If You Can Imagine It, You Can Achieve It

...If You Can Dream It, You Can Become It. – William Arthur Ward
(Click here for English version)
__________
Update 12 augustus: vorige week woensdag de laaste kuur gehad. Het gaat heel goed, al moet het besef nog inzinken dat ik nu gewoon echt niks meer hoef! Langere update volgt snel!
__________

__________
Update 27 juli: kuur weekje uitgesteld. Lijf nog een week extra rust en herstel nodig. Maar nog steeds: nog maar 1 #chemo te gaan! WHOOHOO!
__________

__________
Update 22 juli: vandaag officieel ontslag van de oncoloog! Nu alleen nog 1 chemo en vanaf dan alleen nog normale boob check-ups! *w000t*! *plop*
__________

29 juni. Vertwijfeld kijk ik naar de telefoon. Wacht even. Zei ze nou werkelijk dat chemo 5 niet doorgaat? Ho es, dat kan niet. Ik voel me prima! Ik heb er niet eens rekening mee gehouden dat dat nog een optie was! Energie voor 10!

Ik sta op en loop een rondje. Wat nou witte bloedlichaampjes-waarde te laag. Hou es op zeg. Dat voel je toch? Ik ga weer zitten achter m’n computer. Pak de telefoon op, kijk er nog eens naar alsof die antwoorden verbergt, leg ‘m weer neer en dan daagt het. Kak! Chemo 5 een week uitgesteld. Weer een week langer wachten voordat we klaar zijn. Niet 21 juli, maar 28 juli als einddatum.

Nog steeds geloof ik het niet. Ik denk: ‘Bord voor je kop, gewoon bellen, checken of het wel echt zo is’. Ja, stel dat ze zich wel vergissen en je checkt het niet, dan sla je jezelf dus wel fijn voor je hoofd als je dat achteraf ontdekt, natuurlijk, dat begrijp je. Dus ik bellen met de afdeling oncologie. De verpleegkundige hoort me aan. Of ze de geboortedatum wil checken. Of het echt een week wordt uitgesteld en waarom dan. Ze moet een beetje lachen op de ongelovige toon in mijn stem. “Ja, sorry”, zegt ze, “maar het is echt zo. De waarde moet 3 zijn en het is 2,8. Niet véél te laag dus, maar wel te laag”. Waarschijnlijk is het de combinatie van de narcose zo kort op de chemo geweest. Ik bedank haar voor haar tijd en zak weer in m’n stoel. Jeetje wat baal ik hiervan zeg!

Ik bedenk dat ik een troostmoment nodig heb en ga in de tuin op m’n nieuwe ligstoel liggen. Bel wat mensen. Uiteraard eerst Lief, die flink met me meebaalt. Tien minuutjes later via sms de reactie van Annelies: “Hey, lieverd, maar het is geen wedstrijd, hè”. Acht simpele woorden... zo waar. Soms voelt het wel een beetje zo namelijk. Je wilt zó graag klaar ermee zijn, dat je weleens vergeet dat het ook nog ergens goed voor is. Dat je lijf dus gewoon even aan de rem trekt en vertelt dat je afweer zo’n klapper heeft gemaakt dat het even extra rust nodig heeft. En dan kun jij wel verder willen, en door, door, door, maar dat staat het genezingsproces in de weg. Dus regelt je lijf dat gewoon voor je. Ja, je zit mooi in elkaar. :)

Ik glimlach, haal diep adem, accepteer, sta op, loop het huis binnen en ga weer verder met de orde van de dag. De opmerking van Lance later die dag op het uitstel schudt alle vertwijfeling van me af: “Nice one. How did you get out of it?”. *schatert*

Nadeel van chemo is dat je lastig dingen kunt plannen. Je weet na een chemootje of 2, 3, wel ongeveer wat je aan bijwerkingen kunt verwachten, dus we kunnen het wel zo regelen dat ik de eerste paar dagen niets hoef. Maar een week, anderhalf na de chemo kan ik al best weer iets ondernemen. Zo ook ons plan om met z’n allen (een man of 10) naar de Efteling te gaan. Gepland voor 8 juli. Tja, dat gaat dus ook niet door voor Lief en mij door het uitstel van de chemo. Helaas, is niet anders. Dácht ik! Hebben die lieverds met z’n ALLEN besloten om de hele trip om te gooien en het op een andere datum te doen. Hoe LIEF! *smakt*. Ik voel me zo gezegend door zo’n liefhebbende groep vrienden om me heen.

Chemo 5 kwam er uiteindelijk natuurlijk gewoon. Op 6 juli, na het bloedprikken, kon ik me niet weerhouden om Oncologie zelf te bellen om te vragen of het doorging. Toen ik haar antwoord hoorde dat alle kuren doorgingen de volgende dag, heb ik hartstochtelijk in haar oor gejuicht. Op 7 juli gingen we er weer voor en deze voelde qua bijwerkingen weer veel beter aan. Ik voelde me heel snel weer sterk en de brakheid duurde als vanouds slechts tot maandag.

