap all by myself”.
And finally the gift was here! Well, that’s what I decided. So, I started with a little piece of tape. Finding the edges, very carefully. Tearing it off, one piece at a time. I smiled. Getting more and more impatient I rip all of the paper off at once. Greedy, impatient, in search for a new adventure. What will it bring? Excitement? Experiences? Wisdom?
And then... the disappointment. The package was empty.
Acting like you don’t care. Tralalala...
I peek over the edge of the box one more time. Bite my lip while I casually check my nails. Nope. It’s really empty. F*k.
But shouldn’t there be something... I get up. Something, that, from out of nowhere, will just be there, as a gift, ready to be unpacked and then thát will become my new life. With my new goal in it? Ready-made ‘do you want it wrapped’, fried even, if necessary ‘eat-in or take-away’? That.
Poop. Nothing like that.
I kept this up for weeks. Whát, for months now, I’d say. Yes, I’m fairly creative with gifts and can fool and keep myself busy pretty good, so I’ve noticed.
Let me refresh your and my memory (chemo brain doesn’t only act up during chemo, it’ll also pop up after that, is my experience. I’m not sure for how long, the research amongst my chemotweeps is still ongoing and as soon as I find out, I’ll let you know). But: you simply cán’t act like nothing happened. You just can’t do that to yourself. The impact is too heavy for that. Too hard. But still you need to hear that every once in a while.
Ok. Accepting what I can’t change is the next step. How to do that. I decided that I wanted to run. If I have to pick something that is new to me, it’s that. A short history: I hated running. I always have. A combination of a very high heart rate, a bad condition and a certain cup size. If I have to found my creativity on something, it’s on that: making excuses not to have to run. Later on in life when spotting enthousiastic, tight-pantsed runners I often shouted out while throwing my hands theatrically in the air: “What a waste! You’re not going anywhere, what’s the úse!”.
‘I want to start running. But I don’t know how’. That’s how my search started in October last year. What it was exactly that made me turn around on the subject, I’m really not sure. But all of a sudden there it was. ‘I’m going to do it. If I can do a full hour of crazy BODYCOMBAT, I should certainly be able to run’. Outside, instead of sweating by butt off in the gym. And that’s how I started. Using an app, iPhone ear plugs (which won’t ever stay in your ears, people, never!), Couch to 5K. One minute running, one minute walking. And yes, there it was again. Within 30 seconds, comletey out of breath. ‘See! I can’t I can’t I can’t!’. Afterwards crashing on the couch, completely broken. And pain I felt in my legs! Insane.
Running is, like many sports, besides a physical challenge, a pretty mental thing. And coincidentally something is bothering me in that area too, somewhat. Do I spot a link? Through twitter and some very nice conversations (thanks for that, @dim <3) I got in touch with Isabel Prins (@loopuitjedipnl). In the context of stop thinking, but feeling and just do it if it feels right, I sent her an e-mail. In our first conversation she made very clear to me what she was nót: a running coach. Isabel trains, helps develop and coaches people who aren’t feeling 100% emotionally or mentally. Besides that she has a lot of running experience and putting those things together, it made perfect sense – she’s not walking into my life for no good reason. Running, yes please, but if I can loosen up my stubbornly stuck head by doing it, that would be even more valuable to me.
Right. And there you find yourself. At the beginning of an avenue. With someone you know through someone you know from twitter. It is damp. Clammy. Too hot for a hat. Too cold for no gloves.
A little uncomfortable. Tense. Now what. “Do you see that avenue?”. Umm, yes. “Imagine that that lane represents your recovery. At which point, on that lane, do you see your point of recovery?” I shrug my shoulders. What do I know. You tell me. “Well?” “Ummm somewhere halfway then, maybe?”. “Ok, then now you can walk or run over there at the pace you want your recovery to go”. Ummm. Ummm? Ok. Well. Fine. Still unsure what to do with this new situation, I start to dribble. Ok, that kinda works. I decide to stop thinking for a while and start looking around. I give in. The image in my head starts to change. I run faster. And faster. I start racing. There it is. My end goal. Recovery. Thát’s where I want to be. As soon as possible. Now. When I get there, I’m completely out of breath.
She walks up to me. “You’re pretty beat up, aren’t you?”, she asks, a little smile playing around her mouth. And yes, I’m panting like an old horse. “Is this how you dealt with your breastcancer experience?”. Damn. She might be right. I turn around. So the tears floating before my eyes won’t be visible. And there she is. The deer. In the open field.
Early November we started to walk for the first time. That was the start of a rollercoaster of eye-openers, of no longer walking around walls, but going right through them, realising you don’t need them anymore, establish parallels, eureka moments, clarity.
But up and foremost: completely hitting the breaks. Not just going back from 5th to 3rd gear. No. A complete stop. Quit running the race that started on December 16, 2009 and at which pace you’re still racing because otherwise you don’t know how you should do it. How to live your life. Because you’re afraid of taking a break, to get to yourself. Afraid, for what you might encounter. Because racing, that’s familiar. And no matter how hard that is, it feels safe. Because you know, you can do that.
Only when I found my brakes, only then we started running.
Isabel asks: “What is it you want to do with your breastcancer experience? Do you want to leave it behind, or walk with you? And also, where is it now?”. Hesitantly at first, but after a couple of minutes I’m fully convinced: “It’s standing in front of me, in my way. But leaving it behind is no option. It brought me too many good things, as well. I want it to walk along side with me, do something with it. That new woman that it etched into me, no, uncovered, I never want to lose her again”.
Isabel asked me to depict how I looked at my breast cancer. This is where I came back with in short. Impact. But worked out of our lives very quickly. Red, love, friendships, family. But also a lock.
In April. A year after I’ve seen the first chemo run through my vains. One hour in the Wheel of Energy. Running. To prove that that damned cancer didn’t get me. On the contrary. #theyearafterRunning is all about setting goals. Until that tree. And only when you’re there, pick out the next tree. And that’s how you go on. Until one day, you’ll have run 5 km without noticing. Enjoyed it. The journey. And that you realize at that point that the goal wasn’t important after all. “I will never be broken again”. Hell no. Thank you, @Judge_Reef <3
That’s how I want to start living. That goal, it will come. Let’s first start enjoying the trip.
