TIJD VOOR LEUK

‘Het heeft je wel veranderd hè’, zegt hij als we even naar buiten gelopen zijn om te ontsnappen aan de drukte van het feest. ‘Huh?’, vragend kijk ik hem aan. Heb ‘m al een paar maanden niet gezien, maar het voelt als altijd alsof ik ‘m gisteren nog heb gesproken. ‘Wat bedoel je precies?’. ‘Nou, borstkanker en alles erom heen, je bent wel anders geworden’. Tja, ehm. DUH. ‘Ja, ik kan wel zeggen dat mijn persoontje 180 graden is gedraaid wat in het leven staan betreft, ja, maar wat bedoel je precies?’ ‘Ja, ik weet niet, je bent er toch nog wel heel veel mee bezig heb ik het idee. Wat ik zo op twitter lees en op facebook. Met dat wiel enzo. Ik weet niet, moet je niet een keer dóór?’

Ehrm. Tja. Even sta ik in dubio. Ga ik een poging doen om uit te leggen wat borstkanker (of een, naar ik me kan voorstellen, willekeurig andere levensbedreigende aandoening) met een mens doet aan iemand die zo’n duidelijk vooroordeel heeft over rouwen en hoeveel tijd daarvoor mag staan? Ik besluit om de opmerking te laten voor wat het is en doe het mompelend af met opmerkingen over ‘stoer’, ‘kicken’ en ‘the year after’. De rest van de avond brengen we door in het ontspannen gezelschap van uiterst oppervlakkige onderwerpen. Ver weg van al die lastigheid.

Want geloof me, ik heb m’n portie vooroordelen in combinatie met rouwen wel gehad, geef die van mij voorlopig maar aan Fikkie. En weet je, die van na voorlopig ook. Ik weet hoe de verwerkingsscepter gezwaaid wordt. Ik ken alle opmerkingen en adviezen, van goed bedoeld tot hoewel gepoogd verborgen toch merkbaar geïrriteerd omdat de goegemeente vindt dat je er nu maar eens klaar mee moet zijn. Want het blijft natuurlijk lastig, pijn. Het doet me niks meer, been there, done that, ik doe m’n eigen ding en trek m’n eigen plan, zolang het wat mij betreft nodig is.

Maar weet je, bedacht ik me net, daar zit ‘m nou net de angel. Hoe lang is het nodig? Wanneer ben je klaar? Wanneer weet je wat je ermee wilt en kun je het hoofdstuk ‘borstkanker’ afsluiten? Ik weet dat meer – zo niet alle – mede-ex-borstkankeraars hiermee dealen. Is het als de behandelingen zijn afgelopen? Als de controles na 5 jaar voorbij zijn? Als – in andere gevallen – de hormoonkuur voorbij is? Als je het, om het even fijn ondefinieerbaar te maken ‘emotioneel verwerkt hebt’? En wanneer de F is dat dan?

Laatst had ik met een vriend over m’n twitterbio en dat daarin te vinden is dat ik borstkanker heb gehad. Waarom dat dat eigenlijk in m’n bio stond. ‘Je bent niet je ex-borstkanker, toch?’ Op dat moment realiseerde ik me dat ik dat dat dus juist nog wel heel erg was. Het beheerste niet m’n leven, maar ik liet het m’n leven wel heel erg beïnvloeden. ‘Wat moet ik ermee, het is toch niet voor niets gebeurd, je kunt het toch niet zomaar naast je neerleggen, doorgaan alsof er niets gebeurd is’, dat soort hersenspinsels sneltreinden vrij irritant met regelmaat door m’n hoofd. Ja, en het dan niet kunnen stoppen, hè. Dat. MEH!

Malen, doormalen, kapotmalen, bij elkaar vegen en opnieuw beginnen. Janetje, wat doe je jezelf aan. ‘Life is simple. We just make it complicated’. Zo waar. En dus heb ik besloten er wat aan te doen. Wát, heb ik lang niet geweten. Heb veel geprobeerd, niet veel heeft gewerkt. Tot...

Verrassing!De truc met het bakje van @loopuitjedipnl werkt ook in dit geval (en ja, daar gaan we echt wat mee doen, het werkt té goed, Isabel! :) ). Het gewoon even niet kapotgebroken analyseren. Twee weken lang niet denken aan al die irritante kronkels en ‘es gewoon weer Janetje zijn. Vooral VEUL me-time en een week US heeft me uitermate goed gedaan.

Oh, u wilt resultaten? Kan, geen probleem:

Feit. Het was zwaar. Fysiek trok ik het wel. Emotioneel was het nogal wat pittiger dan geanticipeerd ende/of vermeld. *notitie maakt*

Feit. Het is me overkomen. Ik ben erin gedoken. Er dwars doorheen gegaan. En als zelfverkondigd drievoudig kampioen bovengekomen.

Feit. Ik heb geleerd. Veel.

Feit. Het heeft ongelofelijk veel goeds gebracht. Vrienden, karakter, liefde, lef. De wil om het leven OP te vreten, niets meer zomaar te doen, iedere dag te bedenken dat ik vokking zelf kan beslissen wat ik ermee ga doen.

Ik neem de ervaring en wat ik er van heb geleerd, met me mee. Ga daar vet van profiteren. Genieten van m’n nieuwe zelf. Nieuwe dingen proberen, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe ervaringen opdoen. En als je slim bent, doe jij dat ook. Want ik ben nu echt op m’n leukst :).

Dus weet je wat ik besloten heb? Ik ga niet wachten tot ik er “klaar” mee ben. Niet Oeverloos Meer denken over wat ik ermee moet, zoals ik dat vroeger zou hebben gedaan. Het niet kapotdood analyseren. Verzanden in nachtelijk gepeins dat nergens voor pleit en onopgelost alles in stukken uiteenrijt.

Nee. Weet je wat? Schijt aan conventionaliteit. Ik ga gewoon BESLUITEN dat ik er klaar mee ben. Neem het heft in eigen hand. Genieten van alles en iedereen dat en die op m’n pad komt en komen. Het leven kan te kloten zijn om er niet van te genieten.

Morgen doe ik het Wheel of Energy. En nee, ik zoek geen sponsors. Dank, maar nee. Dat is niet waar dit om gaat. Ik ga gewoon zelf keihard die borstkanker door. Het eerste kwartier gaat de diagnose zijn. Het tweede de bestraling. Het derde de chemo en alle klotenzooi die dat opleverde. En het vierde? Het vierde is het zwaarst. Dat wordt het emotionele dat door iedereen, en door mij in het bijzonder, zo werd onderschat.

Of het gaat werken? HA! Ik heb geen idee. Ik ken niemand die pro-actief z'n verwerkingsproces op z'n kop heeft gezet en er gewoon mee opgehouden is. Het een schop onder z'n kont heeft gegeven en z'n leven uitgeflikkerd heeft. Ik ga het zien en ik houd u op de hoogte. Morgen maak ik wat mij betreft de laatste meters. En dan ben ik er klaar mee. :)

Ik schop kont. Dan ga ik leven. *BOKS* 2011 #TIJDVOORLEUK. KUS!!!