Daarna begon weer het grote genieten – wat is het weer toch fantastisch en wat hou ik van de zomer! De tuin doet het geweldig (lieve Carolyn, ik bel je echt heel snel, het is een beetje gekkenhuis geweest, X), de spontane BBQs vliegen ons om de oren, alsook een heerlijk feest afgelopen zaterdag met de nodige hilariteit en een bijzondere Italiaanse Prosecco BeleCasel van @SamuelS – mensen, ECHT een aanrader om intens van te genieten.

Lachen en huilen, vrolijkheid, ontroering, balen en intens genieten, allemaal zo heel dicht bij elkaar. Als ik iets meemaak dit jaar, is het dat wel. En ik geniet van beide.

Wat is dat toch met lachen en huilen. Twee bijna even oncontroleerbare uitingen van gevoel waar zo verschillend mee wordt omgegaan. En toch ook weer zo verwant zijn, want onbedaarlijk lachen gaat soms moeiteloos over in een potje janken met gierende uithalen. En een opluchtende lach is, terwijl je stiekem om je heen kijkt en je je een klein beetje schuldig voelt, onmisbaar bij een overlijden.

En toch, hoewel een broekpiesende lachbui nogal eens over elkaar rollende en elkaar aanstotende taferelen teweegbrengt, niet te vergeten gedeelde blikken van saamhorigheid, is verdriet nog vaak heel stil. Ingetogen. De mijne in ieder geval wel. Een eenzame traan in het theater – één van diepe ontroering om een prachtig lied, dat overgaat in een verdriet om jezelf, omdat je iets herkent, omdat het je raakt. En hoewel je die na lang aarzelen misschien nog deelt met een vriend, je bedenkt je wel twee keer voordat je je wildvreemde buurvrouw van een stoel naast je bij de hand pakt. Hoewel je dondersgoed weet dat ook zij zit te janken.

Wat is dat, het moeiteloos en graag delen van vrolijkheid, maar niet die, vaak net zo, zo niet nog mooiere, momenten van ontroering.

Het moet maar eens afgelopen zijn met die rare culturele begrenzing. Ik zeg: klaar ermee. Janken is lekker, gezond, het lucht op en maakt de weg vrij voor vrolijkheid en genieten. Gewoon doen dus. En ja, ook in het openbaar. Sois.

Afwijken van de gebaande paden, weg met maatschappelijke dogma’s, sociale controle, de ketenen van je omgeving en zogenaamde sociale normen. Het leven is maakbaar. Maar je moet het wel zelf doen. Bord voor je kop is mijn motto dit jaar. Wat! Misschien ook volgend jaar nog wel. Wil je iets en heb je daar een ander voor nodig? Vraag erom! Als die ander niet wil, is het zijn eigen verantwoordelijkheid om nee te zeggen. Maar tien tegen één dat ze worden aangestoken door je enthousiasme en zo iets meemaken waarvan ze anders misschien niet eens gedroomd hadden.

Het leven is maakbaar. Inderdaad. Dat bord voor m’n kop heeft me in ieder geval al een vette fotoshoot opgeleverd, LOL :) – maar daarover later deze week meer.

Ciao voor nu lieve mensen, dikke baccio!

__________
WEDNESDAY JULY 21 2010
If You Can Imagine It, You Can Achieve It
...If You Can Dream It, You Can Become It. – William Arthur Ward
__________
Update August 12: a week ago I had the last chemo treatment. It's going really well, although the awareness that I don't have to undergo any treatments anymore, still needs to sink in! Longer update soon to come!
__________

__________
Update July 27: Treatment postponed for a week. But still: WHOOHOO only 1 #chemo left! WHOOHOO!
__________

__________
Update July 22: today I was officially discharged from the oncologist! All I need now is 1 last chemo and from then just regular boob check ups! *w000t*! *plop*
__________

June 29. I look at the phone in despair. Wait. did she really say that we can’t go through with chemo 5? Hold on, that’s impossible. I feel fine! I didn’t even considered that cancellation still was an option! I have loads of energy!

I get up and start walking around. How? My white blood cell value is too low? Come on! You’d feel that, right? I sit back behind the computer. Pick up the phone, like that hides more answers, put it back down and then it dawns. Poop! Chemo 5 postponed for a week. Another week longer before we’re finished. New deadline July 28. Damn.

And still I can’t believe it. I think: ‘Whatever, just do it, care less about what people say or think, just call, check to see if it’s really the case’. Yes, because what if they did make a mistake and you hear about it later, then you’d hit yourself over the head with it. So I called the oncology department. The nurse listens to what I have to say. If she can check the date of birth. If it really needs to be postponed for a week and why. She laughs a little at the incredulous tone of my voice. “Yes dear,” she says, “it’s really true. The value of your white blood cells needs to be 3 and it’s 2.8. It’s not very low, but it’s still too low”. It’s probably been the combination of the anesthetic so soon before the chemo that did it. I thank her for her time and fall back in my chair. Damn. This sucks.

I decide I need a comforting moment and lie down in the new sun chair in the garden. I start to call people. Of course first I call Love, who is as down about it as I am. Ten minutes later Annelies responds through text message: “Hey, but sweetie, it’s not a race, remember?”. Eight simple words... so true. Because sometimes it kinda feels like a match. You so desperately want it to be over and done with, that sometimes you forget that it’s still good for something. That your body pulls the breaks and lets you know that it needs more rest because your immune system got hit really bad. And you might want to go on and on and on, but that stops the healing process. So your body just does that for you. Yes, it’s well manufactured, the human body. :)

I smile, take a deep breath, accept, get up, walk into the house and continue with today’s to-do list. Lance’s comment later that day about the delay shakes off all despair that might have left over from that morning: “Nice one. How did you get out of it?”. *laughs*

One disadvantage of chemo is that it’s hard to plan things. After 2 or 3 chemos you kinda know what the side effects are, so we usually can arrange it so I don’t have to do much the first couple of days. After a week or so, I’m good to actively do things again without having to take a nap in the middle of the day. Or, let’s call it siesta (sounds more pleasant :)). Take our outing to the Efteling (amusment park) for instance – we were planning to go there with 10 people on the 8th of July. That wasn’t going to happen for Love and me, since chemo had been delayed. Ah well, nothing we can do about it. So I THOUGHT! My dear friends decided to reschedule and to ALL go there on a different date. How SWEET! *big hug*. Man, do I feel blessed with such a group of loving people surrounding me.

Of course chemo 5 was there eventually. On July 6th, after I had the blood test, I couldn’t stop myself from calling Oncology myself to ask if the treatment could take place. When I heard her answer that all scheduled chemo treatment were going to take place the next days (i.e. no cancellations or delays), I cheered passionately in her ear. On July 7th we went to get it and this time it felt much better in terms of side effects. I felt strong really soon after and the hung-over feeling only took a couple of days, until Monday, as usual.

After that, the great enjoyment began again – how great the wheather is these days and how I savour the summer! The garden is blossoming outrageous (sweet Carolyn, I’m going to call you real soon, I promise, it’s been a little crazy lately, X) spontaneous BBQs are thrown at us, as a wonderful party last Saturday which was truly hilarious and a very special Italian Prosecco BeleCasel by @SamualS – people, this REALLY is something to truly enjoy.

Laughter and teers, cheerfulness, deeply touched, feeling down and intense enjoyment, all so very close together. If I experience anything this year, this is it. And I’m enjoying both.

What’s up with laughter and crying, anyways. Two almost as uncontrolable expressions of feelings that are being dealt with so differently. And still, they’re so akin, since uncontrollable laughter sometimes effortless changes over into crying out loud. And relieving laughter , while you secretly look around and feel a little guilty, is almost inseparable connected with death.

And still, while good pants peeing laughter often results into rolling over each other and elbow poking one another, not to mention shared looks of solidarity, grief is often very quiet. Modest. Mine is. A lonely tear in the theater – on of deep movement because of a beautiful song, that turns into sadness for your own situation, because you recognize it, start reflecting on your life, it touches you. And although, after long hesitation, you might share that with a friend, you think twice (and probably don’t even think about it at all) before you take a stranger’s hand who sits right besides you. Although you darn well know that she’s crying as well.

What’s up with that, being willing to share happiness effortless and gladly, but not those, often as, if not even more, beautiful moments of heartwarming emotion.

Let’s stop that weird cultural boundary. Why can we laugh all we want and be looked awkwardly upon when we cry? I say, be done with it. Crying is good, healthy, it clears up the air and makes way for cheerfulness and enjoyment. Just do it. And yes, even in public. Sois.

Deviate from obvious tracks, away with society’s dogmas, social control, the chains of your surroundings and so-called social norms. Life is truly what you make it. Life is feasible. But, you have to do it yourself. Just do it, is my motto this year. What! Maybe even next year. Do you want to get something done and you need someone else to help you with that? Ask for it! If the other person doesn’t want it, it’s their responsibility to say no. But ten to one they’ll be lit by your enthusiasm and experience things they otherwise wouldn’t even have deramed about.

Life is feasible. Indeed. Just doing it at least brought me a photoshoot, LOL :) – but more about that later this week.

Ciao for now, sweet people, big baccio!